Manuel Pérez Lourido
O vicio de vivir
Imos falar agora do maior vicio que hai no mundo. O máis estendido, o máis practicado (vintecatro horas ao día, sete días á semana, etc). Non hai vicio semellante, entre outras cousas porque este é o vicio que orixina os outros. É o vicio con maiúsculas, o vicio por antonomasia.
Colles este vicio de pequeno e xa non o soltas. E se o soltas, e sobre todo se o soltas de golpe, mala cousa. Afaste á vida sen traballo ningún, a base de repeticións, como todo. E daquela todos os días, en canto abres os ollos: veña, a vivir. E que nin o pensas. Comezas a xornada en modo autómata e cando espertas estás diante dunha cunca de leite con cacao ou café ou algo semellante. Xa estás aseado e vestido, pero ignoras como chegaches a ese punto do camiño. Botácheste a andar sen pensalo sequera! Vivir é algo que se fai sen querer, sen reflexionar, un instinto distinto, algo que se abre camiño dende dentro cara fóra. Non me fagades moito caso, pero eu diría que en canto abres os ollos despois de durmir é tremendamente complicado non botarte nos brazos da vida, fuxir da súa aperta de boa constritor e dos seus instintos destrutores. Porque vai ser a vida mesma a que te mate, isto hai que telo claro.
Moito vicio temos de vivir, insisto, aínda que o fagamos ó chou, sen reflexionar, como enganchados a unha droga calquera. Só que esta é poderosísima. Pasamos por moitos tempos distintos, por moitos clima diversos no eido emocional e sentimental, atravesamos tormentas, cruzamos desertos, rubimos montañas, vadeamos ríos, pero sempre levamos no noso espírito a convicción de que temos que seguir vivindo por riba de todo. E se esa convicción se esvae, estamos perdidos. Se un día o peso do mundo nos fai esquecer o noso vicio preferido, máis nos valera estar mortos.
Ás veces chega o punto de que o que nace coma vicio continúase coma oficio. Desto sabía moito un italiano de nome Cesare Pavese, ata o punto de que escribiu un libro con ese título. Un diario, en realidade. Un diario de vinte anos dunha existencia, a súa, que consideraba máis un peso no lombo que outra cousa. "Un vicio absurdo", deixou escrito. Non é raro que se quitara da vida aos corenta e dous anos, tras tomar unha sobredose de somníferos nunha habitación de hotel, en Turín.
O pesismismo, a desesperación, non son sentimentos alleos a ningún ser humano. Forman parte da nosa existencia, da loita que supón estar enganchados a este vicio. Persoalmente, opino que se trata dunha loita transcendente e que non remata coa morte física, que se trata dun vicio cheo de sentido. Pero isto xa non mete en outros asuntos dos que non é o momento nin o lugar para abordalos.