O boxeador que "devolveu os golpes" da vida e loitou contra o seu destino
Cando Aarón González tiña apenas 10 anos, un coche atropelouno mentres esperaba ao autobús escolar. Estivo a piques de morrer. O parte médico máis optimista suxería que habería que amputarlle as dúas pernas. Pero a súa nai non se rendeu. E el, tampouco. Non só saíu adiante e volveu camiñar. Acabou converténdose en campión de España de boxeo.
A súa admirable historia de superación chega este venres ás pantallas de cinema, entre elas as de Pontevedra, Vigo, Vilagarcía e Seixo (Marín). O director e guionista galego Carlos Prado, veciño deste boxeador de Marín desde que eran nenos, asina Devolvendo o golpe, un documental que aborda a vida deste deportista, ao que ninguén lle regalou nada. Máis ben, todo o contrario.
"Eu lembro o día do atropelo. Entrou a miña nai gritando que atropelaran a Aarón e que estaba moi mal. Teño ese berro marcado do moito que me impactou", explica director do documental. "Despois perdinlle a pista ata que me decatei que era campión de boxeo", engade.
Prado asegura que "quedei coa idea de que estaba en cadeira de rodas e que estivera case morto", pero tras investigar a súa historia "descubrín todo o que había detrás" e sorprendeulle especialmente "todo o que sufriu despois do accidente".
Despois do atropelo "houbo moitos outros golpes" que este neno, coa súa nai sempre á beira, tivo que superar como puido. "Atropelouno a sociedade, os médicos ou as compañías de seguros. Todo o mundo. Tivo que superar moito ata chegar onde está", destaca Carlos Prado.
Ata gravar este documental "non volvera a sentarme aí", revela Aarón sobre o sitio no que se produciu o accidente, na estrada xeral entre Marín e Bueu. Aínda lle custa mirar. "Ás veces pasaba correndo pero sempre teño unha sensación incómoda", asegura.
Para el foi duro revivir toda a súa historia. "Houbo momentos de tensión nos que me custou moito soportalo", afirma o boxeador galego, que recoñece que remover o seu pasado "veume ben a longo prazo porque foi como pechar un círculo, normalizar unha situación e superar un medo".
"Eu era un neno normal. Só pensaba en xogar", lembra o protagonista desta historia que, tras o accidente, estivo máis de tres meses na UCI e pasou polo quirófano máis veces das que lle gusta lembrar. "Foron case trinta operacións", subliña. O coche que o arroiou fracturoulle case todos os ósos de ambas as pernas. Volver andar parecía toda unha quimera.
Aarón recoñece que "para min o máis fácil sería sentarme nunha cadeira e asumilo". Pero Rosa, a súa nai, non llo permitiu. "Se non chega a ser por ela hoxe seguiría en cadeira de rodas", matiza Carlos Prado. "Loitou contra vento e marea para que xamais tirase a toalla", sostén.
Ela enfrontouse a todos. Aos médicos que insistían en amputarlle as pernas. Ás compañías de seguros que chegaron a dicirlle que o seu fillo "saíalles máis barato morto que vivo". Aos que lle acosaban no colexio pola súa discapacidade. O seu único obxectivo, que saíse dese pesadelo da mellor maneira posible e coas mínimas secuelas posibles.
"Ela deume a vida dúas veces e séguema dando cada día", afirma un emocionado Aarón, que lembra como "me dicían que non podía correr, que non podía xogar ao fútbol, sempre era todo non. A min dábame igual. Eu sabía que si ía poder e a miña nai tirou comigo para adiante".
Aos 17 anos o boxeo cruzouse no seu camiño. "Quería algo máis na vida, que todo o traballo que estaba a facer para recuperarme vírase reflectido", subliña o deportista de Marín.
Nunca reparara nese deporte pero viu un cartel na rúa "e animeime a probar". Namorouse por completo do boxeo "e xa non houbo quen me sacase a idea da cabeza", aínda que á súa nai que recibise máis golpes "non lle gustaba nada".
Esta disciplina, segundo Aarón, "achegoume moita seguridade e motivación" e, a un neno que "era moi vergoñoso e que me custaba relacionarme", axudoulle a "perder o medo ao ridículo e a crecer como persoa". Pero, neste caso, tampouco llo puxeron fácil.
Os seus adestradores "dixéronme que non chegaría a nada", lembra. A súa debilidade nas pernas e os seus problemas de coordinación lastraban o seu desenvolvemento. Pero nada diso desanimouno. "Tivo que traballar o dobre ou o triplo para chegar onde está", destacan os seus achegados.
El ten claro que "desde fóra sempre tentarán frearte pero ti tes que pensar que si que podes". Tentar superarse día a día foi a constante na súa vida. Aínda agora o é. "É o que me gusta transmitir porque é o mellor resumo da miña vida", sentenza.
Agora, tras proclamarse campión de España en peso welter en tres ocasiones, aos seus 33 anos continúa dando guerra sobre o ring, é profesor no colexio de La Inmaculada no seu Marín natal e dirixe un club de boxeo no que adestra a máis de cen nenos e nenas.
A súa é unha "historia universal de superación", sinala o director do documental, que considera que "a poden entender en todos os lugares". De aí o éxito que conseguiu nos festivais nos que se presentou antes do seu debut en salas comerciais.
E iso que materializar este proxecto "foi difícil", segundo o seu responsable, "porque tivemos que chamar a moitas portas" e mesmo facer un campaña de micromecenado para poder financialo. "Saímos adiante con moita axuda", afirma. Aarón non merecía menos. A vida aínda está en débeda con el.
Relacionadas:
-
Nace o John Balan Fest, o primeiro festival de cine de Marín
Por Alejandro Espiño |
-
De Australia a Marín empuxado pola súa paixón polo boxeo
Por Redacción |
-
A historia de coraxe e superación de Aarón "Thunder" González serve de inspiración aos internos da Lama
Por Redacción |
-
"Devolvendo o golpe", o documental sobre o boxeador Aarón 'Thunder' González, chega ás salas este venres
Por Alejandro Espiño |
-
Aarón González asina un inicio de tempada en modo MVP
Por Redacción |
-
A historia de superación do boxeador Aarón González, a polos Mestre Mateo
Por Redacción |