Ramiro Espiño
¡¡¡A pagar!!!, pero como e con que?
Asinados os convenios de acredores ou plans de viabilidade de Pontevedra e Teucro, uns apresuráronse a sacar peito, outros a respirar fondo, como aliviados, e algúns (os menos) fan contas e moven a cabeza con preocupación por un futuro que se antes era negro, agora simplemente é gris, pero gris escuro, nunca branco (despexado), ou verde (de esperanza), nin sequera de cor rosa (de felicidade).
Certo é que sen a firma ou acordo maioritario para levar a cabo os devanditos plans, simplemente non habería futuro para os dous clubs de máis tirón da cidade, pero tamén o é que agora é cando de verdade hai que atar os machos, cadrar as contas e, sobre todo, XESTIONAR, así, con maiúsculas, sinxelamente porque a firma é tan só un paso, a ela chégase con palabras, con negociación, pero unha cousa é predicar e outra moi distinta dar trigo.
E como de "dar trigo" se trata, a partir de agora toca dalo, ou séxase, PAGAR...
Chegado a este punto veñen as miñas dúbidas. E como?... e de onde?... ¿ e con que?.
Imos por partes e separemos. Por un lado o Pontevedra e por outro o Teucro, que sendo parecida a situación, non o é en absoluto o punto ao que se chegou.
Polo que respecta ao Pontevedra, todo apunta que a súa débeda quedará reducida en pouco máis dun mes a 1,2 millóns de euros, cantidade que hai que facer efectiva a Facenda e Seguridade Social. Asumible, si, pero con matices. O devandito importe e a súa forma de pagamento non ten o prazo de 10 anos e 2 de carencia que algúns desinformados seguen pensando, se non que haberá de negociarse cos organismos públicos, porque o seu aboamento non está suxeito á "espera" do plan de viabilidade. Iso implica capacidade de convicción e, sobre todo, presentar garantías reais de pagamento.
Pódese, claro que si, pero moito dependerá da próxima ampliación do capital social a realizar, na que, exposto o anterior, un non acaba de entender preténdase limitar só 150.000 euros de entrada de diñeiro novo. Claro que pode que esa cifra non se alcance, pero se por un casual chegase alguén disposto a investir máis pechámoslle as portas ou preferimos manter determinada repartición da masa accionarial, para que non nos escape o leme?.
Sexa como sexa, do actual presuposto do Pontevedra, que segue sendo alto a pesar das penurias deportivas, é factible destinar unha cantidade á amortización desa débeda nun prazo razoable, e sería máis doado se, en contra do o cal pensan algúns iluminados, lográsese saír do pozo da terceira división atraendo máis público, máis socios e máis ingresos atípicos (aínda que para ésto fagan falta ideas e traballo). Por iso, con dificultades, pode que haxa luz ao final do túnel.
Outra cousa é, e gustaríame equivocarme, a situación do Teucro, moito máis preocupante que a do Pontevedra polos números que presenta, que se ben en cifras son bastante similares, non o son en canto a posibilidades reais de pagamento nos prazos pactados, o que, salvo milagres, me fai temer seriamente polo futuro próximo.
Porque a pesar da importante redución de débeda, ao club teucrista aínda lle quedará un lastre que lle pon na difícil tesitura de destinar arredor duns 100.000 euros anuais ao pagamento da débeda resultante, un importe crecente en cada un dos próximos cinco anos, se ben o primeiro pagamento importante gozará aínda dunha demora duns 13 meses, que permitan un mínimo respiro.
E respiro fará falta para unha entidade histórica como a azul, porque difícil se me antolla detraer ese importe anual dun presuposto que rolda os 300.000 euros, o que é tanto como dicir que o 30% deste non poderá destinarse ao obxecto principal da sociedade, que non é outro que o deportivo.
Toca poñerse as pilas e concienciarse da difícil situación, moito máis preocupante do que se poida pensar. Con menos xa de 500 socios que contribúen coas súas cotas, cun descenso de máis de 300 socios con relación á tempada anterior, o Teucro non ten nin para pipas. Para mostra abonda o botón dos dous últimos desprazamentos realizados, un a Santander, con ida e volta no mesmo día, por non poder pagar o hotel, e outro, o máis recente a Irún, no que o autobús tivo que ser sufragado por unha empresa privada, xa que as arcas do club estaban máis tesas que a mojama.
Dito isto, se queremos podemos seguir dándonos golpes no peito ou mirándonos no embigo, pero eses 500 socios escasos e menos aínda espectadores no Municipal en cada partido, non son para sentirse precisamente optimistas nin mirar o futuro con tranquilidade.
O dito, toca pagar, pero como e con que?. Da resposta depende o futuro do Pontevedra, pero moi especialmente do Teucro.