Carlos Regojo Solla
Asolagamento
Chove arreo, a baldes e a caldeiros. Mais o fenómeno, para moitos descoñecido, parece que non molla coma no “alén” retrospectivo da nosa infancia cando tiñamos un so paraugas por familia, se acaso. Pouco que ver con aquelas enchentes do Lérez, cando viña lanzado dende o Candán recollendo as augas de mil regatos e afluentes coa tolemia dun neno alporizado esvarando por un tobogán, confiando nun repouso merecido ao final, topando, en contra, coa marea viva en crecida xenerosa, nun choque de forzas sen máis saída, entón, que espallar polas ribeiras. Desbordamentos que cubrían por enteiro as zonas de uso peonil cunha cuarta de auga dende a praza de abastos ata a Seca de abaixo, pasando pola escola de maxisterio, estadio da xuventude, Tafisa, pola marxe esquerda, e estoupaba o seu orgasmo a pracer esparexendo pola Xunqueira, illa das esculturas incluida, pola dereita, lamendo Pasarón e a pirotecnia de Pacheco de triste recordo. Era una colisión aquela na que arremoiñaban porcos e vacas inflados, entre pólas e follas, mortiños todos sen esperanza que traían e pousaban entre xuncos, ao varar na baixa, a historia das aldeas.
Que tempo naqueles tempos! Chovia noite e día, día e noite sen acougo. Nós, andabamos mollados coma pitos toda a cincenta xornada, indo do instituto á pasantía, tirando o trompo nos recreos, alleos e ignorantiños, cheos de catarros e mocos verdes e espesos de gran calidade, que combatiamos con olas de eucalipto fervendo e a leite en po e aquel queixo riquísimo que mandaban en troco os benditos americanos. Logo, chegados á casa, poñiamos secar a roupa a carón da cocina de leña que ás máis das veces non tiraba moi ben e afumaba aquelas pezas que volvías poñer ao día seguinte. Parecía que os elementos estaban confabulados coa fame e a miseria da época, dispostos deixar vivos uns poucos de nós se acaso acadabamos pasar aqueles meses de molladuras.
Chove que arrea. Emporiso non temades, amigos modernos, xovenes e forasteiros, mentres poidades pasar por riba de todas esas pontes novas de recente confección, aínda que calquera día, tal coma van as cousas, volveremos camiñar mollando os pes ou viaxando en góndola pola praza de Méndez Núñez, coma eses pobres venecianos de por alá embaixo; ou ollaremos de novo os arroases chegar ata o balneario de Monteporreiro na procura de lampreas que habelas, hainas e non todos son salmóns.
Que carallo! Para máis desgraza, agora non fan paraugas como os de antes, aquelas inmensas parroquias todas enloitadas que no había vento que lles dera a volta. Tiña que dicilo!
Que chova! A ver se nos encharcamos e rematamos desfacendo coma as salamántigas ( os bechos).
Perdoade se os deixo, Teño que por o termómetro.