Natalia Puga
Tempos de virus e de nostalxia
O mércores pasado tomei unha caña nunha terraza. Foi algo improvisado, de apenas unha hora, quizais un pouco máis, e, no momento, sóubome á gloria. Pouco podería imaxinar que, unha semana despois, á beira desa gloria teríase pegado o adxectivo “bendita” e a lembraría co sorriso que a unha lle sae cando pensa no primeiro amor, a primeira viaxe ou o abrazo que o teu avó xa non che poderá volver a dar.
O xoves a aquela mesma hora xa optara polo teletraballo, por un peche autoimposto que desde aquel día só rompín dúas veces por cuestións laborais. E non creo que faga falta que lle lembre ao lector que ao día seguinte xa se anunciou o inminente estado de alarma en toda España, en Galicia xa se aprobou a situación de emerxencia sanitaria e aquela terraza que tan ben me sentaba 48 horas antes tiña xa as cañas contadas.
As noites seguintes xa case son historia. Historia dunha pandemia que ninguén soubo ver vir, coa que todos chegamos a chancear e que agora non coñezo a ninguén a quen non teña asustado ou, polo menos, preocupado. Por suposto, aquela caña non volveu repetirse. Si, podo tomar unha cervexa na casa porque son das privilexiadas que está sa e non ten contaxios na familia ou as amizades próximas, e, ademais, a corentena pilloume nunha casa con xardín no que saciar a ansiedade de aire fresco e curtos paseos. Pero nin abrín unha Estrella.
Unha caña é moito máis que unha cervexa nunha copa. É a compañía. É o ambiente. É a sensación de liberdade que ata o de agora pouco apreciabamos. É o saberse dono dos teus movementos. É o instante sen máis. E hoxe cobra moito máis sentido. En tempos de coronavirus, como parece que se bautizou a esta etapa histórica que nos está tocando vivir, é a cotidianidade da que agora nos sentimos a anos luz.
En tempos de virus e de nostalxia, de distancias e abrazos inacabados, esa caña é O Dourado que a todos se nos presenta inalcanzable. Vivimos xornadas que parece que nunca se acabarán coas emocións a flor de pel, días de botar de menos o que dabas por feito, de estrañar xestos que hai unha semana case ata evitabas.
Esa caña é, en definitiva, esa rede social que nunca poderán substituír Facebook, Twitter, Instagram, Tik Tok ou as incontables aplicacións que enchen o noso móbil e ás que recorremos para non perecer no aburrimento e a tristeza. Nunca poderemos saciar as ganas dunha con Netflix, HBO, vídeos de WhatsApp ou videochamadas.
Vivimos tempos incertos, o virus do medo apoderouse da nosa rutina e da vida tal e como a coñeciamos e non botamos de menos un móbil ou un computador (quizais porque son dos poucos caprichos modernos que non nos arrebatou aínda esta pandemia), senón ese bico esquivado, o café eternamente posposto, o viño para o que nunca tes tempo ou o abrazo que te esqueciches de dar e agora te morres por compartir.
Memes, emoticonos mortos de risa, fotos, vídeos e cancións non poderán substituír xamais ese instante compartido nin a despedida á que non deches importancia e que agora non sabes cando poderás repetir. Porque agora que soño co momento de tomar a próxima, só podo pensar en que o mércores pasado tomeime unha caña, pero non recordo nin como me despedín. Iso nos facía a vida antes do virus, non dar importancia ao fundamental: o contacto con outra pel.