Natalia Puga
Sucedía en marzo
Empezaba marzo como un mes máis, final do inverno, a esperanza posta na chegada da primavera e a actualidade centrada na precampaña das eleccións autonómicas que terían que celebrarse o 5 de abril. Chegaban noticias inquietantes de Wuhan, esa cidade da China central ata decembro totalmente descoñecida que a partir de agora será triste protagonista de todos os libros de historia mundial, pero todos mirabamos cara a outro lado. A traxedia enchía horas de informativos e páxinas de xornais, pero ninguén se daba por aludido.
Empezaba marzo de 2020 e faciamos unha vida normal. Iamos ao cinema, a concertos e a campos de fútbol e polideportivos. Manifestámonos con tranquilidade, usabamos o transporte público, saiamos de festa. Mentres, a alerta saltaba a Italia, as mortes empezaban a contarse por decenas e os contaxiados por miles, pero todos seguiamos mirando cara a outro lado. Non, cara a nós mesmos.
"Aquí iso nunca pasará", chegamos a dicir case todos; eu a primeira. Mentres, empezaba marzo e tiñamos as enerxías enfocadas en que en pouco máis dun mes chegaría a Semana Santa, en que xa estaban á venda as entradas dos concertos do verán e en que debiamos empezar a decidir cando elixiriamos as vacacións de verán. Pasabamos os días mirando cara ao futuro máis ou menos próximo, moitos cara ao máis afastado, e poñiámonos de lado.
Empezaba un marzo que se intuía de trámite e que non esqueceremos xamais, un mes que acabou sendo de transición para as nosas actividades diarias e de inflexión para o realmente importante, para a vida. Ás portas dun abril para o que xa nin plans facemos, quédanos moi lonxe aquel principio de marzo no que as imaxes dun Wuhan en corentena e unha Italia no principio do pico se nos presentaban como un argumento de película.
Empezaba como un marzo calquera e termina como un marzo de medo, dúbidas e plans rotos, dando paso a un abril sobre o que planean máis incerteza, temores e perdas. Desde a clarividencia que nos dá o futuro, resulta sinxelo criticar as reaccións do Goberno, as empresas e a sociedade en xeral, cuestionar que se actuou tarde, que non se viu vir o predicible e que empezou marzo sen tomar as medidas drásticas que agora todos sabemos que son a nosa única esperanza de tempos mellores, pero marzo empezaba con todos mirando cara outro lado.
Todo o vivido pechounos as portas de nosas propias casas e traballos, deixounos sen lecer presencial e privounos de bicos e abrazos. Marzo fíxonos aprender de forma acelerada sobre corentenas, virus e epidemioloxía e, como sucede sempre que se nos presenta unha catástrofe, fixo aflorar a predicadores que dan leccións de todo e cuestionan todos os pasos dados, pero marzo tamén nos fixo aprender a vivir e querer amodo.
Empezaba marzo co pé no acelerador e termina a ralentí, con máis sentimentos de portas a dentro dos que as présas nos permiten aflorar cando vivimos a pé de rúa. Chegaba con murmurios afastados dunha crise sanitaria e vaise cunha pandemia que deixa imaxes e estatísticas que parecían relegadas ao pasado máis remoto. Iniciabámolos sen pararnos a mirar ao cruzar un semáforo e terminámolo desexando poder escrutar o horizonte e atoparnos a un amigo ao virar a esquina.
Empezaba marzo en pleno inverno e termina inmersos na primavera recitando sen cesar a Pablo Neruda: "Poderán cortar todas as flores, pero non poderán deter a primavera".