Marta Rodríguez Engroba
Señores políticos, de verdade as vítimas de violencia de xénero non están soas?
O paso do tempo e a chegada da pandemia que nunca nos imaxinamos, non fixo mais que reafirmarme na convicción de que a miña decisión de afastarme de todo canto ten que ver coa política foi a correcta.
Posiblemente serei eu a culpable, pero o certo é que chegou un momento no que cada vez tiña mais claro que o meu traballo con vítimas de violencia de xénero e as imposicións que formar parte dun partido implican son para min totalmente incompatibles, porque, en non poucas ocasións, fai acto de presencia a disxuntiva de levar adiante a loita contra a violencia machista con todas as consecuencias, como non pode ser, creo, doutro xeito, ou cinguirse as directrices políticas, moito mais diplomáticas, sen dúbida, pero que obrigan, por moito que se nos tente vender o contrario, a deixar de lado certas actuacións ou mesmo manifestacións que poderían non ser oportunas para a campaña electoral e a posterior traxectoria, independentemente da formación política da que se trate.
Sei que isto non lles soará ben a moitos, pero foi a percepción que eu tiven, e que me levou a decidir que a política mais eu deberíamos ir por camiños diferentes.
A chegada da pandemia, co confinamento que provocou, e que é especialmente grave para as mulleres e menores en situación de violencia de xénero, foi, desde o comezo, e segue sendo, para min, unha proba tras outra, día tras día, de que, non soamente non son unha prioridade, se non que se podería dicir que son a última carta da baralla, ou, en todo caso, o comodín que se utiliza cando non hai outra ferramenta a que acudir, pero que, de non ser preciso, non se ten en conta absolutamente para nada.
A evidencia disto é clara e palpable cada día, cando se nos da o parte diario da situación na que nos atopamos.
Con cada comparecencia, con cada rolda de prensa, podemos constatar que as vítimas de violencia de xénero son as grandes esquecidas, as "beneficiadas" cunhas medidas de "atrezzo" que, cando remata a posta en escena, non serven de nada.
Hai semanas que veño incidindo na ineficacia desas medidas que o goberno implementou para este colectivo da poboación que se atopa nunha situación de extremo risco e ao que se deixou da man de Deus, digan o que digan, demostrando, posteriormente, que as devanditas medidas non se axustan para nada as necesidades reais e urxentes dunhas mulleres e tal vez dunhos menores que se atopan confinados nas súas casas cun maltratador.
É de xulgado de garda que un goberno confíe as súas vidas a unhos números de teléfono, dando prioridade, polo menos mediáticamente, a atención psicolóxica, e ignorando primeiro a premisa fundamental de que a máxima urxencia é salvar as suas vidas, e segundo que a maioría verán restrinxido ou eliminado o acceso ao teléfono, ou que sigan facendo fincapé nas chamadas ao 016, chamadas, por certo, que as propias vítimas teñen que preocuparse de borrar do seu teléfono, como se non tiveran ainda abondo con tentar salvarse.
Pero para min o colmo dos colmos foi escoitar como, despois de días nos que prácticamente non se tocou este tema para nada nas comparecencias diarias dos responsables dos diferentes eidos, o pasado Domingo, 5 de Abril, cando xa remataba a terceira semana de confinamento, o Comisario Principal da Policía Nacional, primeiro, e o Ministro de Interior unhas horas mais tarde, nos anunciaban unha nova medida a que denominaron o "Botón Sos" ou "Botón do pánico", unha aplicación, dixeron, no móvil da vítima, por mor da cal, se o pulsa, estará xeolocalizada polos Corpos e Forzas de Seguridade do Estado.
Así,de entrada, soa moi ben, pero, como en tantos outros asuntos, hai que ler a letra pequena, e, como sucede a míudo, as cousas non son finalmente tan bonitas como as pintan.
