Antón Roel Villanueva
Cincuenta anos da aldraxe co Gafos
Neste ano entrante cúmprense cincuenta anos do soterramento do tramo urbano do río dos Gafos, un tramo fermosísimo do río onde transcorreu a infancia de moitos pontevedreses da miña xeración.
Foi en plena ditadura onde os gobernantes daquela época escura, do medo e falta de liberdades, os de ordeno e mando, pensaban que a natureza e o río pertencíalles.
A opinión dos veciños e veciñas non lles importaba polo que, a pesar da oposición de moitos, fixeron un paseo polo barrio de Campolongo encima do río.
Ninguén estaba en contra de que se fixese o paseo pero tapar un río para iso, antes e agora, é unha aberración e un delito contra a natureza.
E aí segue a aldraxe, en plena democracia, no rexurdimento do ecoloxismo e o amor pola natureza, con cumes polo clima.
Non se entende que aínda non destapasen un tramo dun río que podería ser un pulmón de osíxeno, un paraíso e unha aula da natureza nunha contorna escolarizada onde os estudantes terían contacto directo dun río con vida. Non como agora, morto, sen luz, que é como ter unha cloaca. Ter un río pasando ao noso lado debería ser un orgullo e un privilexio para calquera cidade.
Que tristeza dicirlle aos nenos que debaixo dese cadaleito de formigón pasa un río que noutro tempo deu moita riqueza aos veciños, onde moitas avoas ían lavar nos lavadoiros da contorna e que foi nos seus muíños foi onde aprenderon as historias e cantigas que agora lles contan.
Que foi das troitas e escalos que vivían nas augas do río, das bolboretas, xoaniñas da sorte, donizelas, abelaiñas, escornabois e ras que os acompañaron a eles e a moitos de nós nos tempos dourados da infancia.
Murcharon os lirios e narcisos que brotaban nas beiras cando taparon o río e quedaron sen luz o fiuncho, o loureiro, o mentrasto e todo tipo de flores ventureiras que enchían o aire de recendo a perfume da primavera.
Que foi dos paxariños que facían os nenos nas ponlas das árbores que se espelleaban no río. Paporrubios, xílgaros e pardais quedaron sen fogar. Contan as veciñas que durante un tempo voaban desorientados buscando os niños coas crías.
Un río é un agasallo da natureza que xa estaba aí moito antes que nós, que non é propiedade de ningún goberno de quenda que está de paso como todos nós. É unha herdanza que nos deixaron os nosos debanceiros e que temos o deber de deixalo tal como atopámolo para que as xeracións vindeiras poidan gozar dun río cheo de vida no seu paseniño transcorrer pola cidade tal como fixemos nós e moitas xeracións anteriores.
Cincuenta anos encerrado nun cadaleito de formigón, sen luz nin vida, xa é castigo dabondo para un río que o delito cometido foi dar riqueza e alegrías aos veciños da contorna.