Carlos Regojo Solla
Chove
Isto é outra cousa; chove na noite e, na lixeireza do meu durmir tan xubilado coma min, coa fiestra entraberta, escoito o auga correndo polas calexas, desafogando directamente na beirarrúa, soando a iso, a auga que esnafra no noxento cemento gris sedento. Baixo o volume da radio que me durme e esperta no percorrido da escuridade e teimo no ritmo ao son da pandeirada no caer do ceo unha mollada insistente, gostosa de encandear unha nova esperada hai tempo, alá na seca, con latexo de outono e sentimento de invernía, que te sosega e faite rebulir na cama, procurando unha postura axeitada ao que está a ocorrer, ao tempo que tapas as ombreiras que tes ó ar, ata que, non sabes como, espertas na mañá dun día toldado no que che apetece saír ver se corren as cunetas, se é verdade que o millo xa está todo el escochado, ou se baixo aquel castiñeiro aínda anda medio soterrada alguna castaña, co ánimo na espera dunha raiola de sol para botar no cestiño de vimbio algún pan de lobo dos que xurden coma fantasmas dun intre a outro, baixo os piñeiros mansos da Fracha.
Vou manexando o coche case sen intervir deixando me leve onde el queira, e, coma non, tira cara á montaña, Carballedo arriba, por entre a néboa, cos faros acendidos baixo unha choiva miúda. Síntome sosegado coa ventá aberta, o cóbado saído nesa actitude indolente do que non ten presa por chegar a ningures, mollando o brazo do chuvasqueiro aposta, conducindo lento, con risco de entrar en perda, arrimando de cando en vez para deixar pasar algún que outro que leva presa. Vexo unha maceira na mesma cuneta, preto dun bar solitario que ten unhas mesas fóra e paro uns metros máis aló, entre o bar e a maceira, cúbrome coa carapucha. Baixo e collo unha mazá e sento nun banco vello cos barrotes rotos e mollados a carón da maceira, deixando que a orballada e a mazá gosten deste tempo que adico a min mesmo. Non me importa mollarme. Do bar sae unha moza seguramente porque eu rachei a norma silenciosa da aldea. Olla cara min facendo que coloca as cadeiras das mesas que están fora nas que ninguén vai sentar hoxe. Devólvolle a mirada e saboreo a mazá. Ela debe pensar que estou tolo e axiña volve dentro. Fronte min o monte vello, rochoso, cheo de toxos, leitoso pola choiva baixa, seguro que cheo de bocas e peteiros sedentos, cobras fuxidas nas cobreiras no incipiente sono frío coma a “Fría” de todos, coellos, corvos, pegas e raposas, cheirando coma min, no ar, o acontecer que se adiviña nesa humidade que enche os pulmóns resecos do verán. Son uns poucos minutos que valen un imperio. Síntome alleo a todo agás á vida o cal xa é dicir moito. Un corvo intelixente baixa preto nun curto e rápido voo deixando un longo laído. Póñome en pe, abro os brazos igual que o paxaro negro ten as súas as. Ladeo o meu corpo para a dereita e para a esquerda. Danme ganas de berrar forte e tolo e resposto cun brado. A moza volve saír e mira esta vez sen recato algún. Decido marchar antes de que cheguen as sirenas. Subo ao coche e pérdome camiño de Pozo Negro.
Preciso o inverno, o seu presente máis o que promete logo que pasa. Hai unha beleza intrínseca nas follas xacentes pola queimadura do sol reviradas sobre si mesmas, pechándose reviradas pola súa face, que van caendo secas coma nós, aínda enteiras por mor dos mollados ventos outonais e logo, nun día coma hoxe, embarran nun monte de esterco molladas e desfeitas no borde dos camiños ata desapareceren. E unha sorte poder contalo un ano tras outro. As veces quédome mirando esta desfeita, esta transformación, a chea de mortos que non se saben onde van e baixo o fuciño un tanto preocupado pensando en quen son eu, namentras recordo a soidade daquel camposanto no que deixamos hai pouco o pouco que deixamos de aquel amigo que acaba de marchar. É así.
Carlos Regojo Solla