María Herreros: "Falta que nos vexan como iguais. Que non se espere de nós só cómics con mirada feminina"
Cando María Herreros (Valencia, 1983) recibiu o encargo de ilustrar unha biografía da pintora Georgia O'Keeffe tivo que mergullarse na figura dunha artista que, segundo recoñece, "inspiroume un montón" e que se converteu case nunha obsesión durante a pandemia.
Pioneira da abstracción, é considerada polos críticos como a "nai da arte moderna estadounidense", unha muller cunha personalidade magnética, unha viaxeira incansable e amante da natureza que construíu a súa propia imaxe e labrou o seu propio camiño.
Todo iso recóllese nas 107 ilustracións que se exhiben en Pontevedra, no marco da exposición A arte no cómic, que se pode visitar no Pazo da Cultura ata o próximo 11 de novembro. A propia María Herreros acudiu á súa presentación.
Como chega a ti este proxecto sobre Georgia O'Keeffe?
A editorial Astiberri e eu tiñamos ganas de traballar xuntas. Editaran xa varios cómics sobre exposicións do Museo Thyssen. Encargáronme este e foi toda unha honra. Georgia é unha artista impresionante e deixáronme moita liberdade creativa. Foi como unha desas cousas que che chegan do ceo. Goceino moitísimo e estou moi orgullosa do resultado.
Supoño que xa a coñecías, pero tiveches que mergullarte moito na súa vida, non?
Estudei arte e coñecía a súa figura, pero nin unha centésima parte do que hai para aprender dela. Algo moi chulo é que hai moitas cartas escritas por ela. Eu puiden utilizalas para este cómic. Todas as palabras que aparecen son súas propias. A investigación foi moi extensa. A dificultade foi elixir entre tanto material, pero fíxeno moi a gusto.
"Hai algo moi importante para abordar o feminismo. Ningunha muller ten que ter un historial intachable para admirala"
Que é o que máis te chamou a atención da súa figura?
A súa forza, o seu carácter vital. Por iso eu tiven moi claro que quería falar máis da persoa que da artista, aínda que non se pode separar unha cousa da outra. O que máis me chamou foi a súa asertividade. Eu cambiei moitísimo desde que coñezo a súa figura, como artista e como muller. Cheguei a admirala. Inspiroume unha chea.
Sei que soa a cliché, pero era unha muller adiantada ao seu tempo?
Moito. Gústame dicir que mesmo a pesar das súas contradicións, algo moi importante para abordar o feminismo. Ningunha muller ten que ter un historial intachable para admirala. Non se conformaba ante nada. O que máis lle gustaba era a súa liberdade. Non quería atarse a ningún movemento por se a súa vida privada ensuciaba esa causa.
E nun país, Estados Unidos, e unha época, os anos 20-30, que non eran nada fáciles...
Ela sempre foi moi rompedora. Hoxe en día, a calquera lle custa irse só ao campo e pasar unha noite ao raso. Ela deixou atrás ao seu marido e foi ao deserto. Nun momento no que as mulleres alí case non podían nin conducir, colleu un Ford grande modelo A, baleirouno por detrás e montou un estudo de pintura móbil. Era unha tía á que non paraba ninguén.
Nesta biografía ilustrada chegas a aproximarte mesmo ás súas técnicas, foi algo buscado?
Ver as súas primeiras obras con carbón retrotraeume ao que eu pintaba cando era pequena e non tiña materiais ou ao que estudei en Belas Artes e que tiña moi abandonado por consideralo moi académico. Decidín recuperalo. Vino como un lazo chulo entre as dúas. Useino en todo o libro e estou moi contenta da calidade gráfica que o carbón lle deu ao cómic.
Creaches esta obra en pleno confinamento, cambiou a túa forma de abordar o proxecto?
"A arte non está a falar do que fala a xente da rúa. As persoas non senten que sexa para eles. O cómic pode actuar de ponte"
Totalmente. Unha situación tan límite fixo que estivese moi aberta emocionalmente a mergullarme máis na súa figura. Ademais, estando confinada e tentando traballar cun neno pequeno, entrar na vida dunha muller que está soa no deserto, con eses horizontes tan amplos e tanta liberdade foi un bálsamo mental. Salvoume deste ano tan raro.
Crees que abordar este proxecto como un cómic axuda a que se divulgue máis?
Hai unha brecha entre a arte contemporánea e o público que eu lamento moito. Creo que é porque a arte non está a falar do que fala a xente da rúa. As persoas non senten que sexa para eles. O cómic pode actuar de ponte entre aqueles que quizá non se achegarían a ver unha galería de arte contemporánea pero si comprarían un cómic sobre un artista.
Ves que este sexa un bo momento para o mundo do cómic?
Véxoo moi ben. En España hai editoriais moi interesantes e hai moito talento. Vaias onde vaias ves que hai moita produción de artistas españois. Falta que o apreciemos máis aquí e presumir dese talento. Temos que poñer os medios para que os artistas estean en mellor situación, que poidan producir máis tranquilos e plasmar o que lles sae do corazón.
E as ilustradoras estades xa recoñecidas ao mesmo nivel que os vosos compañeiros?
Xa hai uns anos que se nos inclúe no panorama, o único que falta e que empeza a suceder agora é que sexa da mesma maneira. Tamén conceptualmente. Que non se espere de nós cómics con mirada feminina. Que se entenda que unha artista pode abordar de todo, tamén ciencia ficción, terror ou historias agresivas. O que queiramos. É como dar un segundo paso. Primeiro foi incluírnos e agora que nos vexan como iguais.
Relacionadas:
-
RADIO.- A pontevedresa Paula Cheshire, Premio Antifaz á Autora Revelación, ilusionada coa presentación "en casa" do seu último título
Por Marisa Ciordia |
-
RADIO.- As 'Conversas na Ferrería' ofrécenche unha particular audioguía de 'A arte no cómic'
Por Redacción |
-
Chega a Pontevedra a exposición que traslada ao 'universo cómic' obras mestras da pintura
Por Alejandro Espiño & Mónica Patxot |