Marta Rodríguez Engroba
Cando doe vivir
Tal vez existiu un detonante, ou tal vez todo o vivido ata entón caeu, de súpeto, enriba de min.
Non o sei.
Fora como fora, houbo un instante no que esa nube negra, ese baleiro que todo o invade, que chegan sen avisar, comezaron a formar parte da miña vida, a estar cada vez máis presente nela, a ser a miña constante compaña, unha compaña que me roubaba cada vez máis espazo, máis enerxía, que manexaba a miña vontade sen que apenas me decatara, sen que puidera facer nada por evitalo.
Erguerme cada mañá comezou a ser cada día un pouco mais difícil.
Non era cansazo, non era desleixo. Era algo moito máis profundo, máis difícil de explicar, e que, se tentaba facelo, ninguén semellaba entender.
"É a primaveira/ o outono. É normal". "É porque te deitas moi tarde e non descansas abondo. Tes que organizarte mellor". "A todos nos pasa. Custa madrugar"... Inútil que alguén entendera que era algo mais profundo.
Mellor calar.
Había, ademais, naqueles momentos circunstancias na miña vida que tampouco, na opinión dos que me rodeaban, sabía manexar:
"Tes que botar todo as costas". "Pensa noutra cousa". "Sal e divírtete".
E non faltaron, por suposto, os de "Muller, tes que poñer algo da túa parte. Hai que facer un esforzo". "Se todos fixésemos o mesmo...!"
Despois chegou esa sensación de tristura, de indefinible pesadume, mesmo naqueles momentos nos que, aparentemente, todo me ía ben, leve ao comezo, case indefinible, pero que se ía apoderando de min, que me facía ter
Tamén chegaron os ataques de ansiedade, que xurdían da nada, cando menos os agardaba, pero que me deixaban sen respiración, que me facían pensar que ía morrer.
Xa non ría, nada do que antes me entusiasmaba me facía ilusión, fun deixando todo de lado, e a todos.
Esquecín desfrutar das pequenas cousas que me facían feliz. Un bo libro, un viño e unha agradable conversa, unha andaina ao cálido sol do outono... nada me satisfacía, nin me motivaba.
Para que ía facer nada? Estaba ben como estaba, no sofá, mirando a parede, sin que ninguén me molestara.
Nin sequera o meu aspecto me preocupaba... a min, que sempre tiven fama de coqueta!. Que máis tiña!.
Unicamente desexaba estar soa, mergullarme naquela dor, sen que nada nin ninguén me perturbase.
Ademais, seguían sen entendelo, e nin sequera a persoa que estaba ao meu carón, que me quería, foi quen de facelo. Non comprendía a miña pasividade, a miña falta de entusiasmo, eu, que sempre fora todo o contrario, a que tan doado era provocarlle a gargallada, como podía non sentir ilusión por nada, ver a vida pasar coma se nada fora comigo?
Os reproches chovíanme: "Non se pode comportar un así." "Hai que reaccionar"." Todos temos problemas e hai que saber afrontalos".
Namentres, eu sentíame morrer por dentro... Estaba morta por dentro, e as veces, cada vez menos, as cousas como son, preguntábame como era que ninguén semellaba decatarse, como non eran conscientes do dano que me estaban facendo.
Nun breve momento de, digamos, lucidez, pensei que eu soa non ía ser quen de saír dese pozo e comentei a posibilidade de ir ao médico.
De novo os "expertos" ditaron sentenza:
"Ao médico? Estás tola!. A que, a que te encha a pastillas que te apampen e te durman todo o día?", para despois augurarme un futuro pouco menos que de yonqui e de vivir nun perpetuo "mono" cando as deixara... se é que podía chegar a deixalas!.
E volta Perico ao torno, "Tes que saír, distraerte, estar ocupada... e non dándolle voltas a cabeza".
Comprensión, cero.
