Ramiro Espiño
O peso dunha camiseta de cor granate
Máis de setenta anos son para calquera persoa unha gran parte da súa vida, ou quizais toda a súa vida. Eses mesmos anos, cando se trata dun club, son unha parte importante da vida de moitas persoas e, nalgúns casos, ata da propia cidade e a súa área de influencia. Son momentos de alegría compartida, algúns de euforia, moitos de frustracións (desgraciadamente máis abundantes); son o san faladoiro amigable de cada día, especialmente despois dos partidos, algunha discusión subidiña de ton, decisións en quente do estilo "non volvo a Pasarón" a golpe de luns, para empezar a pensar segundo se achega o domingo seguinte que á fin e ao cabo o Pontevedra o levamos no corazón e como aos fillos, se lles disputa, pero non se lles abandona.
Por razón de idade, un non pode referirse á "tenra infancia" do "Pontevedriña" máis que de oídas, ou por vellos escritos que puido encontrar (algúns dos cales pronto compartirei nestas páxinas de Pontevedra Viva cos afeccionados). Si recordo o vello Pasarón, cunha estrutura moi distinta á actual, coa Preferencia sen cubrir, coas localidades de Pista de Preferencia e Pista de Tribuna que che facían ver os partidos a pé de campo, pero metido nunha especie de foso e apretujados por afeccionados vidos de todo o noroeste de España (non só de Galicia).
De todos os xeitos non é a miña intención facer historia, nin sequera de pasada, para iso mellor remito os lectores ao libro de Miguel Domínguez, sobre os primeiros 50 anos do club, ou ao documental do gran Xabi Fortes. Hoxe unicamente quero reflectir pequenas experiencias persoais (quizais algún día me decida a plasmar nun libro outras vivencias de máis de trinta anos seguindo ao club por todos os campos de España), experiencias e sensacións do que penso significou (e ségueo facendo) este histórico Club para moitos pontevedreses, galegos e tamén doutros lares.
Parafraseando ao meu bo amigo Xabi Fortes, antes citado, por se non o saben, un é de Cuntis, aínda que por moitas razóns que non veñen a conto me sinto pontevedrés dende moi neno. Foi precisamente no meu pobo natal onde tiven o primeiro contacto directo co Pontevedra C. F.; naturalmente eran as épocas gloriosas, alá a finais dos anos 60, tan recordados. Xa antes, un tío carnal, irmán da miña nai, granate ata a medula, metérame o "bichiño" e con poucos anos antes preguntaba o resultado do partido do domingo que pedía a merenda e iso cando o Pontevedra xogaba fóra, porque se o facía en Pasarón, alá nos iamos, na súa Vespa, de pé protexido polas súas pernas (si, xa sei que visto agora parece unha animalada, pero eran outros tempos), chovese ou tronase, e á bancada de Preferencia, Fila 7, número 93 (non se me esquece).
Alí, no balneario de Cuntis concentrábanse cada fin de semana os xogadores que forxaron a lenda do "Hai que roelo". Para que dicir a ilusión coa que os rapaces do pobo esperabamos o momento da súa chegada e nos poñiamos a xogar á pelota no parque (máis ben terreo) do hotel, coa esperanza de que nos visen. Que ojitos se nos poñían cando algunha vez algún deles saían e ao pasar lle daban unha patada a unha modesta pelota de goma e nola pasaban!.
Recordo, como non, o partido do primeiro ascenso a primeira, o liderado fugaz pero incrible despois de bater o Atlético de Madrid, o 3-0 ao Real Madrid...también a frustración de momentos amargos, o descenso naquel partido co Valladolid ou o "pasteleo" entre Raio e Getafe que nos mandou ao "pozo". Todo isto un pouco de lonxe, coa mirada infantil e sen acabar de comprender ben a grandeza daqueles momentos.
Bastantes anos despois me encontro con que me toca contar, seguir contando unha parte da historia do Pontevedra a través dos medios de comunicación. Preciosas experiencias e outras non tanto. Tiven a fortuna de vivir e contar o ascenso de Eibar e o conseguinte recibimento apoteósico dunha afección, xa por aquel entón, ansiosa de satisfaccións. Vindo en autobús, cos propios protagonistas, decatábaste da grandeza de este club, do que significa o Pontevedra para tanta xente, mesmo para persoas que en moitos casos non pisaron un campo de fútbol na súa vida, como aquelas ancianiñas de Tenorio que dende as portas das súas casas saudaban mandil en alto o paso da caravana formada en Soutelo.
O ascenso co Lorca, tardes como as de Miranda de Ebro, Mendizorroza e Oviedo...e bágoas, moitas bágoas, fronte ao Sevilla B, Córdoba, Ceuta, Alcorcón...Más aínda cando o club volveu a terceira sumido nunha débeda galopante e con dúbidas sobre o seu futuro.
O Club xa non é un club, é unha Sociedade Anónima deportiva (maldita a hora), unha empresa que pertence aos seus accionistas legalmente, pero a todos os pontevedreses e seguidores en sentimento e corazón. Unha entidade que merece que os que agora mesmo están á súa fronte sexan conscientes de que nas súas mans está algo que é patrimonio de todos e cuxa historia non podemos permitir que siga enchéndose de lama.
E ao corpo técnico e xogadores dígolles que se o peso desta camiseta non lles permite dar o máximo en cada partido, intenten buscar ou imaxinen a mirada daqueles nenos de Cuntis (e do resto de Galicia) que naquel entón soñaban con chegar a onde eles teñen a sorte de estar: defendendo a camiseta granate. Que recapaciten e pensen que detrás teñen o sentimento, o respaldo pero tamén a esixencia dunha afección exemplar, que nunca lles virará as costas, pero que tampouco consentirá máis bochornos como o do pasado domingo en Barbadás.