Ramiro Espiño
Luz e taquígrafos para o Pontevedra
Luz e taquígrafos!. Expresión tantas veces utilizada como tan poucas posta en práctica. Frase que indica que algo necesita facerse clara e publicamente, á vista de todos. "Luz", sinónimo de claridade e "taquígrafos", que son quen toman nota e dan fé de todo o dito en reunións, congresos ou no parlamento, algo así como simplemente chamar ás cousas polo seu nome.
Pois se de chamar ás cousas polo seu nome se trata, iso é exactamente o que NON se está a facer no Pontevedra. E non vén de agora, aínda que sexa precisamente agora cando a deriva nos estea a levar ás máis baixas cotas de miseria institucional e deportiva, ata o punto de poñer en serio perigo a supervivencia da entidade.
Un xa empeza ata a dubidar que de verdade se queira sacar ao club adiante, ou o que en realidade se pretenda sexa unha morte non por lenta menos dolorosa, que enmascare o po (ou mellor lamas) acumulado debaixo das alfombras, a base de adormecer a unha masa social decrecente e que a punto está de rozar a indiferenza.
Dende fóra dá a impresión de que non é que non se poida, é que simplemente non se quere, nin tampouco se sabe. Estase a tirar a tempada de forma lamentable, deixando morrer o interese dunha afección desencantada pola actuación dun presidente empeñado en vivir de costas á súa masa social e ata aos seus mesmos compañeiros de Consello, por moito que logo pretendan negar a maior e escenificar unha ridícula unidade e sintonía que nin eles mesmos se creen.
E estase a tirar a tempada por inacción, deixando sólos a uns xogadores, a un persoal que merecen maior respecto e que o están a dar todo, aguantando carros e carretas. Case catro meses sen cobrar. O vestiario a punto de estalar e con razón. Empregados que reciben propostas tan insólitas como a de que, xa que tanto queren ao Pontevedra convertan o que se lles debe en accións... E de que comen?, e cantas accións propias reúnen en total todos os actuais membros do Consello, incluído o presidente?...
Un presidente que goberna o club coma se fose o seu casal particular. Que se permite actitudes e comportamentos que se saísen á luz non tería lugar onde esconderse, pero que de momento se tapan por temor dos que as padecen, pero que non se inmuta ao ver o descenso de espectadores que semana a semana sofren as bancadas.
Un presidente que se limita a esperar que caia o "maná" das subvencións para pagar xogadores e empregados, pero que quizais debería explicar cómo é posible que en novembro o club quedase sen liquidez, cando segundo datos do propio club se retiraron nada menos que 2.387 carnés de socio (a unha media de só 100 euros, boten vostedes as contas).
Pero con ser malo, o peor é que non se albisca que ninguén estea sequera a planificar o futuro. Levamos con este dous anos en terceira, e salvo milagre imos camiño doutro máis, pero se os mesmos que nos trouxeron ata aquí han de ser os que poñan os cimentos do futuro, aviados imos. Iso si, os "teóricos" aspirantes á poltrona tampouco parecen dispostos a dar un paso á fronte firme.
Mentres, seguimos movéndonos nunha ampliación de capital "capada" e pactada para deixar todo practicamente como está e nas mesmas mans. Limitando a entrada de diñeiro novo limítase tamén as posibilidades, non só de sanear ao club, senón tamén se aborta a posible chegada dun investidor ambicioso (que parece algún intento hai ou houbo).
A limitación a 200.000 euros antóllase absurda, salvo que algúns fagan como na famosa comedia de Lope de Vega, "El perro del hortelano", xa saben, aquel que nin come nin deixa comer.
Moitas preguntas sen resposta aínda. Moitas cuestións para unha Xunta Xeral de Accionistas que se me antolla vital para o futuro dun Pontevedra agonizante. Espero que accionistas e afeccionados pregunten, esixan e demanden transparencia, como espero que dende o estrado non se repita o lamentable espectáculo de escurantismo protagonizado na anterior xunta.
A frase coa que titulo esta columna popularizouna o Político español, Xefe do Partido Conservador, ministro e presidente do Goberno en diferentes ocasións durante o reinado de Alfonso XIII, Antonio Maura, que dixo literalmente: "Yo, para gobernar, no necesito más que luz y taquígrafos".
Pois ben, señor Boullosa, aínda que comparalo con Maura sexa pouco menos que un sacrilexio, tanto por ideas como por comportamentos, actitudes e especialmente oratoria, e pode que sexa moito pedir, aplíquese a frase, polo menos no que lle quede no cargo, e permita que ao Pontevedra cheguen "luz e taquígrafos", ou iso ou apártese a un lado deixando que entre aire fresco, que boa falta fai para evitar que sigamos morrendo lenta e dolorosamente.
18.03.2013