Hoxe en día, cando me deteño a reflexionar, remato recoñecendo que o mundo se me presenta como un lugar desprovisto de encanto, un xardín murcho onde as flores perderon a súa cor e a súa fragrancia. En suma, un espazo e un tempo aburridos, polo menos para min. Non pretendo reflectir nin condicionar as opinións doutras persoas, pero eu percíboo como un vasto deserto, sen substancia nin metas nin ideais que procurar no horizonte. E, aínda que hai quen intenta animar a vida coas súas extravagancias, como bufóns nun reino sen alegría, mesmo con ocorrencias fóra de lugar, o baleiro persiste en min. Estas sensacións non teño reparo en achacalas á idade, xa que todo me parece repetitivo, coma un disco raiado, coma un déjà-vu persistente de escenas outrora consumidas.
Por exemplo, cada vez que me sento a ver unha película na televisión, non é raro que, ao cabo de cinco minutos, me pregunte de que vai o argumento, porque, por trillado, abúrreme. Entón, rebobino ata o comezo e intento atopar algún matiz interesante e diferente prestándolle máis atención. Pero recoñezo que é en van, o máis probable é que me diga a min mesmo: "isto xa o vin antes". Cun suspiro de resignación, deteño a película e apago o aparello, sumido nesa monotonía da repetición que mencionei antes.
Algo similar pásame coa lectura. Mira que hai libros interesantes! Ben, iso non o digo eu, por suposto, porque para min non hai ningún que me teña retido na súa lectura máis alá de dúas ou tres páxinas; isto din os críticos e algunhas persoas, máis ben interesadas na continuidade do negocio. Confeso sen rubor que teño aparcados no estante da sala, para a miña desgraza, unha morea de supostas obras mestras.
Do mesmo xeito, pásame coas xerras de cervexa no pub de Manolo o, non sei moi ben a conta de que, coñecido pola xente como "Metacrilato". E mira que me digo decotío o mesmo: sabe igual, a mesma escuma persistente, a mesma cor ámbar, o mesmo aroma. Ata engadiría que a mesma cerimonia de cacahuetes e patacas fritidas. Pero, vaia vostede saber, aínda que declaro de forma solemne que me aburre soberanamente, volvo todos os días ás 8:30 da tarde como faría un asasino indo ao lugar do crime. E o peor é que non sei por que. Non lle atopo xustificación. Síntoo moito.