Manuel Pérez Lourido
Mar de Marín
Á morte chegou ás agachadas, na porta de abril e con rouca voz de inverno recitou a súa letanía de pedra, a súa sarabia fría polo peito abaixo.
Mar de Marín xa feito cinza dunha dor no fondo do Mar de Marín sementando silvas na vida dos vivos que agora, cando albisquen o mar de Marín terán unha bágoa na recámara para dispararlle ao esquecemento.
Ao sur das Cíes, un erro ou mil olvidos e agora non hai un pano que recolla a rabia.
Un xigante que se amorea no costado do Mar de Marín, fun pero non volvín. Unha oración inmensa coma unha inmensidade de sal. Un salouco xigantesco de costa a costa. Unha foto nos periódicos, un arrepío nos corpos, unha lixivia nos ollos, unha louca gaña de cuspir algo que che está a roer a gorxa.
A morte sempre viaxa con vós, almorza con vós, deitase con vós. ÿ veciña e fitádela de esguello, con respecto. Pero ás veces sae dar unha volta pola noite adiante e chega húmida e como bébeda, acendida de xeo, cunha voracidade cruel. Cargada de costas, ás pernas pequechas, o alento ladrón.
Algúns toparon o fío dun camiño pola borda, outros fostes comestos polo trebón.
Desfíxose toda a luz que no mundo hai naquela hora para vós. Entre a néboa cativa e a friaxe, o mar volveuse caparazón. Por suposto, chovía. E aínda chove dende aquela.
Unha homenaxe é sempre certo xeito de traizón, pero axuda a facer algo, unha quimera de comunicar o alcance das feridas, á compaixón, á débeda dos que seguimos coa luz do día.
"Agora en terra
arredado de min mesmo
por un oceano de singladuras
o vento da Ría
vai virando a folla de cada emoción"
(Manoel Antonio, de Adeus - De catro a catro)