José Freire
Transtornos psíquicos
Esta semana tivo lugar un feito que conmoveu á cidadanía deste País en xeral e á de León en particular. Foi o asasinato da Presidenta da Deputación Provincial de León por parte dunha nai e a súa filla. Así o parece indicar tanto a investigación policial e xudicial coma o propio testemuño dunha das autoras dos disparos.
Aos que somos policías, tocounos a fibra sensible xa que, as presuntas autoras, son esposa e filla do Inspector Xefe, Xefe da Comisaría de Astorga. Vaia situación preséntaselle a este home.
Son moitas as causas que se barallan como o móbil que impulsou nai e filla a levar a cabo este asasinato. Sexan cales fosen, o que está claro é que estes feitos non os comete unha persoa equilibrada psicoloxicamente. Algún especialista deseguida sacaría a relucir algún trastorno psíquico.
Este suceso tráeme á mente as moitas intervencións que levan a cabo os policías, e con máis frecuencia da que lles gustaría, e nas que se atopan con problemas de difícil e delicada solución.
As intervencións con persoas con trastornos psíquicos producen moito estrés aos policías e inseguridade ao ter que tratar cunha persoa cun brote psicótico, sendo imprescindible dotar de maior seguridade a terceiros e ao afectado.
A pesar de que vaia contra a opinión xeneralizada, son dos que creo que a actual conxuntura económica e social está a incidir enormemente neste tipo de comportamentos. Persoas que ven como as súas vidas e a dos seus se derruban estrepitosamente e que, sen padecer ningún tipo de patoloxía anterior, por simple desespero, perden o norte e caen en situacións nas que nada lles importa, nin a vida dos demais nin a súa propia. Nese desespero, lévanse por diante calquera.
E entre ese calquera se atopa o funcionario de policía que, como actor principal do servizo público de seguridade, se ve abocado a intervir nestes casos.
Isto víveno case diariamente os policías. Foi incrible o aumento de casos de intento de suicidio, ou de intervencións con persoas con este tipo de patoloxía. E case en todas elas poñendo en risco a integridade física do policía sen que, por certo, en moitas ocasións, iso lle sexa debidamente recoñecido.
Pero como me dicían os veteranos cando ingresei na Policía: queda coa satisfacción do deber cumprido.
Como vemos, ademais de ser un instrumento do estado de dereito para facer cumprir a lei, para velar pola seguridade e a liberdade dos cidadáns, o policía debe actuar como un verdadeiro psicólogo, para o que non se lle prepara. Bastante ben o está a facer aplicando o sentido común e, sobre todo, a experiencia que lle dá a reiteración dos casos en que intervén.
ÿ urxente e necesaria a formación dos policías neste campo da súa actividade, o que sen dúbida repercutirá positivamente nese servizo público que debe prestar á cidadanía, sen esquecer a súa propia seguridade, tanto física coma xurídica.