Marta Rodríguez Engroba
Síntoo, pero eu nos contos de fadas non creo
Teño que confesar que estou comezando a sentir un certo complexo de "Pepito Grillo", ou, e permitídeme a expresión, que non é, desde logo, nada ortodoxa, pero creo que reflicte bastante fielmente como penso sobre determinadas circunstancias, "mosca cojonera", que, cando todo semella tornarse nun conto de fadas, chego eu, e… plaf! verto un xarro de auga fría por riba de tanta felicidade e a historia queda, cando menos, un tanto deslucida. Algo que, non creades, se me reprocha nalgunha ocasión, seguramente con razón.
Non sei se por un exceso de pragmatismo, ou sinxelamente porque a vida se foi encargando de asentarme os pés na terra e, malia que son de natureza optimista, adoito ver as facetas máis realistas de moitas situacións, que non sempre son, obviamente as máis gratas, pero que, máis dunha vez, evitan que me leve algunha labazada de pura decepción.
Se hai un momento no que me sinta especialmente proclive a isto é nestas datas.
Desde que comeza decembro, e a medida que nos vemos mergullados no Nadal, semella, ou tal vez tentamos convencernos, que estamos a flotar nun estado case catártico de amor, felicidade, abundancia, e concordia, moita concordia.
O mesmo da que ti máis eu non nos aturemos o resto do ano. Ata o sete de xaneiro, o amor máis puro e a ledicia por estar xuntos nos invadirán. Tampouco importa que os nosos petos estén habitualmente baleiros. Por un estraño misterio, en decembro os cartos agroman como se a cova de Alí Babá se abrise e as viaxes, os agasallos e as festas onde non falte de nada son, ou iso semella, patrimonio de practicamente todo o mundo, agás dalgunhas "rara avis" coma min, que non digo que renegue de toda esta parafernalia, moitas veces máis finxida que real, pero é obvio que non a comparto, malia que respecto, por suposto, a quen comulga con ela, e son consciente, ademais, de que non queda outra que pasala, e tentar facelo do mellor xeito posible.
O que non son quen de esquecer, é a todas esas mullerses que están a vivir o inferno da violencia de xénero, e que, case con toda probabilidade, nestes días, verán o perigo que corren multiplicado.
As case obrigadas xuntanzas familiares, coas conseguintes tensións que moitas veces provocan, unidas ao exceso de alcohol, entre outros factores, fan que, a maioría das veces, estas festas sexan para as mulleres vítimas da violencia machista un auténtico polvorín.
E isto co agravante de que, no caso de producirse algún incidente, algo máis que probable, os xa non moi abundantes recursos habituais cos que contan para a súa atención e protección van ser aínda máis escasos, xa que comisarías, xulgados, etc, etc, estarán baixo mínimos, porque aínda se dá por sentado, visto o visto, que os maltratadores tamén deixan de agredir por vacacións.
A situación aínda se torna peor cando hai nenos. O reparto das vacacións, a reticencia dun dos proxenitores ou dos dous a que os seus fillos compartan algúns dos días das festas coa nova parella ou mesmo nova familia da persoa a que quixeron durante un tempo e a absurda competencia por quen lles fai os mellores ou máis caros agasallos, conseguen que as que se supón son unhas datas de ledicia e case máxicas para os máis cativos se transformen nunha batalla na que os nenos son a arma arroxadiza a empregar para prexudicar a ex parella, sen ter en conta, en ningún momento, como eles se chegan a sentir, ante unha situación que, pola súa curta idade non acaban, loxicamente, de entender de que vai, pero da que, en contra do que se adoita pensar, ou polo menos manifestar, se decatan perfectamente.
Eles, como é lóxico, queren a seu pai e a súa nai, que, din, a súa vez, querelos a eles, algo certo agás raras excepcións, e, precisamente por eso, por ese amor, non son quen de comprender por que non lles dan a prioridade a que teñen todo o dereito, e se preocupan da súa felicidade, da súa tranquilidade, e non de lanzarse dardos envelenados un a outro.
Tan difícil é asinar unha pequena tregua, aínda que sexa soamente por unhos poucos días, a cambio do sorriso e da tranquilidade dos máis cativos?
Así as cousas, entenderedes que non poida mirar estas datas co cristal rosa que a maioría da xente emprega.
Podo tentar ignoralo, finxir que non pasa nada, como a inmensa maioría, pero esa non é a solución. Os problemas reais non se amañan facendo que non existen, e o que estou a describir é moi real e moi triste.
Eu creo que está ben tentar construír un mundo o máis feliz posible, claro que si, pero sen perder a perspectiva, sen esquecer que hai quen está a pasalo moi mal e que, en certas datas, as súas circunstancias son ainda máis dolorosas, algo que tendemos a aparcar cando non a pechalo baixo chave no caixón da indiferenza e do esquecemento.
Por iso, mentres isto non mude, mentres a sociedade continúe ignorando a dor allea e finxindo estar a vivir nun mundo ideal onde o desagradable, o duro, non existe, síntoo, pero eu, nos contos de fadas, sigo sen crer.
Asociación Si, hai saída