A promesa do Galaico con diabetes que cambiou o regulamento da natación
Por Manu Otero
Sacrificio e constancia son valores imprescindibles para calquera deportista, pero os nadadores deben levar esas dúas palabras tatuadas nun lugar ben visible da pel. Estes titáns están feitos doutra pasta, pola contra non poderían soportar esas sesións interminables en soidade na piscina. Ninguén dubida do seu mérito, pero o seu espírito competitivo queda pequeno ante a historia de superación de Ignacio Meijón, un nadador do Galaico de 17 anos que, tras ser diagnosticado de diabetes, mantivo a súa rutina de adestramento e superou as trabas administrativas que lle impedían competir xunto aos seus compañeiros. "Nado desde hai catro anos, cando me diagnosticaron diabetes tiña 15. Ao principio me estresei moito, pero cando vin que todo ía ben funme relaxando", resume o mozo pontevedrés o proceso de adaptación a esta enfermidade.
A relación entre Meijón e a natación foi un flechazo. "Probei varios deportes antes, o atletismo e o baloncesto, pero non me gustaban. Probei a natación e xa quedei", sostén o nadador, que é incapaz de decantarse por unha especialidade pero que goza máis nas probas curtas de estilo libre. Este ano apenas puido competir, pero cos adestramentos bástalle para estar feliz. "Adestro 8 ou 10 horas á semana, pero lévoo ben porque estás cos amigos e temos bastante descanso", admite.
Un dos momentos máis amargos da súa aínda curta carreira na piscina chegoulle hai dous anos, cando lle diagnosticaron diabetes tipo 1. "Fun facer o camiño de Santiago co colexio, levei 40 euros e gasteinos en auga. O pediatra non quixo facerme a analítica e cando me cambiei para o médico de cabeceira, fíxoma. Ao ver os resultados, tiña 400 de azucre (os niveis normais oscilan entre 80-120 miligramos por decilitro de sangue) e mandáronme para Montecelo", lembra Meijón. Polo seu carácter optimista e relaxado, a tensión inicial do diagnóstico non lle durou moito. "Cando vin que no primeiro mes todo ía ben, fun relaxando. E durante o ano e medio seguinte a endocrina sempre me poñía como exemplo", lembra con orgullo.
En ningún momento deixou de competir, pero tanto el, como o seu club e o propio regulamento tiveron que adaptarse para evitar que a súa saúde se puxera en risco. "Ao competir non o notaba, pero ao adestrar dábanme baixóns no medio da sesión, aínda que o corpo vaise a afacendo e en dous ou tres meses tíñao controlado", detalla. Aínda así, o Galaico tivo que adquirir unhas neveiras para gardar o tratamento e poder administrarllo de forma rápida e segura se fose necesario. Para os desprazamentos a outras piscinas, o club dispón de neveiras portátiles nas que ademais da auga para o resto do equipo almacenan a súa insulina.
A federación tampouco puxo grandes impedimentos para deixalo competir a pesar de ser diabético, os problemas chegaron co parche medidor que leva no brazo. "Hai dous meses colocáronme o sensor e tiven problemas porque non podemos levar nada no corpo", explica Meijón que tivo que remitir á Federación Galega todos os informes médicos para demostrar que o sensor non supoñería ningún tipo de lastre nin vantaxe na piscina. "Nunha semana xa me autorizaron. Foi máis difícil conseguir o parche", confesa Ignacio. Desde hai meses, o Sergas concede este sensor que permite ler os niveis de glicosa mediante tecnoloxía NFC a través do móbil a todos os menores con diabetes, pero parte do mérito deste logro teno Meijón e Anedia (Asociación de Nenos, Meniñas e Xente Nova con Diabetes), que forzaron varios encontros co conselleiro para facerlle ver a importancia desta ferramenta para o benestar dos pacientes.
O nadador está moi involucrado na visibilización da enfermidade e na defensa dos seus dereitos. Non só colabora con Anedia, tamén forma parte do consello de mozos da Federación Española de Diabetes, desde a que lanza mensaxes de apoio a mozos e mozas que ven na mesma situación que el. "Que non se estresen moito. Hai que levalo ao día e ben controlado, logo é unha vida normal", sostén.
Aínda que durante as vacacións escolares ten que seguir levantándose pronto para ir adestrar, algo que "ás veces custa un pouco", Ignacio Meijón non pensa renunciar á súa paixón e menos a demostrar que é capaz de superar calquera tipo de obstáculo. E o seu club e familia non ocultan o orgulloso de velo competir ao máximo en cada campionato, aínda que este verán lanzarase poucas veces do trampolín porque está a se formar como xuíz. Non hai quen o pare.
Relacionadas:
-
Pontevedra conmemora o Día Mundial da Diabetes cunha chea de actividades
Por Redacción |
-
Alicia Bouzas pecha o Nacional Infantil de natación coa súa segunda medalla, no 800 libre
Por Redacción |
-
Medalla de prata para Alicia Bouzas no Nacional Infantil de natación
Por Redacción |
-
O Campionato Galego Absoluto de natación queda na casa
Por Redacción |