Andrés Suárez: "Non me arrepinto de nada que fixera na miña vida. E iso que a liei bastante"
Hai xusto un ano, Andrés Suárez (Ferrol, 1983) cumpría 37 anos. Facíao só. En Madrid. En pleno confinamento. Chorando mentres vía aos seus pais nun vídeo. Hoxe, con 38 recén cumpridos, celébrao en Galicia. Abrazando aos seus despois de meses sen velos. "Veño moi emocionado", recoñece. "E máis intenso do que xa son", engade entre risas.
Antes de reencontrarse con eles pasou por Pontevedra para presentar A través de los ojos, un libro de relatos que debullan o seu lado máis íntimo e poético. Comezou a escribilo cando a pandemia non era aínda nin un mal soño. Nel, ispe a súa alma como nunca antes. Aínda que nesta entrevista con PontevedraViva tampouco queda atrás.
A través dos ollos. Así nos amamos, reflexionas ao comezo do libro, desde hai un tempo.
Así ía chamarse o libro desde o principio e entendín que agora tiña máis sentido que nunca. Pero non é un libro pandémico. Agora todos somos monotemáticos. Temos que escudarnos e apoiarnos neste inferno, pero é algo máis. É un libro xocoso. Hai sexo, hai risas, hai amigos, hai amor e hai algo de pandemia. Como no resto das nosas vidas.
Sentícheste cómodo revelando a túa parte máis íntima?
A través de los ojos son eu para ben ou para mal. E eu son máis intenso que Walt Disney. Aprendín cos anos que non lle vas a caer ben a todo o mundo. Xa non trato de agradar a ninguén. De conseguir o seu aplauso. Non necesito quedar ben con ninguén. Teño que durmir ben polas noites. Isto é o que hai. Se non che gusta, hai máis libros para ti.
É algo, ademais, que non se pode forzar, non?
"Aprendín cos anos que non lle vas a caer ben a todo o mundo. Xa non trato de agradar a ninguén. Non necesito quedar ben"
Cando fas un disco pensando en vender, vese por onde vas. Se fas un libro tratando de agradar a todos, a xente vai fuxir de ti. Eu fago un libro para min, para quedarme a gusto. Falo de política e haberá xente que non lle guste o que digo. Falo de Galicia, dun amigo, dun 'polvo', dun amor. Haberá a quen non lle agrade que sexa tan directo. Non me importa.
Tiveches que rebuscar moito nos teus recordos para escribir estes relatos?
Eu cando fago unha canción por encargo invéntome unha historia. Cando as fago para min son historias vividas. Falo do alzhéimer do meu avó, falo dunha ex, dun amor ou dun amigo que morreu de sobredose con 14 anos. Isto é igual. Tirei moito de memoria.
Es dos que mira moito cara o pasado?
Miro ao futuro, non me gusta ancorarme no pasado, pero crieime entre cabalos salvaxes e ondas en Pantín. Ese pasado é moi bonito. Glorioso. Teño os mellores amigos do mundo. Quéroos moito. E dígoo en vida porque ás veces somos moi cainitas e gústanos moito o mundo dos mortos. A min gústame dicir 'quérote' a tempo.
Precisamente no libro falas das túas orixes, da túa terra, como o teu Edén particular
Se puidese elixir, o final dos meus días sería aquí. Eu a Madrid débolle todo. A xente recibiume cos brazos abertos cando hai 15 anos fun cantar ao metro. Síntoo como algo meu. Pero eu son un ferrolán de Pantín e a moita honra. O meu xardín era a area da praia. A auga do mar chegaba á miña ventá. Son fillo e neto de mariñeiro. Todo o que soa nas miñas cancións é Galicia. Espero poder volver aquí a contemplar as miñas últimas horas.
No libro, entre outras cuestións, reflexionas sobre o paradoxal que resulta sentirse só cando, minutos antes, enchiches unha praza ata a bandeira. É algo recorrente?
Non me podo queixar porque vivo do que amo. Pero unha cousa é o cantante e outro o neno de Pantín. Entre ambos me debato. O outro día actuei ante 1.500 persoas. Apláudenche, gritan o teu nome, dinche quérote. Hai apertas dos técnicos nos corredores. Pero ao acabar subín nun coche, cunha persoa que non coñecía e ninguén falaba. É un cambio moi grande.
