Moscova e San Petersburgo: Os dous motores do turismo ruso (parte II)
Por Marga Díaz
Se a visita a Moscova dános unha idea do poder que ostentou no seu día o xigante soviético pero tamén da grandeza do imperio zarista, continuar viaxe cara a San Petersburgo remóntanos novamente ao seu pasado máis glorioso.
A chamada Venecia do Norte, é a cidade imperial rusa por excelencia. Capital da Rusia dos Tsares ata 1918 e centro neurálxico da Revolución, da antiga Leningrado pouco queda (salvando a Acoirazado Aurora símbolo da propia Revolución) que nos lembre ao seu pasado bolxevique. En San Petersburgo son conscientes de que é a pegada do imperio zarista a que a converte na potencia turística rusa por excelencia.
As súas rúas señoriais están repletas de edificios de gran valor arquitectónico, pasando do barroco ao neoclásico e chegando ata o modernismo. As súas múltiples canles permítennos visitala desde outra perspectiva, descubrindo belas igrexas de cúpulas douradas cegadoras: a cidade do Neva ofrécenos por terra ou por auga dous puntos de vista diferentes.
Pero paseos aparte, quen vai a San Petersburgo debe ser consciente dos "imprescindibles" que non pode deixar de visitar:
O Palacio de Inverno, símbolo inequívoco do poder do Tsar pero tamén da consagración da Revolución bolxevique, é unha desas xoias que brilla non só pola súa bela arquitectura barroca, senón tamén polos seus cegadores interiores : comezando pola maxestuosa escaleira de acceso ao Palacio pasaremos por unha infinidade de salóns e habitacións de inimaxinable decoración: os dormitorios, a sala de música, o salón malaquita, a biblioteca ou a sala de fumadores entre outros, recollen os diferentes estilos que entusiasmaban aos tsares. Da mesma época móstranse tamén milleiros de obxectos: xoias, vaixelas, armas... algúns de manufactura rusa e outros moitos adquiridos en diversas partes do mundo, que dan unha idea do luxo que ostentaba entón o poder real. Entre elas atópase o Reloxo do Pavo Real una das máis exóticas e fermosas xoias da colección do Tsar: un antigo reloxo dourado de gran tamaño que desprega a cola e move a súa cabeza á vez que soa a música. Unha obra de arte que inclúe outras figuras móbiles como o bufo e o galo, e que é un dos máis fotografados e recoñecidos do Palacio.
Pero o Palacio de Inverno non destaca unicamente como tal, xa que nel se garda unha das máis grandes e importantes coleccións de pintura, non en balde o Ermitage está considerado unha das tres mellores pinacotecas do mundo, xunto co Museo do Prado e o Louvre. Nas súas coleccións quedan representados diferentes estilos: desde a pintura española de Velázquez, Ribera ou Murillo, pasando pola italiana de Dá Vinci, Rafael ou Tiziano e a escola flamenca de Rubens, Rembrandt ou Van Dick, ata a arte abstracta de Kandinsky, ou o paisajismo romántico de David Friedrich. Nun anexo xunto ao Palacio, o Ermitage inclúe tamén unha importante colección impresionista e postimpresionista representada por Cezanne, Monet, Gauguin, Van Gogh ou Seurat entre outros moitos. En total a colección do Ermitage vai requirir un día completo, aínda que sexa para poder visitar polo menos unha centésima parte do que é este impresionante museo.
San Petersburgo é tamén unha cidade de cúpulas resplandecentes grazas á súa arquitectura relixiosa, e unha das súas xoias máis destacadas é a Catedral da Resurrección, máis coñecida como a Igrexa do Salvador sobre o Sangue Derramado, por estar levantada no lugar en que o Tsar Alejandro II perdeu a vida nun atentado.
