Fazaña de Elsa Pena: Bronce europeo despois de correr dous quilómetros descalza
Por Manu Otero
Último segmento da Copa de Europa. A triatleta guardesa Elsa Pena corre nas posicións de cabeza. Boas sensacións e aroma a podio ata que un mal apoio, unha torcedura de nocello está a piques de dar ao traste coa ilusión de brillar nunha das súas primeiras aparicións en probas continentais en categoría júnior despois de meses sen competir pola pandemia da Covid-19.
"Perdín un zapato", resume Pena a consecuencia dese mal paso. "En menos dun segundo expúxenme tres opcións. Parar a poñerme o zapato non me saía rendible, correr só cun tampouco, así que dunha patada saqueime o outro e seguín correndo", explica a prometedora triatleta como se lanzou a por o podio europeo con máis de dous quilómetros de carreira a pé por diante sobre o abrasador asfalto de Riga.
"Eu non me arrepinto, pero os meus pés un pouco si", chancea coa medalla xa colgada do seu pescozo. Máis doloroso foi o prezo para conseguila. "Nunca correra descalza", contextualiza a moza deportista de 16 anos. "Ao acumular os primeiros metros xa empezaba a notar as feridas, nos últimos doíame moitísimo", recoñece sen térselle pasado nunca pola mente tirar a toalla e coa imaxe gravada a lume das plantas dos seus pés dunha mestura da cor vermella do seu sangue e negro do po acumulado sobre o pavimento letón.
"Acordareime toda a vida", confesa a triatleta tres días despois da carreira. Desde que se subiu ao avión para poñer rumbo ao país báltico, no seu interior e no resto de compañeiros de expedición sabían que non ía ser unha competición calquera. "Tiña moitísimas emocións. Por unha banda, moitas ganas porque case non competiramos este ano. Por outro, nervios porque esta proba impoñíame bastante", explica Pena o cóctel de sensacións.
Desembarcou en Riga sen marcarse ningún obxectivo concreto para a carreira. "Non se pode contar con ningún resultado", di como resposta a se esperaba un resultado tan bo na primeira carreira posterior á explosión da pandemia do coronavirus. Da terminal, directos ao hotel, onde permaneceron confinados ata que os organizadores leváronos en furgoneta a unha carpa para realizar unha análise que descartase calquera positivo entre o combinado español.
Superada a proba, puideron acudir ao día seguinte a recoñecer o circuíto e logo, a competir. "Ía todo rodado, saín da auga en posicións dianteiras e en bicicleta ía coa miña compañeira Iratxe e nos entendímos ben", explica Pena como se fraguou a súa xesta. Xa en solitario non quedou máis remedio que seguir remando. "Os meus compañeiros quedaron descolocados ao verme pasar na segunda volta sen calzado", lembra entre risas.
Ao acabar a carreira as bromas continuaron. Non faltaron as referencias a un dos ídolos do deporte, Iván Raña que xa ten afeito ao público ás súas carreiras descalzo. "Que valor ten ese home!", exclama a nova triatleta agora que experimentou ese sufrimento nas súas propias carnes.
Superada a primeira proba importante da tempada, Elsa non aparta a vista do próximo exame: o Campionato de España de Tríatlon Sprint de Pontevedra que se celebra esta fin de semana. "Teño moitísimas ganas, a Pontevedra vou chegar seguro", afirma convencida a pesar da inflamación que ten aínda nos seus xemelgos e as feridas nas plantas dos seus pés, que lle impedirán adestrar durante boa parte da semana.
"Este martes xa fun nadar e leveino ben, aínda que as feridas pican un pouco", asume con naturalidade. "A bici aínda non a probei pero non creo que vaia a pasar nada, o problema vai ser correr", confesa. O abandono nunca é unha opción para ela, así que a súa cabeza cavila xa a toda velocidade como solucionar o problema dos seus pés. "Pensei en poñer algunha venda, pero ten que aguantar a natación, que non se me caia, que non se encha de auga e que non pese", enumera unha interminable lista de peros que, a recado, liquidará antes das 13 horas do domingo cando saltará á auga na última proba do campionato.
Aínda que moitos a sinalan como unha das grandes promesas do tríatlon español, Elsa Pena trata de fuxir de calquera etiqueta e de grandes obxectivos. "O meu é traballar día a día. Agora vaime ben pero un día pode pasar calquera cousa. Ademais hai xente que é mellor que eu", asegura con tanta madurez como humildade.
Dous atributos que son innegociables para a construción dun bo triatleta e que a moza guardesa ten ben interiorizados. O seu adestrador no CGTD, Jonathan Cancela, dá fe diso. "É moldeable, bastante disciplinada e, a maior parte das veces, goza do que fai", sostén o técnico, quen tamén destaca dela que "é moi valente e dificilmente se faise pequena diante dun gran reto".
En Riga xa o demostrou. Agora, a que se coroou campioa cadete de España no seu primeiro ano na categoría, afronta outro reto colosal. Tamén no seu primeiro curso como júnior. Correrá magullada, pero farao en casa e coa forza dun bronce tan sufrido como inesquecible.
Relacionadas:
-
Sen público e con circuíto pechado pero coa emoción de sempre: Pontevedra presenta o Nacional Sprint de Tríatlon
Por Diego Espiño |
-
Iván Raña e Tamara Gómez encabezan a lista de rexistrados para o Campionato de España de Tríatlon de Pontevedra
Por Manu Otero |
-
O Concello confirma a celebración do nacional de tríatlon con estritas medidas de seguridade e sen público
Por Manu Otero |