Luis Alberto Segura, líder de L.A.: "Aprendín a crer en min, en facer o que me pide o corpo"
Por Alejandro Espiño
Á paréntese programada con L.A. porque "necesitaba parar en seco", a Luís Alberto Segura (Palma de Mallorca, 1978) sumóuselle a pandemia e esa parada fíxose moito máis longa. Agora, de novo á fronte da banda, retoma a súa carreira musical con forzas renovadas.
Faino cunha xira que, este venres 26 de novembro ás 22:00 horas, fai parada na Sala Karma de Pontevedra. Antes deste concerto, que se enmarca dentro do ciclo San Miguel On Air, o artista atenda a PontevedraViva e relátanos en que punto vital se atopa.
Estades contentos de volver ás salas?
Os últimos doce anos as salas foron o noso medio de vida, non só económica senón tamén vitalmente. Levabamos dous anos desnutridos, sen comer. Volver a comer é marabilloso. É difícil de explicar. Tiñamos moitas ganas de subir ao escenario e recibir ao público porque é unha xira creada para interactuar co público e romper a barreira física que hai con eles.
Ademais, volvedes a Pontevedra a unha sala que coñecedes ben.
É todo como un soño feito realidade. Chegamos a pensar que igual non volvería suceder, pero volveu a pasar. E o feito de regresar a sitios nos que xa estivemos e pasamos grandes momentos fainos aínda máis ilusión.
L.A. chega a Pontevedra tras tres anos de parón. Necesitabades dar un paso atrás?
Necesitábao eu. Pensa que a banda nútrese do que eu vou creando. Entrei nun bucle de facer un disco, meternos no estudo, facer a xira e de novo a sacar cancións novas. Tiven que parar en seco. Estaba ao bordo de ter un problema serio na miña cabeza.
E logo chegou a pandemia e a paréntese alongouse máis do previsto...
"O período de descanso veume ben, pero logo sumouse a pandemia e a parada foi máis longa. Iso foi o máis delicado. Aí puidemos tropezar forte e non levantarnos"
Eu levaba demasiados anos facendo cousas sen parar. Este período de descanso veume ben, pero claro logo obviamente sumouse a pandemia e fíxose a parada máis longa. Iso foi o máis delicado. Aí puidemos tropezar forte e non levantarnos.
Botando a vista atrás, aproveitar o parón de L.A. para sacar un disco en solitario foi un erro?
Pois mira xusto onte escoitei un par de cancións que non volvera a escoitar e realmente é un disco do que estou súper contento. Saíu dun momento meu vital no que me interesaba experimentar co castelán, cousa que non fixera antes. Saíu un bo disco. Está ben producido, os sons molan e todo é marabilloso.
O problema é que o saquei nun momento no que necesitaba parar e non meterme nun meollo que me ía a requirir máis esforzo que L.A., que viña dunha inercia de moitos anos. Este disco partiu de cero. Tiven que arrancar un tren empuxándoo eu mesmo. E claro, pasou o que pasou, que non arrancou. A pandemia salvoume nese aspecto.
Que diferenzas hai entre este novo disco, Evergreen Oak, con traballos anteriores de L.A.?
É moito máis orgánico, máis inmediato. Creo que é máis eu. Plasma un momento persoal moi pracenteiro. Fun a un sitio marabilloso. Exilieime nunha cabana de montaña coa miña familia, a gozar da liberdade nun momento no que todo o planeta andaba a tumbos. Non sabía se ía saír un disco, dous ou un truño horrible. Ao final saíu un disco perfecto.
Dis que con este disco aprendiches de erros do pasado. En que cambiaches?
O principal, en non delegar as decisións creativas noutra xente. Ás veces é mellor aprender a crer no teu instinto, algo que non facemos moi a miúdo. Déixaste levar pola opinión de moita xente. Aprendín a crer en min, en facer ao 100% o que me pide o corpo.
Spend my time, a primeira canción deste novo disco, supuxo de feito un cambio radical.
Sempre tentou ser moi honesto comigo e apetecíame iso. Son moi fan da música e gústame levar aos meus música sons de moita xente. Esa canción pilloume escoitando a Sufjan Stevens e a Bon Iver e soa a iso. Pero logo escoitas Ringing my bell e soa aos Beatles. E outra a Damien Jurado. Vou tenteando o que me mola e facendo o que me gusta.
Esa liberdade teríala se, no canto de autoeditar o disco, seguísedes atados a unha multinacional?
Eu tiven a sorte de non chegar nunca a certo punto. Nunca me dixeron que fixese un tipo de canción concreta ou colaboracións con artistas de moda. Quizá me daban xa por perdido. Se entrase nisto con 17 anos tentaríanme moldear. Poucos selos viven xa a música de maneira emocional. Hai unha industria que move os fíos. Tan lícito nisto como sacar as castañas do lume ti mesmo e seguir facendo a música que queres facer.
Pero o que é indubidable que é que o sector cambiou moito, non?
"A industria musical pegou un volantazo moi heavy e está ao bordo do precipicio"
É unha arma de dobre fío. A liña que separa a parte boa e a parte mala é moi fina. A industria pegou un volantazo moi heavy e está ao bordo do precipicio. Segue funcionando pero á mercé do que van idear os cocos que crean as apps. A música xa non depende só da calidade. Agora vai todo de códigos e algoritmos.
Terrible para a creación artística, non?
É que de súpeto xa non interesa o talento musical, interesan os likes ou que teñas un aspecto determinado ou unha proposta que poida resultar atractiva para as masas. Xa non hai Jimmy Hendrix ou Bob Dylan que vallan. Nin Leonard Cohen ou Serrat. Xa todo é unha cuestión de likes.
Por iso é polo que o voso regreso fose fóra deste circuíto?
Sendo sinceros, nunha multinacional cando encaixas e te apoian é de puta madre. Todo o mundo está contento, gañas diñeiro e recíbenche cos brazos abertos. Ata que non xeres o que eles esperan de ti. Van a polo novo rapaz que cunha maquiniña pega catro berros e a xente vólvese tola. Eu aí non xogo. Eu fago outra cousa. Fago música para sentarte e escoitar. Non é o mesmo a música de Schubert que a de C. Tangana.
E que papel crees que xogaron en todo isto as redes sociais?
Chegará un momento que as redes sociais farán boom e haberá unha explosión de realidade que vai demostrar que son unha cagada do século XXI. Entretivéronnos e conectamos con moita xente, pero o lado malo é moi nocivo. Vémolo os que vivimos sen iso.
O problema está en todo o que enmascaras nas redes sociais. Cando tes que ensinar a cara de verdade te sentes inseguro. Hai decepcións e críticas. A xente ve a realidade e non sempre lle gusta o que ve. As redes sociais son unha merda moi grande.
E no medio de todo este panorama, en que momento se atopa Luís Alberto Segura?
A un paso de conseguir a felicidade duradeira. Estou niso. Quero asentarme nun sitio no que poida traballar e facer o que me pareza, cunha base de seguidores que respecte o que fago e lle guste. Sen máis pretensión que seguir facendo o que me gusta. Levo malvivindo da música desde 2008, sempre con altibaixos. Agora tento labrarme os meus próximos 30 anos de vida. Ese é o meu plan. Facer o que me guste, como me guste e con quen me guste.