Traballo en algo que é absolutamente marabilloso, pero é unha merda para o ego. Cada tres minutos apláudenche e acabas afacéndote. Acabas créndocho. Por iso sempre digo que cantar no metro é un exercicio marabilloso. Alí non che aplaude nin Deus. A xente ten présa. Recomendo cantar alí e ter que pelexar por unha moeda.
Saboréase mellor o éxito empezando desde abaixo?
Non se pode valorar o éxito se non sabes o que é o fracaso. Non sabes o que é dedicarte á música se non tocaches onde non entraba ninguén e cantábaslle aos camareiros. Se tras actuar nalgún lado non tiñas diñeiro para a gasolina do camiño de volta. Os que sacan un disco e actúan de súpeto ante 17.000 persoas non sei que pasará con eles cando lles vaian cinco.
E como vive un artista que durante a pandemia tivo que ir tachando datas no calendario? Como se vive con esa incerteza?
Todos estamos moi fodidos. Pero o meu técnico de son é avó. Hai quen malvendeu as súas guitarras para poder comprar comida. Claro que tachei días, claro que chorei, claro que o pasei mal. Pero eu son un afortunado. Teño un equipo de 16 persoas. Esta xente xa non pode máis. Están na súa casa desde hai un ano. É moi duro.
Es moi crítico cos políticos…
"Imos de elección en elección en metade da pandemia. Os políticos deste país non teñen vergoña"
É que se podemos ir votar podemos ir a un concerto. Imos de elección en elección en metade da pandemia. Non teñen vergoña. Os políticos deste país non teñen dignidade. De todas as cores. Dáme igual. Estamos nunha crise sanitaria.
Está de moda falar de liberdade. Teño ganas de falar da liberdade dos sanitarios, como a miña nai que é enfermeira. Cando lle imos a dar a liberdade á xente que leva un ano salvándonos a vida e morrendo por nós? Quen se acorda deles?
Eu alucino coa falta de memoria que ten ese país. Aplaudiámoslles ás oito e chamabámoslles heroes. Agora partímonos a cara con bandeiras entre 'rojos' e azuis. Non nos acordamos da Guerra Civil. Un país sen memoria está condenado a repetir todas as guerras.
Arrepentiches de algo que plasmaras neste proxecto?
Non me arrepinto de nada que fixera na miña vida. E iso que a liei bastante. Todo o que fixen, fíxeno feliz. Son moi pro liberdade. Que a xente faga coa súa vida o que lles dea a gana. Eu na miña vida fixen de todo e reivindico esa liberdade. Un vai aprendendo, estar vivo é unha lección permanente, pero eu non cambiaría nin un só acorde da miña vida.
O libro inclúe ademais unha idea nova. Un código QR a través de que poder ler historias escritas polos teus seguidores. Como xurdiu esa iniciativa?
Foi unha idea preciosa de Gonzalo Albert. Foi quen me convenceu para que fose un intruso no mundo da literatura. Quixemos darlle unha volta á tensión que viamos nas redes sociais, nas rúas, entre os políticos… e que a xente nos contase como volveron tocar a man do seu avó, como se abrazaron. Aferrarse a algo bo foi algo que me encheu de bo rollo.
Tes máis cousas boas no horizonte. Estás a piques de comezar xira. Tes ganas?
Emociónome só de pensalo. Levo un ano soñando con isto. Veño moi emocionado e máis do intenso que son. Hai un ano estaba na casa, pasando só o meu aniversarios, chorando mentres vía aos meus pais nun vídeo. E sen saber se lles ía a pasar algo. A pandemia afectounos a todos. Pero seguimos aquí. E iso é un motivo para brindar.
Relacionadas:
-
Rodrigo Cortés: "A liberdade sempre é posible pero esixe un prezo. Hai que asumir as súas consecuencias"
Por Alejandro Espiño |
-
Laura Ferrero: "A pandemia ensinounos a non dar por sentado as cousas. Agora pensámolas moito máis"
Por Alejandro Espiño & Mónica Patxot |
-
Arantza Portabales presenta en Pontevedra a súa última novela, "A vida secreta de Úrsula Bas"
Por Redacción & Cristina Saiz |
-
Andrés Suárez emociona no seu recital na Ferrería, acompañado por Cristina Pato
Por Diego Torrado & Redacción |