Antón Roel Villanueva
Chove no río dos Gafos
Chove no río dos Gafos que tanta falta lle facía. O que asemellaba un regato agora, paseniño, pinga a pinga, vaise parecendo a un río que promete neste ano as sete enchentes que tanta fama déronlle noutro tempo, cando moita xente da contorna vivia da súa riqueza e as colleitas eran abondosas, traballaban arreo os muíños e os lavadoiros non tiñan falta de auga.
Chove e as pingueiras que caen das follas das árbores regan as maceiras do río, os loureiros e outras árbores que plantaron os nenos das escolas nas beiras do río, guiados polas xentes da asociación Vaipolorío.
Chove polos acios das uvas, caiño, treixadura, godello e albariño da cor de ouro vello.
Chove polos lirios brancos que florecen entre as herbas invasoras. Chove polas mazorcas de millo, polas praderías que ata o de agora eran marróns e xa reverdece onde na primavera florecen as mapoulas e noutro tempo as mulleres que lavaban a roupa nos lavadoiros poñían a roupa para clarexar.
Chove e escóitase o murmurio do río devagar, onde os paxaros que xa albiscan a outonia buscan entre as ramas das árbores o mellor sitio para facer o seu niño para gorecerse da choiva e temporais e escapar do ocupa o cuco. Enseguida, as follas comezan a pintarse de cores antes de caer ao chan e marchar co vento.
Chove sobre o merlo reidor, chove e fai brillar o lombo negro dos corvos de pico amarelo, pegas rabilongas, os gorrións e as lavandeiras.
Chove e dá vida aos peixes que reviviron coa auga e que neste verán pasárono mal.
Chove e a auga e o vento tiran ao chan os primeiros ourizos das castañas.
Chove e as pingas de auga dan vida a natureza e apagan os lumes que desertizan os montes onde na invernia florece o acivro e calma o cogomelo.
Chove, as pingas caen á beira do río como versos do poeta da natureza Manuel María na carballeira co seu nome no Gafos. E sente feliz porque xa ten ao seu lado á súa compañeira da alma, Saleta e desde esa atalaia privilexiada do ceo miran como paseniño vanse rexenerando os montes do Courel e Terra Chá, onde por mor da vaga de lumes arderon centos de árbores centenarias que eles tanto louvaron e querían.
Chove e desde os cristais das xanelas enreixadas de choiva contémplase un mar de paraugas de todas as cores. Chove e lávanse as pedras milenarias da cidade e faias rebrilar.
Chove sobre os camelios e magnolios esperando o seu tempo de saír e ofrecernos a beleza das flores de inverno.
Chove e parece auga bendita que rega carballeiras e prados sen cor pola seca. Chove e énchense os encoros que afastan o perigo de restricións.
Chove e como sempre imos chegar a aburrirnos dela, pero neste momento: deixa que chova, que como di o refraneiro popular nunca choveu que non escampara e enseguida chega a locomotora das castañas asadas pregoando o inverno.