Ese "Botón SOS", non é, nin mais nin menos, que unha actualización da aplicación AlertCorps, que, efectivamente, algunhas vítimas de violencia de xénero teñen no seu móvil, pero, polo visto, ninguén se parou a pensar no "pequeno detalle" de que, se en algo son hábiles os maltratadores, é en fiscalizar e controlar os teléfonos das súas vítimas, polo que, obviamente, a icona desta aplicación non lles vai pasar desapercibida, sen ningunha dúbida.
Por outra banda, advirten de que este botón, para ser efectivo, deberá ser pulsado cinco veces como mínimo en menos de seis segundos.....
E eu pregunto, teñen a mais mínima idea do que é unha agresión machista?
Poden, malia que tan so sexa por un segundo, imaxinar o que é atoparte, de súpeto, cunha mala besta zoupando en tí'.
Realmente se lle pode pasar a alguén con dous dediños de fronte que unha muller en tal situación se pode poñer a buscar a aplicación no seu teléfono e pulsala as veces indicadas?
Por favor!
E que ninguén me entenda mal.
Non quero dicir con isto que esa aplicación sexa totalmente inutil. Non é así.
Pode ser efectiva, por exemplo, cando a vítima non convive co seu maltratador, e este quebranta unha orde de afastamento, de maneira que ela teña unha mínima marxe de manobra, se se achega a chamar a sua porta, mesmo se a acosa ou a ameaza telefónicamente nun momento dado,pero non, desde logo, nunha situación de confinamento como a actual. Ou non, polo menos, na maioría dos casos.
Pero o que mais significativo me parece, é que, despois deste anuncio, a violencia de xénero pasou ao esquecemento na crónica diaria.
Non é mencionada nin polos representantes do goberno, nin tampouco en ningunha das preguntas que os xornalistas lles formulan posteriormente. Sinxelamente, non existe.
Tampouco os representantes dos grupos políticos, moi ocupados a maioría en tentar descualificar aos contrarios, a teñen na sua lista de temas a tratar, os mesmos que, cando interesa, algúns ata unhas semanas antes, cando a campaña electoral dalgunhas comunidades autónoma, entre elas a nosa, estaba a piques de arrancar, non dubidan en utilizala, ou mais ben debería dicir en explotala, no seu beneficio, tentando gañar votos.
De ahí a miña afirmación ao comezo de que non lamentaba para nada a miña decisión de afastarme da política. Todo o contrario.
Porque esta indiferencia, este xeito de ignorar unha lacra tan arrepiante ou aparcala según conveña, para min soamente ten un nome que, por respecto, prefiro non pronunciar, pero que estou segura se deduce perfectamente.
Queda moi ben repetir diante dunha cámara ou dun micrófono o de "non estades soas", pero soamente hai un xeito de demostrar o movemento: andando.
Hai, ademais, algo do que teño a mais absoluta das certezas:
Cando este pesadelo do coronavirus remate, a inmensa maioría deses políticos aos que agora mesmo a violencia de xénero semella que lles cae noutro planeta, rexurdirán con eventos, ou campañas desas con notable sona mediática, principalmente os que de novo retomarán a campaña electoral.
De novo nos falarán de igualdade, de linguaxe inclusiva, de dereitos da muller, e volverán facer da violencia de xénero, das súas vítimas, desas mesmas vítimas tanto tempo esquecidas, o seu estandarte electoral.
E se algún dos que forman parte das suas filas non comparten este xeito de proceder, se pretenden continuar nelas, non terán mais opción que acatalo, e poñer o mellor dos seus sorrisos para sair na foto de rigor.
Por eso, porque non podo tolerar esas idas e vidas, esa utilización oportunista de tantas vidas en xogo, teño claro que a política non é o meu.
E tamén porque deste xeito me podo permitir facerlles a pregunta que formulaba ao comezo.
De verdade señoras e señores políticos, poderían dicirlles as vítimas de violencia de xénero, mirándolles aos ollos, que non están soas?
Asociación Si, hai saída