Pedro J. Peón Estévez
Que veinte años no es nada...
...dicía o nunca bastante chorado Gardel. Para nós, os de Lourizán, vinte anos son poucos ou moitos, segundo se vexa. Nestes catro últimos lustros pasáronnos moitas cousas e case todas malas.
Os de Lourizán temos unha memoria excelente. Un memorión. Que non esteamos resentidos nin sexamos vingativos non supón que esteamos acolloados. Que perdoemos non quere dicir que sexamos parvos. Que, ás veces, calemos "porque senón todo se sabe" non quere dicir que non tenhamos memoria. Como ter, temos ata para exportar. Sabemos quen é quen en todo momento; que non se confunda ningún gurgulhinho, ningún cascarilheiro, ningún renegado.
Moi logo se cumprirán vinte anos desde a penultima barrabasada cometida polo poder absolutista contra esta sufrida parroquia (digo penúltima porque a última, que non derradeira, foi a usurpación do campo de fútbol e a ameaza de ampliación da depuradora) Refírome a certo tren de triste memoria. O primeiro crime do neo-franquismo do século XXI en Espanha. Marchando unha de "democracia plena":
O día 23 de abril de 2001 a Praza dos Praceres viuse invadida por unha manchea de homes e maquinaria e non sós. Vinhan protexidos por un exército de gardas armados ata os dentes. A xente repúxose e foi brutalmente reprendida día si, día tamén sen parase en mirar se eran homes ou mulheres, mozos, velhos ou nenos. O daquela ministro do interior, o célebre M. Rajoi, mandou dar lenha a eito. Despois soltaba o consabido latiguilnho "fué una carga proporcionada" e ficaba tan ancho, encantado de terse conhecido. O que non fixeran os gardas rematárono os togados con multas e condenas en xuízos-farsa. Foi duro e triste; un abuso. Algunha xente chorou de impotencia vendo a súa única praza pública esnaquizada baixo as botas daquelas bestas. Non se puido parar aquela sinrazón. Era esencial para o negocio e punto. O negocio tinha preferencia absoluta, e a proba foi que, por primeira e última vez, tódolos poderes políticos, económicos, fácticos, represores, "informativos", xudiciais etc estiveron UNIDOS nunha pinha, com nunca antes nin despois se deu neste país. Mesmo algúns esbirros do Colmenares acudian alí cara a noitinha a disfrutar co noso drama. A viaxe inaugural fíxoa unha abandeirada locomotora a vapor Mikado á que chamaron, de xeito irreverente e insultante, Galicia. Antes de entrar na Praza, bufou un par de veces, como dicíndonos con fachenda: " Aquí estou eu, minhaxoias, apartade do medio que vos rebento!" Só lhe faltou o canón Berthe amarrado atrás para ser aquela famosa locomotora do III Reich ateigada de SS's. O cargamento inaugural foi de caciques. Tenho ante min unha foto onde se ve, compartindo vagón de luxo, a M. Mon, Lores (sempre á destra) de Cuíña, Toneco e coido que T. Iribarren ou Abeledo. Noutros vagóns ía moito pigherío mofándose de nós, sinalándonos co dedo. E arrente a terra nós, o povo, canso, ferido...escarnecido, tras dunha barreira de anti-disturbios que nos triplicaban en número. Os dous pasos a nivel que tantas e tantas veces denunciamos e o T. Superior mandou levantar, seguen alí. Nin os quita ninguén, nin os seus promotores pisaron a cadea. Toma democracia PLENA! Ese "totum revolutum" que sempre foron as forzas vivas pontevedresas, unificáronse para someternos. Tal escandalo chamou a atención do Nóbel José Saramago que deixou dito para a posteridade que a xente de Lourizán estaba a sufrir un xeito de globalización. Exacto! Aquela foi a Globalización da Mesquindade. Saramago veu a Lourizán recolher un agasalho que lhe fixera o povo. Pode que moita xente non o saiba porque os media pasaron de puntinhas sobre a noticia, pero si: O NÓBEL DE LITERATURA JOSÉ SARAMAGO ESTUVO EN LOURIZÁN! Penso que sería bo que a praza levase o seu nome pero por outro lado sería unha afrenta que tan ilustre persoa dera nome a ese verdadeiro Parque da Vergonha en que convertiron a nosa praza.
Ímolo deixando. Van alá vinte anos. Aqueles nenos e nenas que defendían a praza xa son adultos. Algúns maiores xa non están pero fóronse cheos de dignidade. A moitos tronzáronlhe a vida. Uns cantos xa andan noutra batalha pois o que lhe sobran á nosa parroquia mártir son ataques: ferrocarril, avenida, celulosa, elnosa, autopista, variante a Marín, varadeiro, escalextric, recheos ilegais, eucaliptose, depuradora, ninhos baleiros, pazo arruinado, deterioro da 546...quen dá máis?
O venres 23 de abril cumpriranse vinte anos e parece que foi onte. As feridas foron fondas, alguhas aínda non cicatrizaron, outras non o farán nunca, en tanto o tren vén e vai facendo a ruta da madeira impasible. O tren!...un proxecto do XIX retomado no XXI. Eis a teimuda realidade, eis o paradoxo. Continuará (por desgraza)