Ramiro Espiño
In Memoriam Peregrino Vázquez
Cando soa o teléfono e de súpeto te din que te agarres, que algo moi, pero que moi malo, acaba de suceder, o que menos te esperas é que che digan que alguén a quen coñeces hai máis de 30 anos e co que compartiches infinidade de cousas, acaba de falecer de súpeto mentres paseaba pola praia.
Sucedeu o venres. Peregrino Vázquez, director comercial do Grupo Radio Pontevedra, pero sobre todo amigo, con só 61 anos, sufría un fatal infarto, cando gozaba da "súa" praia de Canelas, onde veraneaba dende hai anos, e onde os que lle coñecemos tivemos a sorte de gozar máis dunha tarde de alegría na que "Pere" nunca deixaba que faltase de nada aos seus amigos.
Aínda me parece estar a oír a súa mítica frase cando se dirixía a un con cariño, chamándoo "neniñoooo". Era sinónimo dalgún conto que se lle ocorrera para animar o cotarro.
Porque Peregrino era así. Próximo, entrañable, natural e espontáneo como poucos. Un anaco de hombretón cheo dunha humanidade que desbordaba.
Recordos, anécdotas, momentos. Como unha inesquecible cea, na miña casa materna, en Cuntis, finalizada ao chegar a Pontevedra ben avanzada a noite, como correspondía, na que Peregrino se resistía a rematar a esmorga e convenceunos a todos cantando de que a noite era nova, ata que rematamos imitando a voz en berro a Santiago Carrillo e outros personaxes da época, mentres "Pere" choraba de risa e contaxiaba ao grupo en metade da rúa Daniel de la Sota.
Que queredes que vos diga, que en máis de 30 anos nunca puiden enfadarme con el. Era imposible. Podía poñerse serio, pero dificilmente permitía que ninguén ao seu lado permanecese triste. O seu sorriso contaxiaba, e os seus chistes facían o resto.
Fóisenos. Sen avisar. Como máis doe. Sen darnos tempo a facernos a idea de que xa non o teremos para ese necesario momento de relax mental sempre supoñía que sentarse diante del, na súa mesa, e compartir un momento distendido que lograba facerte esquecer problemas e recuperar forzas.
Despois da triste despedida, este luns, día 2, ás oito e media da tarde, darémoslle o último adeus en San Bartolomé. Á súa esposa, aos seus tres fillos, a toda a súa familia, só podo dicirlle ánimo!. Peregrino seguirá convosco e con todos nós, porque o seu recordo non nos abandonará.
E a tí, "neniñoooo"...a tí, dedícoche unha frase que me fixo chegar nunha mensaxe e tomo prestada do noso común amigo Jaime Dobarro, porque sei que che gustaría. Jaime recordaba cando baixabas o Lérez a bordo dunha piragua K2 (difícil de crer, verdade?, para os que non te coñecían). Facíalo con Emilio fai como 43 anos, e soaba: "apaja a lus, mari pepa, apaja a lus... ". Non quero recordarte doutro xeito que co teu bo humor. Ata pronto, pero non me esperes levantado.
02/09/2013