Tribuna Viva
Houbo un paraíso
Hoxe non chove. Síntome mal, afogado, ata case con morriña. Con estes outonos sen auga as veces penso que estou no extranxeiro. Despois do café da mañá xa volvo á dura de realidade e comprendo que na parroquia a causa da enfermidade son os sentidos, observando en primeira persoa aquilo que me contaban os vellos de que se os ollos non ven, o corazón non sinte.
Cando chove na miña parroquia non se distinguen as nubes que levan auga das que levan veleno e as cacas de media provincia agóchanse debaixo da terra que arrastran os ríos que, ao igual que os vosos WCs, tamén verten na Ribeira. Ademais, cando o mar está enfadado non fago outra cousa que soñar con que algún día recupere o espazo que lle foi roubado. Non sei ata que punto podo dicir que estou tolo, mais cando o vexo arremeter contra a autovía con toda a súa bravura sinto empatía, coma se fose un veciño máis rebelándose ante a inxustiza.
Algúns o lembraredes, eu fun xuntando testemuñas e o que teño son as palabras da miña xente e unhas cantas fotografías do estilo da que colgaron na entrada do Concello de Pontevedra como lavado de conciencia. O certo é que houbo un tempo nesta parroquia onde o mar bicaba as pedras da igrexa e as procesións chegaban en barco. Un tempo no que a zona do colexio coñecíase como cabo, por ser a que máis entraba no mar.
Un cabo que hoxe atópase asoballado por un cabo artificial, case península, que crearon no Porto na nosa costa e a costas da lei de costas, valga a redundancia. Houbo un tempo no que nin tan sequera había un colexio, senón un hotel do que disfrutaban os que viñan a provincias a tomar os baños, eses que falan con tempos compostos e que agora veranean en Sanjenjo ou en San Ginés e nos axudan a protexer o castelán nun país onde o estamos perdendo.
Medrei soñando cun telescopio para ver as estrelas e aprender todo o necesario para cumprir o maior soño da miña infancia, ser astrounata e visitar outros planetas. O de rematar de ministro non entraba nos meus plans, pois por aquel entón non sabía nin o que era un ministro, nin que a decisión de dividir a nosa praza proviña dun que se chamaba Fomento. E ben certo é que fomentou, o que non fixo foi respectar a legalidade nin as nosas vidas.
Era tan inocente que non sabía que as estrelas non existen na parroquia porque unha industria decidiu ocultalas para impedirnos soñar cun futuro mellor. Houbo un tempo que na terra onde veraneaba Castelao o fume non tapaba o ceo e onde os astros estaban ao servizo da xente que as usaba para orientarse. E tamén para ligar, por suposto, cantos de nós viremos dunha noite estrelada....
O asunto é que se co meu telescopio puidese ver estrelas de neno, hoxe sería ministro e podería arranxar os problemas deste pedazo de mundo maltratado por todos, e de non selo estaría noutro planeta sen ver como nos asoballan. A tráxica realidade é que é imposible que unha persoa de Lourizán chegue a un cargo tan importante.
Na Pontevedra que presume dun modelo urbano que permite aos nenos e as nenas soñar e construír o seu futuro, hai un territorio onde actúan como fan as multinacionais no terceiro mundo. Os máis pequenos e as máis pequenas deben saber que para ter un parque teñen que deixar de crer nunha vida mellor e aguantar todas as bofetadas que cheguen desde os despachos, sexan estas en forma de caca, de fume, de ferrocarril, de roubo do mar ou simplemente da soberbia dos que deciden que non teñamos dereitos.
Jaime Acuña. Marea Pontevedra