Pois non, ou, alomenos, non para min.
Para min representa xustamente o contrario do que debería ser a historia dun amor saudable, san.
Para min é o final terrible dunha historia terrible.
A pasada semana, algúns xornais fixéronse eco da presentación dun libro que recollía experiencias das vidas dalgunha persoas maiores de residencias da Coruña, que algúns voluntarios trasladaron ao papel.
Entre elas está a de M. Carmen, unha muller a que o seu marido maltratou desde que tiña 17 anos, e que hai 4 tivo que escapar da súa casa porque tentou matala.
Unha decisión que so se pode cualificar, ademais de sensata, de moi valente, despois de tantos anos de calvario, que anularían a capacidade de reacción de calquera muller, ou eso semella, porque a realidade é outra moi diferente, e que, na miña opinión, e co máximo respecto a esta muller o digo, é xustamente o contrario, o exemplo do que nunca, e repito, nunca, se debería facer, e moito menos poñer de exemplo.
Vaia por diante, iso si, antes de continuar, que non lín o libro e estou a opinar en base ao que recollen os medios de comunicación,e non son quen, por suposto, para xulgar os actos de ninguén, pero hai mensaxes, creo, que se debería pensar moi moito se procede difundilos, ou, en todo caso, meditar sobre como facelo, porque poden facer moito dano.
Na actualidade, o marido de M. Carmen, o mesmo que a maltratou durante case toda unha vida, e que, posteriormente, quixo matala, está enfermo, encamado, e totalmente dependente.
Precisa axuda para todo. Non camiña e mesmo hai que darlle de comer, e quen se encarga de todo isto, de cuidalo, é a propia M. Carmen, quen di ao respecto, e cito textualmente: "É a satisfacción máis grande que teño", para rematar manifestando "o que non te mata, faite mais forte".
Explica que para ela non é sacrificio ningún facerse cargo do que foi o seu verdugo durante tantos anos e manifesta, "É o pai dos meus fillos. Quere morrer na súa casa, non nunha residencia", e engade, "a miña conciencia é o que vale".
Paréceme absolutamente tremendo e moi perigoso a difusión desta noticia, e, de facelo, fundamental, de feito imprescindible, vixiar do xeito que se fai, máxime nunha situación coma a que estamos a vivir, na que a violencia de xénero non deixa de medrar, e no seo dunha sociedade que cada vez a normaliza máis e na que xa pasa practicamente inadvertida, agás para sacarlle rendemento.
Para min a historia de M.Carmen non é a dunha muller namorada, nin sequera compasiva, senón a dunha muller maltratada, que malia as brutalidades vividas, aínda non foi quen de asumir totalmente a súa condición, e que confunde amor cunha total dependencia emocional do seu agresor, que, aínda atopándose nun estado de total indefensión física, segue a ser capaz de manexala ao seu antollo.
Certo que, como ela mesma dí, cada un ten a súa conciencia, e, porén, a súa escala de valores, pero que a maior satisfacción da vida dunha muller sexa coidar de quen puido ser o seu asasino non deixa lugar a dúbidas de que algo non está a ir ben, e de que, no seu caso concreto, non está, nin de lonxe, curada.
Como algúns sabedes, eu tamén estiven a piques, hai tempo, de deixar a vida nas mans dun malnacido que dicía quererme, e sempre dixen que me considero moi afortunada, privilexiada, diría eu, non soamente por ter sobrevivido, senón por non ter sentido nunca esa dependencia emocional do meu agresor, polo que tomar a decisión de romper a relación e denuncialo foi moito máis doada, malia o perigo que representaban as súas posibles e mais que probables represalias, pero tamén por algo máis.
Lendo as palabras de M. Carmen, tentei poñerme na súa pel, e non puiden máis que reafirmarme no que acabo de dicir, que fun unha privilexiada, porque para min ese mal chamado ser humano que tentou matarme pronto deixou de significar absolutamente nada, o que non quere dicir, ollo, que os maltratos sufridos non deixaran algunha pegada, que si o fixeron, sempre o fan, pero el, como persoa, por chamarlle algo e non ofender os animais, absolutamente ningunha.
Non lle gardo rencor, tampouco o odio, nin sequera cando recordo algúns momentos do calvario que vivín ao seu carón, algo inevitable, supoño, dado o meu traballo en Si, hai saída.
Non teño a menor idea do que foi da súa vida, nin me interesa tela, pero, se por esas casualidades do destino chegase a ter noticias súas, mesmo de que está enfermo, como no caso de M. Carmen, podo asegurar que non sentiría nin frío nin calor.
Sinto, sinxelamente, indiferenza, o cal, penso, é sinal de que estou curada.
Por non ter, non lle teño nin medo, aínda sabendo que, de ter oportunidade, non dubidaría en rematar o que non puido no seu día.
Eu non dubido da boa fe, e da mellor das intencións desta muller, pero creo que é moi perigoso transmitir o seu comportamento, a súa mensaxe, como algo positivo, ou exemplar, porque non o é en absoluto, e o argumento de que é o pai do seus fillos é o mesmo de "aguanta polos nenos", o último que se debería facer.
O que agocha no fondo é, reitero, unha dependencia totalmente insán para cuxa superación precisaría axuda.
"Ata que a morte nos separe" posiblemente chegue a ser unha realidade no caso de M. Carmen e o seu verdugo, pero, o que desde logo non vai ser, é un final feliz, por máis que ela pense o contrario.
Asociación Si, hai saída