Andaríns do Val do Lérez
Barbantesa, Santateresa
Mantis religiosa.
Barbantesa, Santateresa.
Mantis Religiosa.
Barbantesa, Santateresa, Mantis Relixiosa (Mantis religiosa)
Características. A lonxitude do corpo e de entre 4-8 Cm, de coloración verde ou marrón, as veces tamén pode ser case amarelo, o protórax e longo, as patas dianteiras convertéronse nunha especie de tenaces coas cales apresa as súas vítimas, funcionan coma se fosen unha ferramenta prensora, provista de púas co que asegurarse de que nada se lle escape.
Dispoñen de una gran campo de visión, con ollos compostos e no medio deles tres simples, ademais a cabeza pode xirar ate 180° polo que pode ser case infalible cando se lanza a unha captura.
Datos de interese. A barbantesa está ao axexo na procura das súas presas case sen moverse, coas patas dianteiras elevadas como se estivese orando, pasa desapercibida grazas a maneira que ten de camuflarse como se de parte dunha herba se tratase e a súa cor que empasta perfectamente no entorno no que se move. Caza insectos coma moscas, saltóns, bolboretas, incluso algunha ra pequena, achegándose sempre moi devagar, case sen moverse, atrapándoos coas súas longas patas con moita rapidez introducíndoos logo entre as súas pezas bucais. Insecto moi beneficioso xa que exerce un gran control biolóxico sobre especies nocivas para a agricultura e a xardinería.
Os machos son mais pequenos cas femias.
Reprodución. A barbantesa aparéase a finais do verán, case sempre con tráxicas consecuencias para o macho, xa que moi frecuentemente acaba devorado pola femia durante o apareamento. Os machos acércanse ás femias con moito coidado por atrás. A femia adopta unha actitude pasiva permitindo ao macho o apareamento, si o macho non se pon a salvo a tempo a femia terminara coméndoo como se fose calquera outra presa.
Despois de algúns días, a femia poñerá os ovos envoltos nunha secreción escumosa que endurecera en contacto co aire, quedando pegada as pedras, ás herbas, ou aos árbores. Estas postas coñécense co nome de ootecas. Dos aproximadamente 200-300 ovos de cada ooteca, so uns poucos sobreviviran xa que entre eles prodúcese canibalismo.
As larvas naceran na primavera seguinte, mudan ate 6 veces alcanzando a madurez no verán.
Traballo feito por Juan Ramón e Amancio Castro da Asociación Andaríns do Val do Lérez.