Ramiro Espiño
Historias para non durmir: ÿrase unha vez, nunha cidade futboleira...
ÿrase unha vez...Así empezan moitas das historias, contos e fábulas que liamos ou nos lían na nenez. Mesmo as de terror adoitaban comezar con esas tres palabras: "ÿrase unha vez"...E como de terror vai a cousa, esta de hoxe será unha historia para non durmir, froito da imaxinación febril deste modesto autor, desbordada por relatos tan fantasiosos como irreais; historias sen dúbida inventadas a saber con que escuras intencións.
Feito este preámbulo (léase en modo irónico, dígoo como aclaración por se algún se vé retratado no conto), deixarei voar a miña imaxinación sobre o teclado para compoñer esta historia de terror.
ÿrase unha vez (repito o comezo para que quede claro que se trata dun conto novelado), nunha cidade futboleira de cuxo nome non me acordo (ou quizais non quero, como D. Quixote), había un club de fútbol, otrora grande, respectado, temido e admirado, pero vido tristemente a menos de forma rápida por mor dos seus dirixentes.
A súa sufrida afección, fiel e numerosa onde as haxa, acostumárase a tristuras e decepcións, a ver como o equipo dos seus amores lle daba máis desgustos que alegrías, pero nin aínda así estaba disposta a resignarse e loitaba para devolver aos seus o prestixio perdido, aínda en contra duns dirixentes que lles levaran ao bordo da desaparición (os anteriores) e o descrédito (os actuais).
O equipo anunciado para loitar polo primeiro posto e por un ascenso que devolvese ao club a un lugar máis acorde coa súa historia, andaba a tombos polas catacumbas clasificatorias do fútbol sen que os seus responsables parecesen inmutarse. A nave, sen leme nin temoneiro, parecía irremisiblemente encamiñada a estrelarse contra os arrecifes, ata que de súpeto, despois dunha de tantos desastres deportivos, ao "capitán do barco" se lle ocorreu a feliz idea: "vou falar coa tripulación", díxose, "que ésto o arranxo eu cun bo discurso e arenga as tropas".
Dito e feito. Ao día seguinte de rozar o banco de area e eludir por pouco o naufraxio (traducido, de facer un novo ridículo deportivo no campo), o "capitán" convoca á mariñeiría, ou mellor dito, plántase no "dormitorio de tropa", xusto cando esta se dispoñía a iniciar a faena semanal, manda firmes, "invita" educadamente ao seu "primeiro oficial" a que abandone os apousentos e comeza unha longa charla.
Como mandan galóns, o "capitán" aproveita a súa maior sapiencia sobre o ausente "primeiro oficial" para indicar ao maquinista como ha de sacar maior rendemento aos motores, ao operador de raio como mellorar as telecomunicacións, ao cociñeiro como guisar e condimentar o mellor rancho e ata ao grumete como manexar mellor a vasoira e a fregona.
Non contento con iso, antes de abandonar os apousentos da mariñeiría, enquisa a tropa sobre se lles gustaría que prescindise do "primeiro oficial".
Ausente o "capitán", a tropa mírase desconcertada, especialmente polas instrucións "técnicas" que recibiran do mando superior, pero estrañados de que tales instrucións as tivese dado quen dirixe a nave pero non é responsable directo da mariñeiría.
Mentres "capitán" e "primeiro oficial" dialogan. Imaxe de unidade e traballo en equipo. Plena confianza do superior no seu subordinado. Soa raro. Os "segundos oficiais" non llelo cren e solicitan audiencia co seu primeiro. Resultado, xornada de traballo perdida e o barco segue camiño do dique.
Chega o fin de semana e grazas aos bos oficios do "capitán", máximo mandatario da nave, por fin alguén puxera orde en tanta desorde!, os resultados son inmediatos: novo trompazo e decepción para a sufrida afección.
Convócase "gabinete de crise" para tratar de endereitar a situación deportiva ou para facer ver que algo se move, pero o resultado é o de menos...ao fin e ao cabo esa é outra historia...u outro capítulo que ben podería levar por título: "costa abaixo na rodada".
Esta é unha historia inventada (ou non), dun equipo inventado (ou non), nunha cidade inventada (ou no)...al fin e ao cabo, como toda historia, conto ou novela que se prece, calquera parecido coa realidade será mera coincidencia... (ou non, pode que non, vaia saber vostede, que como diría un castizo: "hay gente pa to")...
12.11.2012