Marta Rodríguez Engroba
Quérote, quéresme... importa algo máis?
Un ano máis, chegou a data.
O vindeiro Domingo, 28 de Xuño, de novo se celebrará o Día do Orgullo LGTB, coa intención, se supón, de reivindicar a igualdade deste colectivo, e concienciar a sociedade de que ningunha persoa debe avergonzarse da súa identidade, independentemente de cal sexa o seu sexo biolóxico, a súa orientación e identidade sexual ou o seu rol de xénero, algo co que eu, obviamente, concordo.
Outra cousa é que me rechíe algún circo que se organiza no nome desa igualdade, e coa excusa de loitar por ela, restándolle o respecto e a credibilidade que merece, ou que rexeite de plano o negocio que moitos atoparon nesta causa, coma en tantas outras que afectan a certos colectivos máis vulnerados e vulnerables, e que serven para encher petos e acadar notoriedade, polo menos na miña cidade, na que sair na foto é a prioridade, e non hai crise nin pandemia que poida co afán de postureo e de poder, algo ainda máis evidente en campaña electoral, pero bueno ese é outro tema que, ademais, lamentablemente, hai tempo que teño moi claro que non ten arranxo posible, sinxelamente porque non interesa.
Son moitos os que saldrían perdendo.
Dito isto, teño que confesar que, por moito que vaian pasando os anos, non sei se por inxenuidade, por ignorancia ou porque vivo nunha realidade paralela, non son quen de atoparlle sentido a este debate, a súa existencia.
Non comprendo como ninguén pode ser rexeitado, atacado ou mesmo agredido, pola súa condición sexual ou polo seu xénero.
Sinxelamente, non o entendo.
E non o entendo, entre outras cousas, porque non concibo que ninguén se namore dunha persoa polo "envoltorio", porque a min, persoalmente, o que me move por dentro, o que me "engancha", e a personalidade, o sentimento, a lealdade, o saber que son tan importante para esa persoa coma él ou ela o é para min.
Tampouco son quen de entender que se cuestione a orientación sexual de ninguén ou que se sinta atraído por alguén do seu mesmo sexo ou do contrario. Onde está o problema?.
E sempre que se plantexa esta cuestión, non podo evitar lembrarme dunha situación que vivín hai unhos anos de preto, e que, ainda a día de hoxe, ten a unha persoa marcada.
Hai tempo, tampouco tanto, eu traballei nunha empresa na que a maior parte da ampla plantilla estaba formada por xente nova, sendo os que tiñamos xa certa idade minoría, e cun ambente moi agradable.
Destacaba, concretamente, un deles, imos chamarlle Pedro, que, desde o primeiro momento no que se incorporou demostrou ser, ademais de moi simpático, un excelente compañeiro, traballador e sempre disposto a botar unha man, polo que, rapidamente se gañou a estima de todo o mundo.
Raro era o día que grazas a Pedro non tivéramos un rato, malia que o ritmo da empresa era frenético e o estrés estaba, porén, case sempre presente, no que acabáramos rindo por algunha das súas bromas ou os seus comentarios.
Un día, alguén comentou que "había rumores" de que Pablo era homosexual, e despois dos clásicos, "Seguro?", "Non podo crelo!" de moitos "modernos", o ruxe ruxe xa se instalou e algunhas actitudes hacia él comezaron a mudar moi sutilmente.
Algunhas semanas despois, outro dos compañeiros apareceu o Luns pola mañá con noticias frescas. Xa estaba confirmado!. Pedro era definitivamente homosexual. Alguén o vira durante a fin de semana da man con outro rapaz.
A partir de aí, eu non daba creto a situación. O trato que a maioría de compañeiros lle deran ata ese día mudou de xeito radical, tentando moitos evitalo.
Os comentarios nos recunchos da oficina eran constantes, chegando a haber mesmo burlas sobre o seu aspecto, que, por certo, era o mesmo de sempre e do máis normal.
Os seus xestos e actitudes eran minuciosamente diseccionados, e esa "pluma" que ninguén vira antes, pasou a ser evidente, según os "entendidos", e algún chegou a soltar barbaridades tan crueis como que si lle tocaba ir ao arquivo con el tería coidado de apoiarse contra a parede, non fose ser que se lanzase, mentres o seu auditorio lle ría a graza.
Cando un día, farta da situación, lles recriminei a algúns deles o seu comportamento e lles dixen, ademais, que estaba realmente asustada de que foran, precisamente eles, tan novos, os que actuasen dun xeito tan noxento, e de que tentasen xustificar o inxustificable, un deles, díxome "Se fose teu fillo, que che parecería? Seguro que non ías ser tan comprensiva!".
Lembro a miña resposta coma se fose hoxe: "Se fora meu fillo, certamente, sentiríame moi triste, pero non pola súa condición, porque, evidentemente, ese non é motivo de disgusto, senón porque teño claro que xente coma vos, intolerante, ignorante, disfrazados, iso si, de modernos e de progresistas, lle ían facer a vida moi difícil. E se fose a vosa nai, a tristura sería ainda maior, porque ante a vosa actitude, sentiríame, sen dúbida, fracasada polo mal que o fixen, ademais de moita dor".
Non me replicaron, nin ninguén volveu tocar o tema diante de min.
Tamén remataron as risas e as burlas, polo menos públicamente, pero a relación dos compañeiros con Pedro xa nunca volveu ser a mesma.
Tampouco a súa actitude foi a partir dese momento igual. Pedro volveuse moito máis reservado, sempre educado, pero sen esa alegria que o caracterizaba, e, por susposto, nunca máis se repetiron esas cañas que tantas veces compartíamos todos a saída do traballo.
Pasaron xa unhos anos, pero historias coma a de Pedro seguen a ser, desgraciadamente, frecuentes, como frecuente e cruel seguen a ser a intolerancia, a homofobia, e todo aquello que se salga do supostamente "correcto".
Cando os compañeiros me rebatiron, aludindo a meu fillo, dixénlles, ademais, algo que cría naquel momento, e no que sigo a crer firmemente.
Eu sempre quixen para el o mesmo que para min: que sexa feliz, con quen queira, con quen o queira. Ese será o seu maior tesouro.
Para min, amar é algo tan xenuino, tan visceral, tan de corazón e de pel, que non entra nos meus esquemas que un amor poida ser malo por non axustarse as normas que dictou non sabemos quen e que se deu por sentado que eran as correctas.
O amor de verdade, non entende de condición sexual, nin de clases sociais, nin de tantos outros condicionamentos que a sociedade, unha sociedade hipócrita, nos impón.
Querer é sinxelamente eso, querer.
Quérote, quéresme... Importa algo máis?
Asociación Si, hai saída