Ramiro Espiño
Por moito que se empeñen, un club de fútbol non é unha empresa
Moitos son os recén chegados ao mundo do fútbol que se enchen a boca dicindo: "xestionarei o club como unha empresa", en alusión á dilapidación que adoita acompañar os pasos de moitos dirixentes que levan aos seus clubs (agora sociedades anónimas) ao bordo da bancarrota. Bo exemplo desa dilapidación é noso Pontevedra, caído nun profundo pozo económico e arrastrado a outro aínda máis profundo no aspecto deportivo.
Fixéronse as cousas mal, si, buscando durante uns anos unhas glorias deportivas pola vía de presupostos esaxerados, pagando fichas desorbitadas a xogadores que logo non as xustificaban co seu rendemento no campo. Resulta ata obsceno pensar que a tempada que nos levou a terceira o club se deixou no camiño máis de dous millóns de euros de gasto. E aí quería chegar. Con menos da metade outros ascenderon, pero claro, sabían o que facían. Tiñan os pés no chan e as ideas claras.
Coqueteamos coa desaparición, un fantasma aínda non despexado definitivamente, como consecuencia do burato xerado. Parouse a sangría e coa entrada en lei concursal, o futuro económico parece un tanto despexado. O labor nese sentido do consello de administración e do actual presidente, Mauricio Rodríguez, parece loable, o malo é que os clubs (ou sociedades anónimas) son algo máis que empresas e deben manter un difícil equilibrio entre realidade económica e obxectivos deportivos. E aí está o quid da cuestión.
Se a sangría económica parece detida momentaneamente, a deportiva entrou nunha deriva perigosa e o que é peor, dá a sensación de que a ninguén dos actuais responsables os faga inmutarse sequera. Equivócanse. Un club non é unha empresa, repito. Non só manéxanse números, manéxanse emocións, sentimentos, ilusións e niso estase a fallar, non só no primeiro equipo se non no contexto do club.
Poden facer todos os números que queiran, que o papel todo o soporta, pero se non se gañan partidos e Pasarón queda cada xornada máis deserto, vai ser complicado cadrar as contas. Unha afección decepcionada dificilmente vai seguir soportando a deriva deportiva na que entramos. O Pontevedra está obrigado por historia e masa social a ser máis, moito máis que o que se empeñan en dicirnos que pode ser ou non imos poder ser polo menos tanto como o Coruxo, sexto clasificado en segunda B, con 500 persoas nos seus partidos, como moito?.
Falar dun proxecto de canteira está ben, pero ese proxecto non pode condicionar os obxectivos do equipo, que teñen que ser moi distintos que o seguir arrastrando nome, prestixio e historia pola terceira división. Pero é que ademais, co primeiro equipo defraudando, ese pretendido proxecto de canteira esnaquízase cando botamos unha ollada cara a abaixo: o filial coqueteando cos postos de descenso (só dous puntos por enriba), o xuvenil de división de honra, que só hai un ano loitaba por meterse na copa do Rei, en postos de descenso, despois de gañar un só partido... así pretendemos nutrir o primeiro equipo?, así imos convencer alguén de que estamos a traballar para sacar xogadores con proxección?.
Pero é que, ademais, dá pena botar unha ollada cara ao suposto "organigrama deportivo" do club. ÿ un auténtico soar. Hai alguén vendo xogadores?, trabállase en seguimento e planificación das distintas categorías?. Lamentablemente atrévome a contestar que non, ou polo menos non o suficiente. Se algo se fixera de verdade ben no Pontevedra nos últimos anos fora lograr unha estrutura das categorías inferiores graduada e envexable, con equipos nas máximas divisións posibles e iso tamén está a punto de perderse por inacción ou, o que sería peor, por renuncia voluntaria pensando que cada rapaz que se vai é un gasto menos ¡pobre visión de futuro!.
Cando se fichou a Milo Abelleira quíxose reunir nunha sóa figura as tres funcións de primeiro adestrador, secretario técnico e coordinador da base e xa sábese, quen moito abrangue pouco aperta. A un lle dá pena non ver no organigrama técnico do club a un só ex-xogador ademais de él (hainos e moitos que colaborarían gustosos por amor ás cores) e non é só cuestión de diñeiro, non; é máis cuestión de xestión, de querer e saber.
O que está claro é que urxe un radical cambio de rumbo. Ben está xestionar o club como unha empresa, pero sabendo que é unha empresa deportiva. Alguén se imaxina unha fábrica de queixos que non faga queixos?, pois o mesmo un club de fútbol, se non "fabrica" vitorias deportivas o futuro antóllase incerto. No adestramento do luns houbo conclave no vestiario granate. Acudiu Mauricio Rodríguez a pedir explicacións, pero o que non se di é que a continuidade de Milo está garantida (de momento, polo menos) non por criterios deportivos, se non exclusivamente porque non hai diñeiro para saldar o seu contrato (aínda que cando o lean, se apresurarán a negar a maior).
O cabreo é grande na afección e tamén no Consello. A afección só pode seguir pagando os seus carnés e entradas, ao Consello correspóndelle tomar medidas, pedir responsabilidades e xestionar, porque para levar as contas valería cun contable. Estase a tempo de todo. Se o Consello confía en Milo que o diga abertamente e se de verdade pensan que o Pontevedra non pode aspirar a máis, que se atrevan a expoñelo con crueza para que ninguén se chame a engano, pero se como moitos (e inclúome) creen que se poden facer mellor as cousas, que poñan os medios necesarios para alcanzar o obxectivo, que isto será unha empresa por formato legal, pero non por sentimentos.