Afortunadamente, as poucas forzas que hoxe sei que me quedaban, que non me levaron a tentar quitarme a vida, pero si a pensar nalgún momento en que pasaría se chegaba a desaparecer, en que doado sería e fin... asunto rematado, unidas a mirada doída do meu fillo dicíndome que non sabia como axudarme (o único, unha vez máis, que dixo algo sensato), acudín a consulta nun estado emocional lamentable.
E si, o médico deume pastillas, varias, ademais.
Para darme forzas para iniciar e levar o día pola mañá, outra para continualo ao mediodía, e, por suposto, unha terceira para durmir pola noite, porque había moito que o insomnio me acompañaba, e podo asegurar que non é certo eso que din algúns de que algo sempre se durme, malia que se pense o contrario.
Foron moitas as noites nas que eu non pechei os ollos para nada, mentres a cabeza me daba voltas sen parar.
E benditas pastillas!.
Aos poucos días, os efectos xa comezaban a notarse, ou máis ben debería dicir os progresos.
Afortunadamente, fixen oídos xordos a cantos me instaban a deixalas e "distraerme", entre outras razóns porque unha cousa non exclúe a outra, e seguín tomándoas todo o tempo que o médico me indicou, sempre, iso si, seguindo fielmente as súas instrucións, e non aumentando ou reducindo doses por libre como moita xente fai.
Nunca estiven "apampada", nin durmindo polas esquinas, como me auguraban os "expertos", e tampouco tiven "mono" ningún cando chegou o momento de deixalas.
Non se obrou en min milagre ningún, por suposto, e tal como o médico me anunciou que sucedería, tiven algunha recaída, basicamente porque os problemas que provocaron que eu chegara a atoparme nese estado seguían aí, pero nada que ver nin de lonxe co vivido anteriormente.
É posible que tamén a axuda psicolóxica, de tela, me axudase, pero non se adoitaba recorrer a ela naqueles tempos e, por outra banda, os meus problemas eran tanxibles, moi tanxibles, polo que non sei ata que punto tería sido efectiva, agás, supoño, para axudarme a xestionalos un pouco mellor.
En calquera caso non creo, honestamente, que deba ter queixa da miña recuperación, que ao comezo do tratamento semellaba ser non sei se imposible, pero, desde logo, non doada.
Si que é verdade que, de cando en vez, teño algún baixón, supoño, por outra banda, que como todo o mundo, pero, afortunadamente, de momento puiden superalos, e agardo que, se nun momento dado, non é así, volva tomar a mesma decisión, o mesmo que a de afastarme desas persoas que non soamente non fixeron ningún esforzo por tentar entenderme, porque sei que nada bo me van a aportar xamais.
Non deixa de chamarme a atención, iso si, que algunhas delas, a través das redes sociais, tras coñecerse o triste final da actriz Verónica Forqué, están a reivindicar que se lle dea a saúde mental a atención e a importancia que merece.
Coma case sempre, nesta sociedade hipócrita, falsa, na que vivimos, ten que acontecerlle algo a un famoso para que os desaprehensivos, os sepulcros branqueados, se apresuren a maquillar o seu lixo... a golpe de "like", eso si, que tampouco hai que matarse nin molestarse demasiado!
Tampouco nesta triste ocasión faltaron os políticos que, cando aínda case non dera tempo a que arrefriase o corpo da actriz, nesa perpetua campaña na que viven, e na procura de posibles votos, aproveitaron a súa desgraza o mesmo que os programas de tele lixo, que atoparon un novo filón, polo menos durante uns días, ata que algo ou alguén protagonice algún suceso con mais tirón, e Verónica Forqué xa non teña a categoría nin de esquecida.
Namentres, se alguén ao seu carón está a destilar tristura por todos os poros, ou muda a súa actitude de tal xeito que semella que lle doe vivir, estou segura de que non dubidarán, prestos, en dicirlles aquelo de "Tes que facer un esforzo!", e máis nestas datas de Nadal nas que hai que ser feliz por decreto lei, pero ese sería outro debate.
Asociación Si, hai saída