José Freire
Dame noxo
Desde os tráxicos sucesos de París, viñemos asistindo, a través dos medios de comunicación, a faladoiros, debates e manifestacións que verdadeiramente, polo menos á min, danme noxo.
Ao contrario que no País que sufriu a traxedia, no noso, a pesar de que non nos afecta directamente, metémonos no lodo e facemos política partidista diso, loxicamente axudado pola pre-campaña electoral. Dá noxo.
Uns que se hai que ir á guerra. Outros, mesmo antes de que os responsables políticos pronúnciense respecto diso, non á guerra. Uns que se o estado de emerxencia é normal para a situación e outros que é esaxerado. Uns que se unen ao pacto antiterrorista e outros non. Uns, que controlar exhaustivamente as fronteiras interiores de Europa é unha medida necesaria, outros que iso coarta a nosa liberdade. O goberno que non quere tomar medida algunha, por exemplo axudando a Francia, porque estamos en campaña, e outros que debía dar un paso á fronte e poñer as nosas tropas a disposición do País veciño. Uns que se isto é un ataque a occidente e outros que tamén atentan contra outros pobos da súa mesma relixión. Uns que critican que estes terroristas estean a subvencionarse a través do petróleo que lle compran países occidentais e outros que iso non ten nada que ver. Uns que as súas armas proceden de occidente e outros que ese negocio nada inflúe. Dá noxo.
Non sei a vostede. Pero a min todos estes debates impórtanme máis ben pouco. Impórtame, e así quero resaltalo, o traballo que homes e mulleres que forman parte da Policía e a Garda Civil están a levar a cabo na súa loita contra este terrorismo fanático relixioso, que representa unha verdadeira ameaza para a humanidade.
A loita contra o terrorismo e a necesidade de reforzar a seguridade dos cidadáns españois e europeos, deben persistir como dous dos obxectivos máis importantes da U.E.
Por iso é necesario promover métodos e procedementos eficaces para alcanzalos. Estamos a ver que estes terroristas sérvense de instrumentos áxiles e novos. Áxil e nova ha de ser a resposta europea.
En España, estabamos afeitos a loitar contra outro tipo de terrorismo. Desgraciadamente tivo que ser o 11M quen nos abrise os ollos e tivésemos que adaptarnos a ese terrorismo.
Aínda que é certo que non alcanzamos o cento por cento de eficacia, o cal resulta imposible, e quedan cuestións que mellorar, non o é menos que avanzamos nuns niveis moi aceptables. Aí están as cifras de persoas detidas e os atentados que se evitaron.
É imprescindible máis colaboración policial internacional, con especial atención a países islamitas. Unha práctica, moi policial, como a captación de confidentes en ambientes islamitas. Maior coordinación operativa dos corpos policiais españois. Unha base de datos centralizada, a nivel español e europeo, sobre terrorismo islámico. Unha maior especialización dos policías dedicados a este tipo de terrorismo. Ampliar o número de policías dedicados a investigalo e previlo. Dotación de medios técnicos suficientes: por exemplo chalecos antibala individual para todos os policías, que cumpran unhas mínimas garantías de seguridade, ou tradutores de árabe nas comisarías. Un seguimento e control dos islamitas que están a cumprir prisión. Adaptar a nosa lexislación para que se permita acceder a datos de interese policial, por exemplo nas administracións públicas, empresas telefónicas, intervención de correspondencia etc.
Seguro que algunhas destas medidas non lle gustan aos "pijos progues". Se o día dos atentados estivesen na sala Bataclan ou nas terrazas das braserías de París, ou tivesen algún familiar ou amigo entre as vítimas, non opinarían o mesmo.
Cada un chora por onde lle doe.