Carlos Regojo Solla
O motín do Nauja
Aproveitando un escampo, un destes días pasados en que o tempo meteorolóxico rachou coa dinámica dunha invernía que nos tivo a todos engurrados, deixo que o meu vello "Focus" me leve ata a Lanzada para dar una volta pola pasarela en madeira que percorre paralela á praia, por entre as dunas litorais en rexeneración onde as píllaras xa están en facer todo o posible por continuar coa súa fráxil existencia. Ao remate deste paseo, coma aínda quedaba xornada dabondo, acordo arrimar ata a illa da Toxa dando un garbeo por Pedras Negras, o que me leva a San Vicente do Mar para tomar un pequeno desvío ata a Praia de Área Grande, nas proximidades do magnífico càmping Paisaxe II, propiedade de Suso, dirixido con disciplina, exactitude e pulcritude polo seu fillo Rubén, un rapaz estupendo que tiven o pracer de tratar durante unas tempadas, non hai moito, cando aparquei a niña caravana "Sum Roller", mercada a Carlos en "Caracol Park" de Vigo. Quedei abraiado do bonito que quedou o arranxo do acceso dende o centro de San Vicente ata a igrexa parroquial, un traxecto de uns seiscentos metros que nos achega ata o cámping referido por una estrada rústica, marabillosa, coma un bulevar, que prometo visitarei calquera noite destas boas onde a plenitude dunha lúa chea doure o ambiente meigo e reflicta a mar de enfronte onde pintan pacientes as bateas, mentres as ras e os grilos orquestran a noite e a maxia do conxunto non te deixa durmir. Xa é abril e o cámping está aberto aínda que penso que non de xeito oficial, supoño que o estará para as reparacións e posta a punto cara a tempada. Voto una ollada rápida coa finalidade de saudar alguén coñecido e, coma non percibo a ninguén, emprendo camiño cara o Grove na procura dun recordo.
Veño tentar contar una nova que reflicta o acontecido hai uns anos por augas galegas do Grove, nunha "expedición científica de altísimo valor" e interese, a bordo dunha goleta chamada Nauja. A historia volve ó ano 2005 , alá por maio, cando un nutrido grupo de" científicos" en prácticas embarcabamos -coma o mesmo Darwin a bordo do seu Beagle- na referida goleta (42º 29 9" N – 08º 51 4" W), con rumbo Oeste, arrolados nun berce de ensoño tal era aquel barco de dous paus, coas súas velas trapezoides nos maiores e os seus foques amarrados na vangarda de proa, noutro pau que se chama bauprés, que é onde deben andar. Quero dicir que, nada máis vela, quedei namorado daquela embarcación, amor "in crescendo"cando, logo de levantar áncoras, levoume danzando un valse, impulsado polo vento, coa queixume das cadernas e o coro da velame enchido, coma se fose una danza maxestosa no salón verde das augas da ría. Sen mais perda de tempo comezamos o traballo científico coa recollida en ganapán e análise do placton da plataforma continental, una chea de bechos, algúns deles, visualizados simplemente cunha lupa, dicían o que ían ser de maiores, xa que eran cuspidiños aos seus país só que en miniatura. O capitán dixo que aquelo aínda non era nada, que máis alá -indicaba o mar aberto- había outras especies, e que grazas a esas criaturiñas a xente podía ter peixiños moito maiores para comer. Falamos da limpeza dos mares, do coidado que estes precisan, vertidos dos buques, contaminación, … Estábamos tan a gustiño na nosa misión que, cando o capitán decidiu dar a volta, confabulamos un motín para facernos coa goleta e seguir rumbo oeste camiño de Azores. Non sei coma chegaron a coñecemento do capitán e á súa fiel tripulación as nosas intención, pero o caso é que o motín foi abortado de seguido e a nosa excursión fin de curso rematou sen outra.
Xa temos substituídos os dous ceros finais do dous mil por un dezanove o que indica que o acontecemento contado – que foi real- leva na historia somerxido catorce anos. Ao meu paso polo Grove tento mirar polos peiraos co fin de atopar a goleta Nauja e non vexo nada parecido a un barco con paus. Ao chegaren a casa busco no trebello de consultas e descubro que a embarcación referida ten a súa base noutro porto e que o Grove, por tanto, perdeu o aquel de viaxar un pouco no tempo navegando co trapo despregado, danzando, coma xa dixen, un valse máxico que convida a esquecer a terra firme nun mítico desexo de deixar lonxe as decepcións da xente, o que sempre explicará o feito de amotinarse.