Alexander Vórtice
Nove estrelas
O amor morre e outras cousas tamén. Bieito tiña un ollo de vidro no maxín e catro playboys debaixo da almofada; Bieito posuía ideais de rapaz valente e oito ou nove estrelas no seu ceo particular. En ocasións sentaba diante do televisor e miraba os filmes do oeste. Ás veces nin os miraba, só os escoitaba, e logo comentaba cousas aparentemente sen senso: Din que o mundo é unha esfera sen rumbo, unha calamidade que xa non é tan azul coma onte porque os demos e os anxos rifan entre eles coma cans sen identidade animal. Din que o mundo é unha catástrofe, que xa nada ten razón de ser, e que todos estamos tolos. Onte a miña nai foi ao mercado e tróuxome uns gramiños de sinceridade, e coido que as miñas nove estrelas, que hai un ano eran oito, comezan a ter sede e fame de xustiza, porque si, porque lles peta, porque lles sae do carallo. Din que os políticos son todos uns mentireiros, uns langráns con garabata negra e costumes escuros. Meu pai di que se meten de todo... De todo? Hoxe mesmo lle hei preguntar ao meu pai qué é o que se atopa máis alá da apariencia. Din que o amor morre e outras cousas tamén, coma a xuventude, os cigarros, ou os trasgos que falan sobre a fantasía. E a min dame mágoa iso do amor, xa sabes, iso de que teña que morrer. Seguro que son parvadas: o amor non morre, non debe morrer, porque é amor, e ese tipo de cousas duran para sempre, coma o amor da miña nai, ou os agasallos que me da o meu padriño cando é o meu cumpleanos, pero... Din que o pai de Martiño precisa dun avogado, dun crego e tamén dun enterrador. Din que os avogados cobran moito diñeiro e que non fan nada, só van aos xuizos, e din catro parvadas ben ditas, e axiña marchan por onde viñeron, coma se tal cousa. Din que Deus non ten muller nin hipoteca a trinta anos. Por qué non terá muller? Din que Deus sábeo todo, e todo o di, e todo o escoita, e todo o sabe pero non ten muller, quizáis por iso do amor, xa sabes, iso de que o amor desaparece, e todo iso da xuventude e os cigarros perecedeiros. Pero o certo é que eu non sei qué dicir agora mesmo, seguramente non teña dereito a dicir nada, porque nada sei, e nada quero, e sempre son outros os que falan, os que escollen, os que opinan, os que consumen os cigarros que acaban morrendo entre as mans que desexan o que non procuran.
Bieito tiña soños de rapaz sinceiro, soños de inverno, ilusións cubertas pola amabilidade de ser un mesmo, e desexaba loitar dende a inocencia contra un mundo corrosivo, un lugar cheo de sensacións materialistas e beixos de quita e pon. Bieito tiña uns costumes que non estou seguro se valen a pena explicar polo miudo, e oito ou nove estrelas nun ceo interior caracterizado pola dozura da inocencia; un ceo que non morre porque non pode morrer, polo costume de soñar... un ceo que para min endexamais será alleo.
16.03.2013