A recente manufactura desta igrexa que data de finais do século XIX e principios do XX non lle impediu ser considerada unha das máis belas do país: edificada ao pé dun das canles de San Petersburgo, as súas cúpulas de cebola ao estilo da arquitectura neobizantina rusa, e os coloridos azulexos e pedras que recubren a fachada son especialmente cegadoras á posta de sol. Con todo, a verdadeira xoia da igrexa consérvase no seu interior: un delirio de mosaicos de cores que recubre uns 7.000 metros cadrados ao longo e ancho de paredes e teitos representando diferentes momentos do cristianismo, deixan case en éxtase a calquera afeccionado á arte. Se se visita de noite (hai unha visita nocturna desde as 6 ás 10 da noite) atoparase probablemente menos xente, e se ademais a noite está chuviosa e de tormenta como foi no meu caso, teremos o privilexio de atoparnos practicamente sós no cegador interior e así gozar plenamente dunha das creacións artísticas máis fermosas do mundo.
Outra igrexa imprescindible aínda que moi diferente da anterior é a Catedral de San Isaac. Grandiosa e de aspecto neoclásico no seu exterior, destaca de lonxe pola súa gran Cúpula e columnata que lembra algo ao estilo do Vaticano. Pero unha vez máis o punto forte da igrexa está no seu interior: mosaicos, frescos, esculturas e vitrales de extraordinaria calidade comparten protagonismo con belas columnas labradas en malaquita e lapislázuli, resultando un conxunto harmónico e cegador que fai que a visita deba alongarse polo menos unha hora para gozar de cada detalle.
Poderiamos completar a visitas coa catedral da nosa Señora de Kazán onde aínda hai culto e con multitude de Igrexas fermosas, con cúpulas brillantes que mesmo de noite resplandecen, pero San Petersburgo é moito máis que as súas catedrais e requirirá de varios días completos. Á beira do Neva atopámonos coa Fortaleza de Pedro e Pablo, onde unha vez máis a arquitectura relixiosa centrará parte da nosa atención, coa Catedral de San Pedro e Pablo que ademais de sorprendernos co seu impresionante e recargado iconostasio, permitiranos coñecer parte da historia cos sepulcros de varios dos membros da familia Romanov, última dinastía zarista.
Na Fortaleza tamén poderemos admirar a agulla da torre da Igrexa que destaca desde calquera punto da cidade, ou a estatua de Pedro o Grande, ademais de coñecer o que no seu día foi a prisión onde estiveron recluídos Trotsky, Dostoievski ou o líder anarquista Bakunin entre outros.
Se hai un lugar que serve de emblema a San Petersburgo ese é o Palacio de Peterhof, situado a uns 30 quilómetros da cidade
Pero se hai un lugar que serve de emblema a San Petersburgo ese é o Palacio de Peterhof, situado a uns 30 quilómetros da cidade, e ao que se pode acceder en autobús ou en barco (isto último moi recomendable ao tratarse de grandes e modernas lanchas rápidas que fan o traxecto en algo máis de media hora). Edificado nun gran bosque ao pé do Mar Báltico no golfo de Finlandia, Peterhof é unha mostra máis do gusto polo luxo e o bo vivir dos Tsares.
O Palacio utilizado sobre todo durante a época estival, mostra o interese do seu promotor o Tsar Pedro o Grande por asemellarse a Versalles: fermosos xardíns e fontes barrocas, sorprendentes xogos de auga, pequenas construcións a modo de palacetes e sobre todo a gran fervenza cunha escalinata que ascende da parte baixa dos xardíns ao Gran Palacio, custodiada por decenas de esculturas douradas bañadas por unha multitude de chorros, conforman a imaxe máis soada non só de Peterhof senón de todo San Petersburgo.
Merece a pena dedicar case un día para visitalo con calma, fotografar as súas fontes e esculturas e pasear polos seus xardíns onde podemos ver multitude de paxaros e mesmo ardillas que se achegan confiadas a comer da nosa man.
Para finalizar, non debemos deixar San Petersburgo sen coñecer a súa vida nocturna nas rúas do centro e aproveitar para ver as cúpulas iluminadas das súas igrexas e monumentos, pero sobre todo non debemos perdernos o espectáculo nocturno do levantamento das pontes: e é que en San Petersburgo é o Neva quen marca as horas e así, despois da medianoite as pontes ábrense coma se partísense en dúas, para deixar paso a decenas de barcos que esperan pacientemente continuar a súa viaxe por este emblemático río, eixo vertebral desta preciosa cidade, unha das xoias do turismo en Rusa.