O martes pola noitiña,
por diante do Corte Inglés,
vin unha anxiño...
coido que Xaponés...
Que dozura que beleza...
non ma saco da cabeza...
foi martes ou era venres,
era o Corte Inglés ou na Praza dos Nenes,
O sabado desesperado...
saín sobresaltado,
percorrendo as rúas de Pontevedra,
na busca do anxiño anhelado...
Isto é o que me aconteceu...,
e si non volo creedes...
é que xa non tendes fé...
nen nunca a teredes...
acreditade en mín... amén