Diego Ventura arma o taco e Andy Cartagena acompáñao na súa saída a ombros
Por Ramiro Espiño & Diego Torrado
Xinete e corte. Binomio perfecto para triunfar. Diego Ventura é un gran xinete, diso a estas alturas xa non cabe ningunha dúbida, como tampouco de que ten unha corte de cabalos espectacular, quizais a mellor do mundo actual. Pero ademais, o cabaleiro luso-andaluz entende o espectáculo do rexoneo como poucos. Sabe gañarse ao tendido, conecta inmediatamente coa afección ata facela case partícipe das súas faenas, de aí que non sexa de estrañar que ao finalizar estas boa parte do tendido pida con vehemencia os trofeos para o rexoneador, coma se fosen para eles mesmos.
Se o pasado ano o seu triunfo en San Roque foi irresistible, nesta ocasión non se quedou atrás. Catro orellas e forte petición de rabo no seu segundo touro. Se ben a segunda orella do seu primeiro inimigo se antolla un pouco excesiva, a faena que lle fixo ao quinto da tarde posiblemente fose merecedora dese rabo solicitado con estrondo dende os tendidos, como xusto premio tanto ao xinete coma á súa fermosa corte, especialmente ao seu cabalo "Morante", co que armou o taco e rematou de meterse ao tendido no peto, cando cabalo e xinete, por esta orde, despois de poñer unhas espectaculares banderillas, dedicaron ao touro uns "biquiños" en lombo e caluga.
A orde de lida abriuna Andy Cartagena. O de Benidorm empezou un tanto frío, sen conseguir conectar co tendido. Exhibiu tamén, iso se, uns admirables cabalos, pero fallou na sorte suprema, cunha pica de morte traseira que lle obrigou a botar pé a terra para descabellar, o que conseguiu non sen esforzo, cunha tardanza que fixo arrefriar aínda máis os ánimos.
Cambiou a súa sorte no cuarto da tarde. Cartagena saíu decidido a buscar o triunfo, quizais esporeado polas dúas orellas que xa conseguira por entón o seu compañeiro de terna, Diego Ventura. E logrouno. Fixo un rexoneo vistoso, variado, executando axustados molinetes, algúns dos cales chegou a facer que o touro tocase ao cabalo. Sensacional a cuarta banderilla que executou ao violín, tras un dobre molinete na cara do touro. Logo adornouse cunha exhibición de doma e monta, facendo bailar o seu cabalo na cara do touro para conseguir dúas orellas e abrir como o ano anterior a porta grande.
O de Diego Ventura é puro espectáculo dende o mesmo momento en que aparece montado en calquera dos seus cabalos. Ademais do xa citado "Morante", destacou pola súa beleza de estampa "Oro". Todos os seus movementos son pura harmonía. Como unha especie de comuñón perfecta entre xinete e montura. Sabe interpretar a arte do rexoneo e chega ao corazón do tendido para facelo poñerse de pé.
Non obstante a súa faena foi de menos a máis. No primeiro do seu lote estivo sobrio, como máis comedido. Deixou dúas picas sen demasiados alardes, aínda que se luciu nunha das súas especialidades, as banderillas ao caneo, para rematar colocando o sombreiro na cabeza do touro. O seu acerto coa pica de morte fixo o resto e as dúas primeiras orellas foron para el.
Logo chegaría o quinto da tarde, para cumprir o dito de que non hai quinto malo. Pero se non o houbo nesta ocasión foi porque o xinete non o permitiu xa que quizais foi o touro máis xusto dun bo encerro. A pesar dun par de inoportunas caídas ante o cabalo, Diego Ventura soubo sacalo todo o partido que tiña ata o facer bo. Dende unha espectacular carreira lateral por toda a arena, montando a "Nazarí", cinguindo todos os lances, ata a pasaxe xa comentado cando cabalo e xinete bican ao touro, para rematar cunha atinada e fulminante pica de morte, que puxo de pé ao tendido. Outras dúas merecidas orellas e paseo triunfal un ano máis.
Joao Moura apuntou maneiras, pero tamén bisoñez nalgúns lances. Coa tradicional vestimenta á "federica" que adoitan levar os rexoneadores lusos, estivo discreto no seu primeiro, citando e recortando pero a excesiva distancia, o que lle impediu transmitir e conectar co tendido. Non se lle pode negar as ganas de agradar, que mesmo o levaron a colocar unha segunda banderilla curta malia que a presidencia llo prohibira. Como ademais fallou no que vén sendo un dos seus puntos a mellorar, as picas de morte, o silencio despediu a súa posta en escena.
Mellorou lixeiramente no que pechaba praza, no que tomou nota do que fixeran os seus compañeiros e intentou subir a intensidade da súa faena. Logrouno só a medias. O suficiente para que a xenerosidade do tendido lle permitise tocar pelo, cortando unha orella.
FICHA DA CORRIDA:
Diego Ventura corta catro orellas, Andy Cartagena duas e Joao Moura unha
ANDY CARTAGENA: Unha pica de morte lixeiramente traseira e descabelo ao primeiro intento (silencio). Unha pica de morte algo traseira e descabelo ao primeiro intento (dúas orellas). Sae a ombros pola porta grande.
DIEGO VENTURA: Unha pica de morte algo desprendida pero moi efectiva (dúas orellas). Unha atinada pica de morte que fai rodar o touro de forma fulminante (dúas orellas e forte petición de rabo). Sae a ombros pola porta grande.
JOAO MOURA: Dúas picas de morte desprendidas e descabelo ao segundo intento (silencio). Picada e unha pica de morte (unha orella).
Incidencias: Terceira corrida do ciclo taurino da Peregrina. Catro touros de dona Carmen Lorenzo, un de San Mateo (o segundo) e outro de San Pelayo (o terceiro), ben presentados e que deron un excelente xogo, para a lidia a cabalo. Algo máis de tres cuartas partes do aforamento cuberto.