Beatriz Suárez-Vence Castro
O ultramarinos
Entro nunha pequena tenda dun pobo asturiano, moi preto de Galicia. Ten á venda comestibles da terra. Os produtos están á vista, correctamente envasados. O establecemento é escuro e fresco, cunha barra nun lado e estanterías centrales para os alimentos.
Saudo e devólvenme o saúdo, para despois deixarme escoller tranquila, sen ninguén que me veña a falar das marabillas do que teño diante. Xa falan por elas mesmas. Agarro un saquiño de fabes grandes porque a miña nai ten antollo dunha boa fabada dende hai tempo.
Achégome ó mostrador sen ter que facer cola e o dono xa está alí para atenderme. Antes de cobrar, vese na obriga de explicarme o prezo que non é en absoluto excesivo: - Dinme que son caras e eu entendo que as hai máis baratas, sabe? cóntame, lixeiramente alporizado. O seu bigote branco sobe e baixa a toda velocidade mentres fala cun acento parecido ó meu. A súa pel tínguese lixeiramente de vermello e as súas mans, grandes, acenan no ar levadas pola paixón con que se explica:
– A cousa é que agora véndense fabes en todas partes. Chegan de fóra e custan menos que as de aquí pero non saben como estas nin son tan grandes, nin están cultivadas da mesma forma. Entendo que a xente quera aforrar pero é que dín que é o mesmo que vendo eu pero non é o mesmo, ¿entende vostede?-
Eu entendo, vaites se entendo!
Cando saio da tenda despois de pagar, cos "grazas, bo día" do dono resoando tras de min, váiseme o pensamento a unha muller que coñezo dende nena.
Ela compra neses lugares de moitas cores e luces con estanterías interminables e música de fondo nos que morres de frío en pleno verán, polo aire acondicionado que axita o pelo dos clientes; eses mesmos clientes que teñen que sacar todo o que levan posto no inverno para non desmaiar coa calor.
A muller anda sempre co estómago revolto e dor nos pés. Leva comprado moitos máis pares de zapatos ca min, case que un par cada quince días porque, ó camiñar, quédalle a sola pegada o pavemento e non é a primeira vez que ten que ir traballar á pata coxa cun zapato na man.
O caso é que ela é unha muller lista, nai de tres fillos e aboa doutros tantos netos que, co seu esforzo e o do seu marido, saca a familia para diante. Pero no asunto das compras non atende a razóns:
- Os zapatos dos chinos, baratísimos, para qué vou comprar outros que custen máis se me apaño perfectamente con estes?- , dime todas as mañás, mentres sae a todo correr para facer unha compra grande nese lugar no que "teñen de todo e podo deixar o coche no párking".
Baixo a rúa do pobo, coas casiñas de pedra e ventás de madeira abertas para ventilar os cuartos,´levando o meu saquiño de fabes, perlas con forma de riles.
Mentres camiño, a imaxe da muller vai desaparecendo da miña cabeza.