Quéirase ou non, celébrese ou non, regálese ou non. Hai datas sinaladas con celebración ao longo do ano. O 19 de marzo é unha delas. Un día para os pais. A catro deles chamámolos para estas Conversas na Ferrería de PontevedraViva Radio e que nos contasen a súa experiencia e puntos de vista sobre esa profesión da paternidade.
Comezamos expondo a que idades foron pais os presentes e se hai unha idade idónea para selo. Rodrigo Cota, historiador; Bernardo Sartier, avogado; Rafael Quintía, antropólogo; e Valentín García, director comercial -e que se vai a estrear en breve nisto de ser pai- ; tituláronse nesta "profesión" entre os 22 e os 48 anos.
É Rafael quen sinala a reflexión de que a partir do momento en que a maternidade/paternidade pode decidirse porque se conta con métodos anticonceptivos é cando se expón o do "momento adecuado". Ata entón os fillos viñan "cando tocaba". Diferenza ademais entre o que é ser pai e ser proxenitor. Valentín vai selo en breve, afirma que esta perspectiva rexuvenécelle e que está que "se sae na camiseta", co que dispón de enerxía e a paciencia que vai outorgando a idade.
A educación dos fillos é algo instintivo coinciden, e aínda que uns máis que outros botasen man dalgún libro ou manual; ao final o ser humano leva miles de anos reproducíndose. Rodrigo matiza neste punto que o que hai que ensinarlles é a ter criterio "e o que a min preocupábame como pai era que os meus fillos pensasen por si mesmos", a que aprendan dos seus propios erros e a xestionar as súas frustracións. Entramos na charla para debater sobre dereitos e deberes dos fillos e de "principios de autoridade".
Falamos de moitos sentimentos. Din que o medo se acomoda no home que pasa a ser pai: medo polas decisións que o adulto toma e poden repercutir no descendente e medo polo que lle poida ocorrer a este último. Ser pai obrígache a ser mellor persoa -en xeral e salvo excepcións- porque che converte nun referente do menor. E sentimento de orgullo, ante os logros dos fillos e as propias criaturas.
E ante a proximidade da data, deixamos constancia dunha máxima que expón Bernardo Sartier con moita certeza: o pouco que se di a un pai (ou unha nai) quéroche. Así que pode ser un bo momento para comezar a facelo con máis frecuencia. Estean presentes ou non. María, Rodrigo, Saínza, Martina e Antón: parabéns.