Chegou o outono con acenos de inverno, cun aire frío con chispas de neve facendo fendas nos beizos, confundindo as lembranzas dun antonte no que aínda tiñamos luz ó saír do traballo; días nos que o sol asoma un pouco a mediodía so para despedirse ata que chegue outra primaveira. O San Martiño quixo pasar desapercibido, deixando o protagonismo as urnas, que tamén chegaron a destempo.
Botamos unha manta máis na cama con cara de pena e loitamos, teimudos, contra as ganas de acender o radiador, non querendo deixarnos vencer nunha loita que sabemos perdida.
Nestas tardes de armarios revoltos e escaparates que aumentan o desconcerto con cores prematuras de Nadal, préstanos voltar a ollada hacia adentro e acubillarse na casa mentres chove o outro lado do cristal e tentar acougar eses pensamentos que, contaxiados do frío de fóra, queren saraibarnos as veas.
Non imaxino unha casa sen libros, sen estanterías con sorpresas agochadas entre follas, purrando por saír para facernos sentir máis vivos e menos sós. A sensación faise aínda máis pracenteira se a sorpresa chega en forma de poema.
A min estame a pasar un cabalo polo peito coma no título do último poemario de Manuel Pérez Lourido, e ó pasar lévame a lembranzas comunes das leiteiras e da Illa de Tambo; pásanme cabalos tristes ás veces, galopando de ledicia outras, por verse libres na pradeira das letras botando fóra a súa dor.
A poesía sae das entrañas para atopar resposta ás preguntas que a lóxica non sabe, para dar forma a verdade que, dentro de nós, loita por saír.
O poemario de Manuel ten poucas follas pero moita poesía porque está cheo de autenticidade. Non é o artificio o que engaiola na lectura ; os seus versos teñen a beleza que reflicte a xente e as cousas, as paisaxes da nenez, vistas co agarimo do tempo, coa dose xusta de saudade prescrita polo talento para o verso que flue para ser desfrutado.
O autor escribe frases como: "Lembrarse de ti debería ser un oficio calquera" ou "Fixen versos enxame onde vivir nun tempo de ningures" e deixa no aire preguntas que o seren contestadas polo lector revelan un anaco de seu : "Cantas horas es quén de pasar contigo?"
O cabalo de Manuel agradece o don da poesía:" Voume pegar un tiro de papel no medio dun mar que ben coñezo"; "As veces o mellor que trouxo o día agóchase detrás dun verso".
A poesía aparece aquí como equilibrio entre os dramas da vida e as súas alegrías, pequenas cousas do cotiá que o verso enaltece. Non hai beleza que poida seguir sendo pequena para sempre nin pasar pola vida agochada sen que ninguén a amose. Os poetas andan a procura dela.
O libro e tamén fermoso na forma, cunha coidada edición con prefacio de Tamara Andrés, que fai poesía inluso na prosa,escollendo en cada ringleira a verba xusta, e unha acertadísima lapela de Fran Alonso.
A presentación da obra tivo lugar na sala Nemonon, o pasado martes, tan só un día antes de que outra poeta Elisabeth Oliveira presentase tamén o seu segundo libro de poemas: Náufragas no mar e na terra, entrevistada por Carmen Quinteiro quen ten ben recente a presentación sobre as tablas do Teatro Principal do seu último poemario Bajo la lluvia no pesan las historias.
Carmen púxonos a todos a pel de galiña cunha fermosísima posta en escea, debullando coa sua voz imaxes tan poderosas como a que suxire "un paritorio en silencio". A obra é un exercicio inmenso de valentía na sua vontade de non facer "ni un guiño más al olvido", remexendo nunha dor soterrada hai tempo que recupera para facela máis liviana coa complicidade do lector- espectador que ó acompañala na viaxe poderá tamén espantar, por un momento, as suas pantasmas.
Especialmente emotivo foi o momento da actuación en que a poeta atreveuse a entonar un fermosísimo cántico, tan profundo que parece ir dende o seu ventre e a sua gorxa a un berce vacío.
Non hai mellor abrigo para o espíritu que a poesía nesta antesala dun inverno que vai amosando xa as suas garras, enchendo de xeo as follas caídas facéndonos esbarar nelas co alento de fume para empurrarnos de outubro a decembro sen compaixón.
Igual que escomenzaran de seguro a frecuentar as cafeterías na procura dun café ou chocolate quentiño, vaian tamén as librarías da nosa cidade e busquen entre os últimos calacús do Samaín e os primeiros pompones de Noel a poesía de Manuel, de Carmen, de Elisabeth e dos nosos poetas locais, tantos e tan bós, nesta Pontevedra que, sendo pequena nas suas formas, faise meirande no arte dos seus autores.
Verán como todo o que queda por pasar faráselles menos crúo: O cambio climático, a gripe, as novas do xornal e hasta o panorama político.
Contra o frío, poesía.