Manuel Pérez Lourido
Cando chove de máis
Falemos da choiva. De cando chove catro días seguidos e non atopamos que beber na casa. Queremos esquecer pero non hai xeito de facelo. É íncrible que no país da chovia nos sorprenda tanto a chovia. Algo hai que tomar, algo hai que temer. Catro días mollándonos coma pitos. Chove polos arredores e na televisión.
Poñemos a radio: tamén chove. Pingan mortos en Siria, en Turquía, en Gaza... e outros mortos esquecidos que afogaron sen deixar nin rastro. E nós buscando alivio deste loito de choiva tan seguida. Embotellado, farmacolóxico, consumista, futboleiro... falemos da choiva que nos fai pingar.
Porén, éche o peor cando chove dentro de ti. "Chóvelle na cabeza", dise cando alguén presentou a dimisión de ser humano, non lla aceptaron e optou por envorcar o sentido común (ese que no lle levaba a ningún sitio...bo). Outras veces chóvenos dentro en plena canícula, trinta e pico graos á sombra. Pero por dentro chove auga doutros tempos, dunha festa á que nos fomos invitados, dunha saudade que non somos quen de afastar da nosa sombra. Chóvenos un xeito de sentirnos diferentes na dor, distintos na distancia, perdidos na crepitación das horas. Furtivos somos no noso pranto sen auga, anacoretas dos ollos secos.
Ben certo é que nós somos unha raza afeita a andar pingando pola vida. "Mexan por nós..." e todo iso. Aprendemos a ver as cousas a través dunha lámina de auga que devecemos porque desapareza, e cando o fai choramos porque a terra non bebe, o ar está infestado ou simplemente non sabemos que facer con tanta ledicia.
Pero agora imos levantar os nosos paraugas para honrar á choiva, pois nós somos choiva. Os galemos somos choiva, os homes e mulleres todos somos choiva.
Froita do ar, xoguete do vento. Somos pingas de auga dunha choiva mundial que baixou polos séculos abaixo, tantas veces envolta en tolemia, tantas veces arrasando onde pasaba.
A boa nova ven da man dun vello adaxio galego: "nunca choveu que non escampara".