Beatriz Suárez-Vence Castro
Animais de Granxa
Sempre tiven unha forte atracción por dúas personaxes representativas dun xeito de vivir e que teñen un algo común entre eles: A ovella negra e o parruliño feo.
A primeira desmárcase do rabaño para facer o que lle sae das las e vai por libre, sentindo a presión do grupo pero facendo caso omiso dela. Os balidos diarios, chamándolle de todo menos fermosa, éntranlle por unha orella e pola outra escapan. Nin sequera se decata de que leva posto o chocallo. Non lle pesa no pescozo.
O parruliño feo non ten o empuxe da primeira. ÿ de natural tímido e non acaba de atoparse a si mesmo. Sabe que é diferente pero no canto de estar orgulloso dilo, sofre coa diferencia. Dóelle a marxinación e en lugar de gozar da súa soidade, esforzase por integrarse. Ata que comprende que o seu sitio é outro.
ÿ certo que o home é un animal social pero tamén que a sociedade é cruel co diferente. A ovella negra é o diferente forte. O parruliño feo, o diferente fráxil.
Necesitamos dos demáis para sobrevivir na nosa comunidade e respectala porque formamos parte dela pero iso non quere dicir que non teñamos que defender, por riba de todo, o respecto por nós mesmos e a nosa forma de vivir.
A soidade cando é buscada, como a da ovella negra, non é necesariamente mala para o espíritu. Tórnase terrible cando non a eleximos, como a do parruliño feo.
A meirande parte das veces o tempo fai que entendamos mellor os espíritus libres.
De nenos e adolescentes impórtanos moitisimo a pertenza ó grupo. Antes morto que ser diferente dos teus compañeiros. Ata o bocadillo que che fai a túa nai ten que ser igual co do resto; o xoguete que lles pides ós Magos é sempre o que está esgotado na xoguetería.
De adolescentes pasamos dun rabaño grande a outro pequeno: a cuadrilla. Escolles o grupo ó que queres pertencer, o ideario e mesmo a estética. Pobre de ti que lle fales ó friki da clase porque quedas marcado para sempre.
Sabes que chegas a madurez cando todo o anterior queda nun segundo plano. Xa podes ser ti mesmo, malia a quen lle pese, e por ese motivo, o teu grupo de amizades vai sendo máis variopinto e xulgas os demáis cada vez menos. Tamén tes menos paciencia cos que che xulgan a ti.
As veces ao rabaño non lle queda máis remedio que recoñecer que, ó mellor, estaba equivocado e que o negro aínda vai ser unha cor favorecedora. Pero o recoñecemento ten que vir dun sector autorizado.
Facía onte esta reflexión falando cun coñecido que me contaba a historia dunha curmá súa: Foise a vivir co seu mozo os dezaoito anos ante o estupor familiar. Ela facía abelorios e el pintaba en mercados ambulantes. Non foron quen de compoñer un cadro máis avergoñante para o seu ámbito próximo.
Corenta anos despois seguen sendo parella. El é un cotizado acuarelista e ela expuxo a sua cerámica no Reina Sofía. O seu redor as parellas separáronse, os amigos que lles quedaban perderonn os seus "traballos normais" e a súa familia foi deixando de ser o que foi. Pero eles tiraron para diante, caladiños, ó seu.
Séguese a falar deles nas reunión, pero a vergoña converteuse en orgullo e os marmurios en palmadiñas nas costas e mesmo alguén con pouca memoria dilles: "Eu sempre soiben que iades chegar lonxe".
Todo porque a algúen no Reina Sofía deulle por apostar polos novos talentos.
Pero non nos enganemos tampouco. Non sempre é así. A maior parte das veces o talento queda sen descubrir, agochado entre o rexeitamento, dándose cabezadas contra os muros das convencións. E a familia e os amigos aconsellan coa mellor intención porque son poucos os que chegan. Poucas as ovellas negras ou parruliños feos que non acaban descarriadas ou afogados nunha poza.
Así que gardar rancor contra aqueles que cren saber o que che convén non serve de nada porque, ó mellor, teñen razón e ti es o equivocado. Non si, é bo que a toda persona se lle conceda unha marxe de erro. Que a deixemos seguir o seu camiño sen porlle máis pedras porque todos os camiños están empedrados dabondo. Todos.
A vida non é tan curta que non dea para equivocarnos varias veces ou para sorprendernos a nós mesmos e os demáis acertando contra todo prognóstico. Sempre haberá tempo para volver ó curral. E se non, boi solto, ben se lambe.
O respectable, co tempo, pode perder o respecto e cambiar o sol pola sombra; as palmeiras polos xeranios do patio do cárcere. O friki, con quen ninguén quería falar no instituto, quizáis poida algún día adicarnos, coa bondade elegante de quen non coñece o resentimento, o seu premio Nobel.