Pedro De Lorenzo y Macías
¡Platón! "Su confinamiento y su Manola"
(Claudio Martínez Casás)
¡Aleluya! Se apertura nuestras libertades. Tuvimos contacto con nuestro Platón en su casa de Campelo. Estuvo como un pachá; arreglando su huerta y matando el bichejo chino con su buena cosecha y bastante "caña": aguardiente blanca.
¡Estaba de un cabreo…! Poco frecuente en él. Salía de su huerto a recibirnos.
- ¿Qué facedes? ¿Non morreches coa sequedade? Teño un cabreo de carallo. Unha - como se chama-, xa non acordó. ¡Home, sí! Mirade o que dixo; está niste papel: "No sería ético; no podemos recortar nuestros sueldos ni de los ministros ya que eso sería populismo. Aunque España tendrá que hacer un gran esfuerzo y prepararse para los recortes que se esperan" ¿Quéee? ¿Botade por isa boca. ¿Isto é xusto o unha desfeita dos dereitos dos nosos pobos? ¡Xa! É Susa Monteiro, aljo eisí. ¡Qué, qué..! Falade.
- Te estás refiriendo a la ministra de Hacienda. Lo hemos visto, ¿Y si fuera un bulo?
- ¡Non sei sí foi bulo o que fora! Eu, vou a xunto meu patrón e lle espeto: "Ingresa na miña conta o xornal de catro meses; non veño a traballar". ¿Qué faría o patrón? Darche unha patada nos collóns e votarte por la borda. ¡Hai una cousa certa! O que traballa, ten que cobrar; os que non traballan, non teñen dereito ao xornal. ¡E teñe unha desvergonza, isa muller! Non saibe o qué é traballar. A nos, nos chama populismo e, según ella, vainos a facer recortes u outras merdas: chupar do pobo pra que iles gasten nos seus caprichos. ¡Nista cuarentena, casi rompo a tele! ¡Canto disparte, minha naiciña! ¡Teño un cabreo de…..!
- ¡Tranquilo, Claudio! Vamos a sentarnos a la sombra y apaguemos los fuegos. ¡Recuerda! ¿Cómo conociste a Manola?
- ¡Fiquéi a mili nas Palmas! Os mandos propuxéronme que siguira na Mariña e me mandaban facer uns estudios pra ascender. Mais a min, non me tiraba isa vida. O meu é a pesca, bogar ceibe polos mares, collendo peixes, polbos e mariscos. Cheguéi eiqui e non tuve tempo de mollar os pés.
O patrón do Coto Redondo I, chamoume e estuve navegando con ile algúns anos; sempre íamos na busca do polbo (pulpo). Desde Marrocos ata Mauritania. ¡Tiña imán e cheriraba dónde papaban os polbos os mariscos! ¡Jandres redadas! Íamos as Palmas; xa estaba os nipons e chinos. ¡Jasús, mercaban todo e de volta outra ves a fanear.
- ¿Cuándo conociste a tu Manola?
- ¡Migeliño! Non deixas falar, carallo. Semper coa tua curiosidade. ¡Ben! Nunha parada nas Palmas, tiñamos unha semán de libertade. Eu nunca fun lambón de mulleres. Moitos saían como foguetes e ian aos burdeles. Queimaban cartos e, alguns, collían unhas purgacións do demo. Eu, non era eisí. Tiña unhas amigas nas Palmas; fun con ellas e pateamos a Plaza da Santa Catalina. ¡Qué beleza, canta mocedade! Alí me presentaron a Manola; era moi ben feitiña; uns ollos negros relucentes e un sonriso de anxo. ¡Enamoreime d’ila! Tiña o corpo como unha deusa griega; moi conxuntada. ¡As tetas chamaban moita atención: pequeniñas, ben apuntaladas! Tiña unha boa melena nejra e naturai. A pobrIña xa debeu de morrer.
- ¡Tú entierras a todos los amores! ¿No tenía dos años menos que tú? Seguro que se casó con otro y.. ¡puede estar viva con hijos y nietos!
- ¡Migeliño, Migeliño! Sempre metendo o fuciño. O teu é as pelotas, a gitarra e facer que cantas. ¡Teño unha sequedade! Mira, paspán; vaite e colle unha botela.. ¡Si, home; do meu viño! Eu sigo falando.
As mulleres son mais listas que os homes. Íamos de pesca, e ella sabía cando o barco chegaba pra a venta do polbo e outras mercancías. Eran dous días en terra.. Pouco a pouco, xa íamos pensando en casar.
O Coto Redondo I tuvo que facer unha parada técnica; o patrón doume tres meses de permiso.., ¡qué bo home era!, deumo o xornal enteiro, dous billetes pra vir a nosa terra. ¡Xa sabia o de Manola e eu! Faléi con ila e quiso vir a coñocer a minha familia. Volamos das Palmas a Madrid. Alí collimos o tren, viaxamos en primeira, nun camorote. Durmimos moito, que tuveron que despertrnos, cando chegamos a Pontevedra. Dexei a Manola na estación, pois tiña que falar na casa d’iso, pois chegar de sorpresa podría provocar fogo na casa. Falei con miña nai…, ¡e como se puxo! "Ti traes a todas e despois ilas se van; non quero outra muller na casa". ¡Falei, e falei! Lle dixen que ía a casarme con ila. Meu pai, aún non morrera, votou unha man e miña nai dou o consentemento. Fuimos os dous a buscarla e non lle caeu mal.
Costoulle moito acomodarse a nosa vida; ao canto do galo, nos erguíamos e traballábanos na horta; logo ía con miña nai a vender o peixe polas aldeas. Tamén a levaba a pesca de baixura e moito sufría cando había que tirar dos aparellos. Tiña boa voluntade, mais no estaba acostumbrada a nosa vida. As canarias teñen outra forma da vida: traballan amodiño, relaxada. ¡Non aturou e foise! Eu estaba lonxe no mar. A chegar, dérome a noticia e unha carta d’ila. Nunca supe nada de miña Manola; e que ao peor é que está morta.
¡Encha as taciñas e falemos de outra cousa! ¿Xa quedaches satifeito? Agora, por hoxe, cerra a boca e conta outras cousiñas.
Pedro de Lorenzo y Macías.