Beatriz Suárez-Vence Castro
Boa vila
Cando un ten, coma no meu caso, tendencia a estar na verza, nunca se aburre. É en se mesma unha fonte inesgotable de anécdotas.
Onte martes amencín de luns. Pero deses luns coma os do gato Garfield nos que un sae a rúa arrastrando os pes convertindose sen querelo nun imán para as calamidades.
Como, ás veces, me din que asasino o tempo, fun a ensañarme con el a unha nova cafetería que tiña por descubrir pois é de recente apertura na cidade, no parque de Amalia Álvarez, preto da miña casa.
Despois de facer un almorzo dos que dan forza para enfrontarse a todos os martes, que en realidade son luns aínda que so ti o sabes, fun ó servicio, deixando, confiada por natureza coma son, o cesto xunto a miña cadela.
Fun traballar e, a hora do xantar, cando botei man a carteira, non estaba.
Facendo moviola na miña cabeza só puidera quedar en dous sitios: no meu traballo ou na cafetería.
Despois de asegurarme que non a deixara no primeiro, achegueime de novo ó parque de Amalia Álvarez, coma poseída por duás ánimas encontradas: maldicindo por unha banda e rezando pola outra un responso a santo Antón, ó mesmo borde da esquizofrenia.
Recoñecín inmediatamente o camareiro que me atendera pola mañá e espeteille na fronte a pregunta : - Non atoparía alguén unha carteira? -
-Atopárona, sí- contestou, mentres todo o meu corpo se relaxaba e a miña cadela movía o rabo (ou iso pareceume a mín)
Outra clienta víuna na mesa que eu estivera sentada , onde a deixei tan longa coma é, rosa case fucsia cun coello debuxado. O que se di unha carteira un chisco chamativa, entenden? Desas que cando as abandoas emiten un sinal en código morse que di: R-Ó-U-B-A-M-E.
Pois aínda nesas, a señora voltou sobre os seus pasos e entregouna.
Os traballadores da cafetería alegráronse caseque tanto coma mín e un deles suxeríu amablemente que comprobase que tiña todo pois “quedou na mesa un bo rato”
Cando fixen tal, alí estaba todo. E cando digo todo refírome as tarxetas do banco (que xa estaba pensando en anular), o meu DNI, do que pensara que ía ser un pesadelo renovar, e máis o diñeiro, que era pouco pero aínda daba para un capricho nas rebaixas.
Con razón Pontevedra é coñecida como a Boa Vila. Ademáis de dar de beber a quen pasa, é quen de resistir a tentación de levar o que non é de seu.
Somentes temos unha excepción á que eu penso que é esta regra xeral: os paraugas cando chove. Aí si que a cousa a levamos moi regular e pode máis o medo ós catarros que a boa conciencia. Pero, con todo, temos sentidiño e pensamos dúas veces as cousas, que non é o mesmo un paraugas ca unha carteira con todo, o que se di todo, dentro. E aínda por riba, rosa cun coelliño debuxado.
Para que logo digan que con tantas malas novas diarias xa non temos corazón.