Marisa Lozano Fuego
A túa pel, a nosa pel
A pel é o envoltorio da psique, os medos, a vergoña, cada unha das nosas gotas de sangue. Os prexuízos vanse fabricando a medida que medramos con cada tabú e cada medo.A roupa é esa coraza textil, social, que nos protexe da friaxe e as exposicións externas. Como o maquillaxe, os discursos, os roles adoptados segundo cada situación social. É curioso que sexamos tan iguais ó nascer e ó morrer, ó levantarnos e ó deitarnos. Un corpo humán, con tódalas súas células, os seus membros, cartílagos, con capacidade para as función básicas para a supervivencia.
A iso engadimos aderezos: xénero, sexualidade, estética, tenrura; o convertimos en símbolo, en icono ou diana, o vestimos e categorizamos, facendo a cada cual distinto e á vez gregario. A medida que pasan os anos a flaccidez da pel nos lembra , con cada paso e cada estría, que vivimos un pouco máis. Tal vez unha dor, un parto, unha bágoa ou moitas, un sorriso, tal vez o esforzo dun traballo, o caso é que as pegadas sempre quedan. A pel é depositaria de loitas, de anos, de operación para salva-lo apéndice ou para extraer un corpo hostil. A pel é cómplice das cicatrices dun bico, das mordidas de serpe, das queimaduras ou moratóns. Do sol, da vitamina D. Ás veces penso que temos outra pel. Toda igual, lisa e tibia, sen cor nin marcas. Que non distingue raza ou xénero, que non sucumbe ante a hipocrisía nen sangra cando violencia golpea. Outra pel interna, máis forte, máis sensitiva e tamén moito máis triunfante. Desenrolámola cos anos vividos, con cada decepción e cada espiña. Náscenos, camaleónica, para facer fronte ós novos entornos e a distintas paixóns. É adaptativa.
É isa outra pel que nos fai irmáns e desprecia a roupa e os cánons, a sumisión e o clasismo, isa pel que nos di que todos podemos caer e que aferrarse ó interior é necesario, isa pel que non se desfigura nin palidece, nin se corrompe nin se esquece cando nós nos cansamos, cando nos caemos, cando tomamos peso ou decisión. Temos esa outra pel dentro, unha pel fortaleza, unha pel ancla, unha pel incriblemente viva. Desexualizada, sen veto nin prezo, sen idade. Unha pel animal, máis abaixo de tódalas outras capas, unha pel lagarto e batalla.
A miña pel non deixa que a túa pel a insulte, porque son da mesma materia, e xamais o faría contigo, porque son irmás.
A miña pel non te preguntará a túa ideoloxía, porque non lle importa, nascimos do mesmo latexo e precisámonos para respirar. A túa pel non me fará xulgarte pola túa idade ou circunstancias, nen polos teus erros, porque sabes, teño os meus, unha pel sen pasado sería aburrida e pouco auténtica. A nosa pel non se sinte soa porque agora non poidamos tocar outra. Está por enriba do tacto e por debaixo da aurora. A miña pel, a túa pel, síntea, é impermeable ó fracaso, ó racismo, ó sexismo e ó prexuízo, só é pel, non lle fabricaron todas as redes artificiais que os humáns usan para ferirse
A nosa piel é intanxibel e chora, sente, descoñece, trabúcase, érguese, ri, batalla, gusta da Natureza e detesta as inxustizas.A nosa pel cabréase e é mimosa coma un gatito.
A miña pel non te dirá nada de min que non esté en ti. A túa pel non te dirá nada de ti que non esté en min. As nosas peles serán espellos. Así, eu verei en ti o que queira ver, ti verás en min o que queiras ver. Seremos transparentes. Seremos xente creativa. A nosa pel non ten maldade, censura ou ínfulas. Brila incluso na escuridade, de feito brila máis. Quere tapa-lo silenzo, quere tapa-lo pranto. É unha pel máxica.
Sí, síntea porque a tes, baixo todas esas fibras textís, baixo os capilares e as arterias, aí está, palpitando fera e loitando por unha oportunidade. É isa pel de emerxencia que, ó igual que un paracaídas, levamos no ADN como reposto cando a vida nos arrinca o resto e debemos recordar que somos, pura e simplemente, animais salvaxes acostumados a renascer.
A túa pel mira a miña pel. A miña pel mira a túa pel. A miña pel sinte a túa pel. A túa pel sinte a miña pel. Igual que unha lagoa, igual que unha pupila a outra. Sen intención, sen temor, sen froteira. A túa pel aperta a miña pel. Nesta dimensión dérmica, o contacto máis sinceiro e profundo se transmite dende unha pel-corazón a outra pel-corazón.
Se a sintes, só sorrí. Estouche tocando coa voz. Ou tal vez, a túa pel me toque a min.
Dormiremos acurrucados entre a dimensión máis doce do terrenal e o inmateral.
Despertaremos abrazadas, todas as peles, sen falar. Sen vestirnos de artíficios nen excusas. Sen renunciar á nosa esencia.
Existir, amar, continuar.