Pedro De Lorenzo y Macías
Platón: "A súa primeira pescada". (Claudio Martínez Casás).
¡Cómo pasa el tiempo, cómo llega la senectud tan temprano! En los años 60 sólo amparaba la playa de Laño una conservera de Alfageme, y una tasca marinera; observamos sus resquicios al frente.
Estudiaba filosofía en el Monasterio de Poio. Todo mi curso fuimos elegidos para recoger conchas de mariscos, que graciosamente nos obsequió la conservera. Recuerdo la planicie de esta playa. No había tanto ladrillo; era llana, libre de tanto cemento. Arena muy suave y sus aguas cristalinas, acogedoras. ¡Sigue siendo una linda playa de Samieira!
Estamos esperando a Platón; fue al dentista; había que extirparle unos puntos, unos cosidos para evitar el sangrando; le habían extraído dos enormes dientes. Llega con cara de pocos amigos.
- ¡Qué vergoña! O que me dixo o dentista: "que fedía e votaba o alento cheo de aguardente". Eu non son lambón d’ile. Mais o medo. ¿Qué quee? ¿Rides? Sodes de carallo.
- ¿No se te ocurrió de comentarle que te desinfectaste para ahorro de la Seguridad Social?
- ¡Home! Tes razón. Xa ía con las molas limpas e sin contaxio. ¡Qué boa persoa é iste médico! É listo de carallo. Moi atento e con moita trastenda. Mirade.. ¡Eiquí foi miña primeira bogada!
- Tiña once anos. Meu pai estaba moi lonxe, na pesca de altura. Na casa xa faltaban cartos, peixes pra ó xantar e pra ó troco. Tiña un botiño; isos que levan os grandes pesqueiros por si hai naufraxio. ¿Os rides? Pois, tamén, tiña remos.
O día era limpo, o sol moi chuliño. O mar suaviño, moi sereo; falábame: "Boga, boga, Claudiño; eu che quero". Engatusoume. Tamen o vento debía de estar durmido. Ía subir ao bote. O señor Roxelio, xa moi vello, gritoume.
- ¡Non bogues, rapaz! De eiquí a unha hora, veñe unha galerna. Queda na terra.
- Mirei o ceo.., e pensei.. ¡Cousas dos vellos! Collín a francada. ¿No sabedes o que é unha francada? ¡Manda carallo! Moitos libros, moito
conto. É un pao de dous metros, e leva na punta un arpón con catro o cinco dentes. Parecido o que leva ise deus Poseidón; o que está no
fondo do mar, que cando se cabrea, escupe tempestades e moitas desgracias. Hai que levarse ben con ile.
Fun bogando. Xa estaba a carón de Combarro; botei a francada e collín unhas sollas. ¡Animeime! Chegueí ata eiquí. Atrapei polbos, varios peixes, e un congrio de area, de catro kilos. ¿De qué os rides?
- ¡Platón, los congrios están en grandes y medias profundidades! En esta playa no hay más de dos metros de profundidad.
- ¡Sodes burros de carallo! Hai congrios de roca, isos están no fondo, na altura; mais os lambóns de peixe veñen siguiendo as bancadas e chegan as praias. O que pesqueí foi porque era un lambón. A isos se chaman congrios de area; veñen cerca das praias, a dous o máis metros de profundidade. ¿Enteráchete, Migeliño?
- ¡Os rides..! Pois sigo. Xa vin uns nubarróns negros como ó demo; alá, lonxe. Acordeime do vello. Empeceí a remar e remar. Xa deixaba atrás o Combarro e ía na praia da Seca. ¡Caeron raios no mar, e brincaban no ceo negro de nubarróns! O mar enfureceuse e súas ondas facían brincar a meu botiño. ¡Moitos rosarios recéi! ¡Tiña calafríos en todo corpo!
Tiña as mans conxeladas e unha molladura de auga xélida; non sentía as pernas. Pidía axuda a Virxen, a todolos Santos. Co balanceo no vía
os almacéns, a miña praia. Viron os homes cun barco grande e collérome.
¡Os vellos sáibelo todo! Hai que facerlle caso. Olen o mar, e saiben sí vai haber boa pescada, marexada, e treboadas. Home, non semper acertan; mais vale siguir os séus consellos.
Os almacéns estaba cheo de xente, e miña nai. Deume unhas labazadas. Mirou o botiño cheo de peixe. Colleu a sua patela, e chovendo, foise polas aldeas pra o troco. ¡Tive un medo de carallo! Aprendín moito.
Funme pra casa; tiña mollado os calzóns e os pés, de auga do mar, non do ribeiro. Sequeime, lavéi a roupa e tiven de coidar aos pequenos.
¡Por hoxe, xa faléi ó meu! Teño unha sequedade….. ¿Onde imos? Non poñades cara de parvos. Xa seguirei co iste libro, outro día. ¡Miña
madriña! Vai a ser máis jrande que o de Petete.
Dejamos atrás esta idílica playa. En el coche, nuestro Platón contaba muchas historietas…; su vida militar, los embarques por África, Sudamérica y sus amoríos. Una vida muy interesante, llena de esfuerzo, de grandes y tristes vivencias. Seguiremos.
Pedro de Lorenzo y Macías.
Fotografías:©Pedro Lorenzo Macías.