Está demostrado. Vivimos nun país no que xa non se pode contabilizar a cantidade de "expertos" e "chiringuitos" que foron nacendo ao abeiro da violencia de xénero.
Desde o momento no que algúns e algunhas detectaron o rendemento que se podía obter de tanta dor, optar a "colarse" nalgún eido que se dedique, presuntamente, a "loitar" contra a violencia machista é case, case como opositar a un posto, a un despacho, ou a un cargo que garanta a quen o fai os petos ben cheos e un futuro "profesional" asegurado; e que me perdoen os opositores de verdade, os que estudan e loitan por acadar un posto de traballo a costa de moito sacrificio, e que merecen, obviamente, todo o respecto do mundo, porque igual a comparación non lles parece de todo atinada e mesmo lles molesta, pero creo que se entende perfectamente a intención coa que a fago e o que intento dicir.
Peor aínda se torna o panorama se ollamos os foros televisivos, ou as manifestacións en diferentes medios de comunicación de cada día máis "frikis", aspirantes a famosos ou outros vidos a menos que, cunha formación tan "sólida" como outorga, por exemplo, participar en "realities" como "Gran Hermano" ou "La isla de las tentaciones", que son toda unha oda ás relacións tóxicas, se erixen en especialistas na materia, opinando (ía dicir orneando, pero os pobres burros non teñen a culpa de nada) e facendo, iso si, un dano irreparable.
E, neste noxento e cada vez máis deplorable contexto, estalou o caso da denuncia dos presuntos abusos sexuais dos que di ter sido vítima a actriz Elisa Mouliaá por parte do político Íñigo Errejón.
Non vou entrar, como xa dixen no seu momento, na posible veracidade desa denuncia, porque nin me corresponde facelo nin, loxicamente, coñezo o que pasou, a diferenza de media España, que semella facelo á perfección.
Vaia, que os diferentes escenarios nos que, segundo Mouliaá, se produciu a presunta agresión debían de ser algo así como unha especie de "Macrocamarote dos Irmáns Marx", onde todo o mundo tivo cabida e viu o acontecido, permitíndose, porén, opinar, xulgar e condenar.
O certo é que, á marxe do que cada quen poida pensar, a medida que se ían sucedendo os días, a versión da Sra. Mouliaá, que ademais de cambiar de avogado para, finalmente, poñerse nas mans de Alfredo Arrién, especialista, polo que parece, en levar casos mediáticos, como é, por exemplo, e por mencionar un dos máis recentes, o de Lesly Ochoa, a becaria que denunciou ao compositor Nacho Cano por un presunto delito contra os dereitos dos traballadores estranxeiros, comezou un periplo de plató en plató, e de entrevista en entrevista, acompañada nalgunha ocasión polo seu avogado, semellaba cambalearse en moitos momentos, incorrendo en máis dunha evidente contradición.
Mentres, pola contra, non se sabe se por propia iniciativa ou por estar claramente mellor aconsellado, Íñigo Errejón optou por gardar silencio e ficar en paradeiro descoñecido ata o día da comparecencia de ambos no Xulgado, o día no que estalou o "tsunami" por mor do ton empregado polo xuíz encargado de instruír o caso, Adolfo Carretero, no interrogatorio a Mouliaá: brusco, hostil, intimidatorio e pode que mesmo groseiro.
Certamente, isto é indiscutible, á vista estivo e, desde logo, non foi, na nosa opinión, o axeitado neste caso nin en ningún outro, e si claramente disuasorio para outras mulleres que estiveran pensando en denunciar delitos semellantes.
Menos aínda axudou a súa resposta cando lle reprocharon a súa falta de empatía, alegando que a súa obriga era facer xustiza e non ser empático.
O que é, é, pero tampouco se pode negar a evidencia de que a máis que cuestionable actitude do xuíz, lonxe de prexudicar a presunta vítima, lle veu chovida do ceo, xa que era obvio que, entre outras cousas, as súas cambiantes versións no seu imparable periplo mediático lle fixeran perder credibilidade de xeito notable.
De feito, cando xa os "expertos" e as "gurús feministas" de sempre se rachaban as vestiduras ante a actitude do xuíz, e mesmo falaban de mobilizacións, porque, outra cousa non, pero para sacar as pancartas e para a foto ante un caso totalmente mediatizado como é este, fáltalles tempo para saltar á area, o propio Alfredo Arrién, avogado defensor de Mouliaá, amosou o seu apoio ao xuíz e recoñeceu que o seu comportamento os favorecía.
Ante isto, pouco ou nada se pode argumentar.
O peor de todo isto é que os "expertos" e "expertas", que tanto saben e de todo entenden, está claro que non comprenden, ou non queren comprender, nada de nada, porque están a transmitir un "totum revolutum" que, ademais de deixar clara a súa ignorancia, está a facer moito dano.
Explícome.
Que o ton empregado polo xuíz non fora o apropiado non implica para nada que a Sra. Mouliaá non poida estar mentindo, ou dicindo toda a verdade, e o mesmo se pode dicir con respecto a Íñigo Errejón. Nada que ver.
Tampouco implica que as preguntas que lle fixo á actriz non foran as adecuadas para tentar chegar ao fondo da cuestión, máxime cando esta, nas súas aparicións públicas, incorreu en numerosas ocasións naquilo de "onde dixen digo...", guste ou non admitilo.
Outra cousa son as formas e non foron, certamente, as máis adecuadas.
Obviamente, o seu sería que formulase, se consideraba necesario facelo, as mesmas preguntas, pero noutro ton, máis moderado e educado.
As cousas son como son, pero, por favor, non mesturemos nin confundamos conceptos que nada teñen que ver.
En canto á revitimización que dixo sentir Elisa Mouliaá por mor da actitude do xuíz, e de que a obrigou a revivir a presunta agresión, honradamente, penso que, no seu caso, é o último que debera alegar cando non ten ningún problema en relatalo a golpe de entrevista e de aparicións mediáticas.
Lamentablemente, e con independencia de que estea a dicir ou non a verdade, algo que, reitero, descoñezo, a Sra. Mouliaá está a facer un fraco favor a moitas vítimas anónimas, que van sufrir as consecuencias, como xa pasou outras veces con outras "famosas", do seu proceder.
A violencia sobre a muller, sexa cal sexa o xeito no que se exerza, é unha gravísima lacra, e facer negocio dela non ten perdón, malia que sexa unha, polo menos de momento, presunta vítima quen o fai.