Vaixelas que custodian historias de vida
A Celia Arcos sempre lle gustou que lle conten historias. "Divírtome moito", asegura. Pero esta deseñadora gráfica de Ponte Caldelas foi un paso máis aló e, desde hai algún tempo, converte esas historias en auténticas e inigualables obras de arte.
Usando unha técnica coñecida como calcas cerámicas, reinterpreta as vivencias dos seus clientes e plásmaas en vaixelas, pratos que grazas ao seu persoal estilo convértense en pezas únicas, nas que cores vivas, formas xeométricas e fotografías antigas crean un universo propio.
O dos pratos xurdiu, recoñece a PontevedraViva, "dunha forma bastante natural". Ata entón probara con azulexos. Neles plasmaba os seus deseños "pero a xente non sabía que facer con eles", polo que pensou en "darlle outro uso e que non fose algo só estético".
"Pareceume que os pratos podían funcionar. Era unha maneira diferente de levar as miñas creacións a un campo máis de andar por casa", explica. O que, segundo ela mesma, comezou "como un xogo" pronto "se me foi das mans" e os encargos multiplicáronse.
Pero chegar a ese punto non foi tarefa fácil. "Estiven a buscar como era a técnica porque non tiña nin idea en que consistía", lembra Celia. O seu mestre foi un fotógrafo de Arcade que lle ensinou a forma na que el decoraba lápidas para lembrar aos mortos.
Facíao mediante calcas cerámicas. "El ensinoume todo o proceso e fíxome os primeiros pratos", afirma a deseñadora. Mesmo foi el quen lle vendeu o seu primeiro forno, a peza crave en todo este proceso para que os pratos convértanse nun lenzo perfecto.
A Celia Arcos sempre lle gustou que lle conten historias. "Divírtome moito", asegura. Pero esta deseñadora gráfica de Ponte Caldelas foi un paso máis aló e, desde hai algún tempo, converte esas historias en auténticas e inigualables obras de arte.
Usando unha técnica coñecida como calcas cerámicas, reinterpreta as vivencias dos seus clientes e plásmaas en vaixelas, pratos que grazas ao seu persoal estilo convértense en pezas únicas, nas que cores vivas, formas xeométricas e fotografías antigas crean un universo propio.
ia sobre as súas primeiras creacións, sempre cun estilo moi definido, pero uns hostaleiros de Ponte Caldelas pedíronlle que lles deseñase unha vaixela para a súa viñoteca "e ese encargo foi traendo os demais".
Como non hai dúas historias iguais, tampouco hai dous pratos idénticos. "A xente dáme pinceladas das súas vidas e traballo a partir delas", apunta sobre o seu proceso creativo. "Ás veces cóntanme historias fantásticas. Danche moitos detalles e pásoo bomba", engade.
Esas historias de vida fusiónaas con imaxes antigas en branco e negro, outra das súas paixóns, que busca de maneira incansable en bancos de imaxes por internet. "Hai días que me paso horas vendo revistas ou mergullando pola rede", creando novos escenarios a partir delas.
As ilustracións dos pratos deséñaas de maneira dixital e unha empresa de Barcelona convérteas nunha especie de calcamonía que, tras metela na auga, pégase sobre a superficie do prato que, aclara Celia, ten ser sempre de cerámica "porque a louza se derrite no forno".
E é que, unha vez seca a calca, o prato introdúcese no forno "e chega case a 900 graos", de forma que a imaxe "fúndese case co prato", algo que posteriormente permitirá ao seu propietario "comer encima ou lavalos sen ningún tipo de problema".
O éxito dos seus pratos é incuestionable e chéganlle encargos case a diario. "Non me esperaba esta reacción da xente", subliña Celia, que entre risas confesa que "ás veces tamén me chega xente moi confundida e pídenme que poña nun prato a foto de alguén".
O que si logrou, sen dúbida, é acuñar unha estética moi definida. "Moita xente recoñece os meus deseños sen ver a firma, así que debo ter un estilo moi marcado", sentenza.