Lémbrome dunha marcha que fixemos o ano pasado cos de Vaipolorio por debaixo do tramo cuberto do rio dos Gafos ao seu paso pola cidade para reivindicar que se destapase. Todo foi escuridade, silencio e moito cemento. Íamos como nun carreiro de vagalumes guiados pola luz das lanternas, todos caladiños con medo aos reproches do río por telo abandonado cincuenta anos. Agàs dalgun comentario que nos facian os guias, ou respostas a preguntas íamos en silencio cando de sùpeto, cando xa levabamos un tempo andando un cativo que ia ao meu caròn rachou o silencio e púxose a berrar alborozado, cando nos decatamos que alò, ao lonxe do túnel, albiscabase a luz da saida. Nese intre atopámonos agora ,de saber que nos queda pouco para saír desta.
Xa axiña imos poder desfrutar, xa que durante un tempo non podremos viaxar de coñecer máis a nosa contorna e poñela en valor. Imos desfrutar do país dos mil ríos .De praias, de fertilidade, de mares bravíos onde non naveguen Prestiges. De montañas máis altas co ceo. De carballeiras onde acougan os cogomelos e vive o lobo e o esquío e pola invernia agroman os acivros. De soutos onde na primavera nas ponlas dos abidueiros se escoita cantar o cuco e estoupan os ourizos das castañas. Da festa dos Maios e das Cabazas que imos recuperar. Das locomotoras das castañas asadas dos magostos. Da beleza das bolboretas pousadas nos lirios e narcisos no paseo dos Gafos. De rías e ríos sen industrias contaminantes. Da Illa do Covo. Das marismas do Lérez.
Das fervenzas dos rios. Dos muíños recuperados. Da cor amarela dos toxais como marmelo maduro. Do florecer das maceiras e cerdeiras. Dos magnolios e camelias que envelecen a invernia. Das folerpas de neve no Caurel. Dos voos dos estorniños cando volten ao ceo que lles roubamos. Do retorno das andoriñas. Das avelaiñas e donosiñas. Do cantar das rás nas pozas. De cabaliños do mar e do demo. De vacalouras e escornabois. De fogueiras polo san Xoan. De rapa das bestas. Do son da gaita nas romerias e nas festas dos pobos polas congostras. Dos percebeiros nos cantís da Costa da Morte. De petos de ánimas e cruceiros das aldeas esquecidas e baleiras. De contacontos e titiriteiros. De botafumeiros de peregrinos. De lusco e fusco con ceos de cor laranxa. Das dunas de Currubedo. De praderías cheas de mapoulas de cores. De parques ateigados de nenos e nenas. De librerias museos e teatros abertos. De rúas ateigadas de músicos de festa rachada. Dos arroases do Lérez. Dos corvos mariños a secar nas escolleiras. Do bosque das sequoias de Poio.
Nestes días, dende as fiestras enreixadas de choiva, imaxinamos moitas cousas que ainda nos quedan por facer e lugares por descobrer que cando todo esto pase oxalá poidamos desfrutar e volver ver os ramiños de xestas e loureiros nas portas dos furanchos. Mentres tanto, como di o refraneiro, que cante o merlo que despois do verán, ven o inverno!