Cando pregunto aos entrevistade@s a que lles soa Pontevedra comprobo que case tod@s recorren a sons da súa infancia ou adolescencia: ás cancións que lles cantaban, ás que marcaron a súa mocidade ou ao hit do seu primeiro ano de carreira universitaria, entre outros.
Se eu tivese que responder á pregunta non se que diría, pero seguindo o mesmo patrón, lembraría sen dúbida una das cancións que máis escoitei ata que cumprín os 4 anos: a cortina musical dos capítulos de Magic English.
De luns a venres, o que hoxe é o noso entrevistado e por entón era o meu profesor de inglés, usaba como material didáctico aqueles vídeos que nos permitían familiarizarnos dunha forma moi amena coa lingua inglesa.
Ambos chegamos ao cafetín cando pasaban cinco minutos da hora acordada e tamén ambos sabiamos que non habería hora de finalización. Dúas veces tentamos cada un dicir esas palabras que anticipan a despedida "bueno pues…", "e con isto último xa…" entre outras, con escaso éxito porque sempre xurdía un tema novo e tanto con acerto como a min non hai nada que máis nos guste que conversar.
Queixume non poder recoller nesta entrevista todo o falado, sería imposible e ademais, respecto a algúns temas, así o acordamos. Con todo, convídolles a que se quedan con ganas de saber máis sobre o noso entrevistado deben paralo a próxima vez que o vexan pola rúa. Tino poñeralles o seu mellor sorriso e poderán compartir unha magnífica charla que seguro ambos gozarán.
-Dime unha pregunta que nunca che gustou que che fixesen.
Creo que ningunha. Son moi plural. As ofensivas claro que non.
- Quen é Tino Lores?
Defínome como unha persoa agradable, á que lle gusta conversar e que conserva a vella tradición de pararse a falar. Isto último é moi incómodo para quen me acompaña porque me paro con todo o mundo. Son moi tolerante, con xenio, pero tolerante. Se non me paro porque vou con présa logo pregúntanme se me pasa algo (risas)
- De Pontevedra de sempre?
Si aínda que non nacín aquí. Nacín en Lores, pero de casualidade. Son Tino Lores, de Lores.
- Todo o mundo ten un prezo?
Non, hai máis xente que non o ten que ao contrario.
- Cal é a maior traizón que che fixeras a ti mesmo?
Dígoche a segunda maior e é non ser ambicioso. O meu gran fallo en política foi ese, é algo fundamental nese ámbito.
- A quen votaches nas túas primeiras eleccións?
A UCD. Había un grupo de mestres que quixemos apoiar a unha mesma opción para que triunfase e esa foi a UCD. Logo votei a outros partidos distintos.
- Un ano sen ir a misa ou un ano sen ir de festa?
Home, entre misa e a Festa do Albariño, por exemplo, pois xa irei a misa outro día (risas).
- Un "pecado" que practiques con gusto?
Non creo niso dos pecados, pero se na picardía… Se peco de algo é de tomar chocolate en exceso (risas). Na miña casa as pelexas sempre eran cos meus fillos porque se acababan o chocolate antes de que puidese probalo.
- Que hai máis aló da vida?
Eu espero que haxa outra vida que sexa mellor que esta, aínda que o da felicidade plena do máis aló paréceme unha ñoñería.
- Que che queda da túa faceta de profesor?
A satisfacción que sinto cando vexo a antigos alumnos triunfar. Pensar que ti pasaches polas súas vidas e dalgunha forma, maior ou menor, puideches contribuír aos seus éxitos, moi modestamente, é unha alegría inmensa. Tamén hai que dicir que os hai que non se acordan de ti e non saúdan.
-Se só puideses escoitar una mesma canción en resto da túa vida, cal escollerías?
Unha noite na eira do trigo, era a que me cantaba a miña avoa e sempre formou parte da miña vida.
- O último capricho que che deches?
Unhas angulas cun bo viño.
- Unha norma social que aborrezcas?
Pois parece que a nova norma social é non saudar. Xa non se saúda! A min educáronme doutra forma. O meu pai dicía: Ás mañás "bos días", despois "boas tardes" e por último "boas noites". E así fago.
-Falas do teu pai, algo que herdases do seu carácter?
Pois máis ben herdei da miña nai. As perrenchas que teño son da miña nai. Teño moita paciencia e aguante, pero cando estou canso me cabreo con facilidade.
- Como lembras a túa casa durante a infancia?
Son fillo dun mestre e unha ama de casa. Recordo especialmente os veráns longos en casa da miña avoa na aldea. A relación que se tiña antes cos avós era máis íntima. O meu pai sempre dicía que os seus fillos naceran practicamente na escola. De 7 irmáns, 6 dedicámonos ao ensino.
- Que che achegou o Camiño Portugués a Santiago?
Representa os últimos 50 anos da miña vida. Achegoume case todo o que son. Tivese unha vida moi distinta se non fose por el.
- Cal é a escusa que máis usas para librarche dun plan que non che apetece?
A verdade é que me apetece sempre todo, creo que debería escusarme máis.
-Se puideses pasar un día sendo un personaxe histórico, a quen escollerías?
Probablemente a un artista. Por dicir un español, Velázquez.
- A última vez que dixeches quéroche?
Á miña filla hoxe mesmo. Hai que dicilo moito e eu fágoo coa miña familia.
E para finalizar, a quen che gustaría ver nesta sección?
A calquera persoa do ámbito cultural.
Para Tino Pontevedra sabe a doce, cheira a frescura, é de cor verde e soa a campás. Definitivamente, Tino Lores sente Pontevedra.
O CUESTIONARIO
− Nunca saio de casa… sen chapeu.
− Na miña neveira sempre hai… auga.
− No meu armario destacan… as bufandas.
− A idade é… o paso do tempo.
− Sempre fun o ollo dereito de… a miña muller.
− Pontevedra ten alma de… cultura.
− Creo en… Deus.
− O ano que marcou a miña vida foi… 1973.
− O mellor regalo que me poden facer é… prestarme a súa amizade
− O meu lugar no mundo é… axudar a quen axuda
− Se non puidese vivir en Pontevedra viviría en… calquera cidade onde che coñeza o panadeiro
− O meu momento favorito do día é… o viño do mediodía.
− Pontevedra… a miña cidade.