Manuel Pérez Lourido
Mortes de famosos
Di Jerry Seinfeld que os médicos son uns profesionais moi inseguros, por iso é polo que fan pendurar os seus títulos das paredes das súas consultas. É unha observación cargada de racionalidade, polo que seguramente será rexeitada socialmente pero aí a deixo antes de falar do que quero falar, despois de que o averigue. Vale, falemos de Diego Armando Maradona, que se foi por sorpresa, aínda que dera mostras que poder facelo dun momento a outro, de modo que non se explica un tanta sorpresa. O que chama a atención da polémica sobre Maradona, xa saben: xenio do fútbol vs machista maltratador, é que esta última faceta salga agora á luz xunto coas homenaxes, cando en vida do arxentino, a prensa mantívoa oculta ou polo menos nun discretísimo terceiro plano. O arxentino foi denunciado por agresións por varias das súas parellas, foi acusado de pedofilia e de ter un fillo cunha menor de idade, de acoso a unha xornalista rusa, etc.
Resulta que falece un 25 de novembro, día internacional contra a violencia de xénero. Resulta que unha rapaza galega négase a sumarse ás homenaxes que recibe urbi et orbe e, sentada de costas, decide non esquecer esa faceta á que a prensa non lle poñía tantos reparos. Está no seu perfecto dereito, como o están outros en lembrar só aquilo que lles interesaba do futbolista arxentino. O que ocorre coas celebridades cando morren escapa do control destas, como non podía ser doutro xeito (salvo que a celebridade sexa David Bowie, que parecía telo todo baixo control) e póñense aos mandos os medios de comunicación. Só isto pode explicar o que está a ocorrer co trixésimo aniversario da morte de Tino Casal, un músico da movida que non arrastrou multitudes no seu momento e do que se descubriron nada menos que nove temas novos. E agora parece que o bo de Tino era Bob Dylan. Lin que "reinou no pop español con "Champú de ovo", "Eloise" e "Embruxada", cando o certo é que eses temas coábanse no vórtice discotequero da época, pero igual que outros como "Todos os negritos teñen fame e frío", "Non hai marcha en nova york e os xamóns son de york" (non se titulaba así, pero para que vexan o percal) ou "Mari Pili" (arrasou o verán de 1980). O oitentas foron unha época na que se bailaba calquera cousa, incluíndo os temas de Tino Casal, pero, salvo operación mercantil por medio, non vén a conto agora sacalo do purgatorio da movida.
Adoitamos lembrar o mellor da xente que falece e se cadra non sempre é algo convinte, ou ás veces hai certas cousas que non conviña esquecer. Respecto do asunto das falcatruadas da xente que destacou profesionalmente nun eido concreto, é comprensible que se non lle pasaron demasiada factura estando vivos, moita xente non desexe que o fagan agora que xa están mortos.
Maradona, Tino Casal, David Bowie… nomeamos a tres famosos, cada un á súa maneira, que xa non están connosco. Longa vida ao cuarto, ao gran Jerry Seinfeld.